Animal Farm

Animal Farm

“Als vrijheid werkelijk iets betekent, is het wel het recht om mensen dingen te vertellen die ze niet willen horen”, aldus George Orwell. In 1945 verscheen Animal Farm. Een fabel over dieren die de macht op een boerderij overnamen. Maar de gehoopte vrijheid bleef uit: de varkens vestigden een schrikbewind. Alle dieren zijn immers gelijk, maar sommigen zijn gelijker dan anderen.

In onze tijd is het niet veel anders.  De afwijzing van een meer dan tweeduizend jaar bestaande wijze van denken over mens en maatschappij, die berust op de grondgedachte dat er een menselijke natuur bestaat en dat ook de samenleving berust op een natuurlijke ordening heeft geleid tot het grote euvel van onze tijd: het relativisme. Resultaat is ook hier dat vrijheid tanende is. Alle mensen zijn gelijk, maar sommigen zijn gelijker dan anderen. Je ziet altijd dat de leemte die door het wegvallen van universele waarden ontstaat opgevuld wordt met andere waarden die vervolgens verabsoluteerd worden zoals tolerantie, gendergelijkheid, milieu. Deze waarden worden niet gepresenteerd als richtlijnen, maar worden met religieus fanatisme afgekondigd als de nieuwe moraliteit, nieuw goed en kwaad waarvan men eist dat iedereen het omarmt. De nieuwe intolerantie kent zo haar eigen dogma’s.

De nieuwe intolerantie wordt gerechtvaardigd door het principe van ‘de meeste stemmen gelden’, hetgeen praktisch gezien neerkomt op willekeur. De in 2014 (wat mij betreft terecht) verboden pedopartij Martijn houdt er dezelfde principes op na als D66-senator Brongersma in de jaren ’70. Wat toen tamelijk breed geaccepteerd werd, wordt nu volstrekt verwerpelijk geacht. Dezelfde voorstemmers van destijds, zijn nu de tegenstemmers. Gelukkig het kind dat niet in de jaren ’70 opgroeide. Relativisme betekent gewoon dat je niets echt goed of slecht kunt noemen. Er bestaat geen intrinsiek kwaad. Wat goed is, is simpelweg hetgeen ik goed vind. 

Dat is beangstigend. Als er geen waarden bestaan die uitstijgen boven de inzichten van de machthebbers van het moment, betekent dit uiteindelijk het einde van democratie en vrijheid. We hebben een nieuwe Animal Farm gecreëerd. Ondertussen zijn de relativisten in een merkwaardig spagaat beland. Enerzijds proclameren zij ‘ieder zijn eigen waarheid’. Anderzijds houden zij vast aan een aantal normen die volgens hen voor iedereen gelden (en dus absoluut zijn).

Omdat de meerderheid uiteindelijk altijd gelijk krijgt, denkt de meerderheid dat ze ook altijd gelijk heeft. Maar juist de onderdrukking van die reflex en de omgang met minderheden vormen de democratische lakmoesproef. De minderheid moet ook in vrijheid kunnen leven. Destijds werd de katholieke minderheid het zwijgen opgelegd door de protestantse meerderheid en diende men zijn toevlucht te zoeken tot schuilkerken. In onze tijd is het de christelijke minderheid die geen gelijke rechten wordt gegund door de islamitische meerderheid zoals bijvoorbeeld in Pakistan. Job Cohen kon zich in 2000 toen het homohuwelijk zijn intrede deed, nog wel de gewetensbezwaren van een minderheid voorstellen. Zo ook Femke Halsema die van mening was dat ruimhartig omgegaan moet worden met ambtenaren die principiële of religieuze bezwaren hebben tegen het homohuwelijk. Dat is nu juist tolerantie: dat je andersdenkenden respecteert. Inmiddels is er van onze geroemde tolerantie weinig meer over. Een ambtenaar met gewetensbezwaren heet nu een weigerambtenaar en krijgt ontslag. Hetzelfde lot wacht een arts die aangeeft niet bereid te zijn een kind in de moederschoot te ontmantelen. Een schooldirecteur die meent niet te moeten zwichten voor een verzoek om genderneutrale toiletten omdat naar zijn mening het geslacht geen keuze is maar een feitelijk gegeven kan ook op zoek naar een andere baan. Sportclubs die toestaan dat een jongen die meent een meisje te zijn en om die reden meent bij de meisjes te mogen douchen, zijn stapelgek.   Maar die mening mag ik niet hebben. En de meisjes die dit ook maar niks vinden moeten hun mond houden; hun mening is niet relevant. Het duurt niet lang meer dat de politieke correctheid zal voorstellen orthodoxe christenen en andere gezond-verstand-lieden naar een soort HALT-kamp voor volwassenen te sturen.

John Locke meende stellig dat het mogelijk en goed is ongemakkelijke meningen te tolereren en te bekritiseren. De woordvoerders van het intolerantiekamp prefereren daarentegen onwillige meningen uit te roeien, en zichzelf daardoor de moeite van het debat te besparen. Onze cultuur promoot het gevoel van eigenwaarde als het belangrijkst denkbare in de wereld en maakt van elke individu een godje, die zware sancties eist voor iedereen die hun levenswijze bevraagt, met als eindresultaat een kille intolerantie die de vrijheid van mening ernstig bedreigt. We spreken niet meer met elkaar, maar willen letterlijk mensen van gedachten doen veranderen. Je zou denken dat mensen die in de jaren ’60 zo hun mond vol hadden over tolerantie en vrijheid (en dus ook die van andersdenkenden) geen bezwaar zouden hebben tegen een bakker die liever geen taart maakt met twee bruidegommen. Maar nee hoor, er ontstaat grote verontwaardiging. Je roept heel hard ‘discriminatie’ en daarmee is de discussie beëindigd voordat deze begonnen is. Natuurlijk waren er genoeg bakkers te vinden die wel zo’n taart wilden fabriceren, maar dat was niet genoeg: iedereen moet zich conformeren.

Het maakt duidelijk dat de hedendaagse seculiere cultuur een sterk dogmatisch en totalitair karakter heeft. Als je een ‘verkeerd’ idee hebt over het huwelijk of gender mag je daar niet naar handelen. Exit vrijheid van godsdienst, exit vrijheid van meningsuiting. Ik ben een democraat. Als de meerderheid voor een homohuwelijk is, dan moet dat er maar komen. Ik behoud mij wel graag het recht voor hierin een minderheidsstandpunt in te mogen nemen. Dat wordt mij kennelijk niet gegund. Gelukkig hebben we Johan Derksen nog. Deze ultieme verdediger van de ultieme vrijheid van meningsuiting – vandaar mijn grote sympathie voor deze ongelikte beer - zegt hier af en toe heel aardige dingen over.

+Rob Mutsaerts

De Synodale Weg. Explosiegevaar

De Synodale Weg. Explosiegevaar.

In de vergaderingen van de Amazone-synode is veel gezegd. Nu is er de exhortatie van paus Franciscus en wat blijkt: er is niets opgelost. De paus heeft dromen. De Synodale Weg die de Duitse Kerk nu bewandelt zal tot eenzelfde conclusie leiden. Het zal weinig bijdragen aan het gezond maken van de Kerk in Duitsland. Waarom? Omdat de gestelde diagnose niet juist is en derhalve het voorgestelde medicijn niet tot gezondmaking leidt.

Wat is het geval. De diagnose luidt dat de Kerk in de misbruikcrisis systematisch tekort geschoten is. Het voorgestelde medicijn: een radicale verandering van structuur en leer. Dan wordt de Kerk weer geloofwaardig. Men vergeet dat al lang voor de misbruikcrisis de gelovigen wegliepen. Niet het schandalig misbruik heeft mensen de Kerk de rug doen toekeren, maar de secularisering van de Kerk door haarzelf doorgevoerd. De zucht naar vernieuwing niet op basis van het evangelie, maar op basis van seculiere opvattingen. Al doende werd de Kerk getransformeerd tot een service- instituut, alwaar God nog nauwelijks aan bod komt. Het geloof zou mens en maatschappij moeten uitdagen tot verandering. In plaats daarvan putte men zich uit in pogingen de Kerk aan te passen aan de maatschappij. God kreeg de status van brandweerman: fijn dat hij er is, maar je hoopt dat je hem niet nodig hebt.

De Synodale Weg is gemodelleerd naar het seculiere politieke model: de meerderheid bepaalt de geloofsinhoud. Het wordt gebracht als “een geestelijk experiment met een open einde”. Dat doet mij denken aan het scheikundelokaal van mijn middelbare school. Explosies waren nooit uitgesloten. Je zou denken dat het R.K. Geloofsgoed het uitgangspunt zou moeten zijn, maar nee, “betrokkenheid” en “het onvoorstelbare denken” (E.Tiefensee, pr) zijn de gebezigde mantra’s. Of wat te denken van deze uitspraak: “Sociologische argumenten dienen voorop te staan; pas dan komen theologie en traditie aan bod” (bisschop Gerber). Als dan ook nog de kreet van theologe Dorothea Sattler “Wie kan zeggen dat hij Gods wil kent” op applaus kan rekenen, en aartsbisschop Stefan He$e zich distantieert van de kathechismus (“Van boven in plaats van op ooghoogte”) zakt mij de moed in de schoenen.

Ondertussen hebben Kardinaal Sarah en paus Benedictus zich uitgesproken over de betekenis en waarde van het celibaat. Opvallend genoeg zijn het wederom de voorvechters van openheid en  dialoog die hen de mond willen snoeren. En paus Franciscus doet er het zwijgen toe over deze kwestie.

Maar goed, even terug naar de aanleiding voor de Synodale Weg. Het misbruikschandaal met als gevolg het verloren vertrouwen. Hoe komen we tot herstel? De voorgestelde thema’s zijn het opheffen van het verplichte celibaat, priesterschap voor gehuwde mannen, diaconaatswijding voor vrouwen, verandering van de kerkelijke seksuele moraal en clericalisme. Probleem is evenwel dat geen enkel onderzoek causale verbanden aanwijst tussen misbruik en deze items. Misbruiksstudies hebben van alles aan het licht gebracht, maar geen valide causaliteit-analyse. Vandaar dat een vergelijkend onderzoek naar misbruik in andere instituties ontbreken. Maar ook de innerlijke logica ontbreekt. Een van de aanbevelingen betreft de verandering van de seksuele moraal van de Kerk onder verwijzing naar de moderne stand van zaken van wetenschapstudies inzake seksualiteit. Weten zij dan niet dat moraal en medische wetenschap twee verschillende zaken zijn? Opvallend is ook dat het feit dat de overgrote meerderheid van de slachtoffers jongens betreft. Een aanbeveling om homoseksualiteit binnen de clerus eens te onderzoeken ontbreekt geheel. Men haast zich onbeargumenteerd te zeggen dat dit geen risicofactor is. Er is geen bewijs voor. Dat klopt; het is immers niet onderzocht.

Ondertussen is helaas duidelijk geworden dat misbruikaantallen in sport en onderwijs niet onderdoen voor de Kerk. Het lijkt mij dat je hieruit mag concluderen dat preventie niet gezocht moet worden in typisch kerkelijke thema’s zoals het celibaat en kerkelijke moraal. Het lijkt erop dat de aanbevelingen een weergave zijn van de eigen agenda van de deelnemers. Laat ik mijn grote held Chesterton nog maar eens citeren. “Mensen zijn de weg kwijt. Dat is niet zo erg, de mensen zijn altijd de weg kwijt geweest. Probleem nu is dat ze het adres kwijt zijn”. 

Vasthouden aan celibaat is heel gezond

Vasthouden aan celibaat is heel gezond.

Onderstaande column verscheen eerder in het Katholiek Nieuwsblad, waar bisschop Mutsaerts columnist is geworden.

Het celibaat staat weer eens ter discussie. Dat is niets nieuws. De kritiek uit seculiere hoek komt meestal voort uit de veronderstelling dat de R.K. Kerk de vijand zou zijn van wat zij ‘gezonde seksualiteit’ noemt. Terwijl de Kerk altijd vastgehouden heeft aan het celibaat, is ‘gezonde seksualiteit’ aan veelvuldige herdefiniëring onderhevig. In de 19e eeuw beschouwde men een kinderrijk gezin waarbij vader voor het inkomen zorgde en moeder voor de kinderen als een gezonde situatie. In die tijd richtte de kritiek - afkomstig uit protestantse hoek - zich op broeders en nonnen die om ondoorgrondelijke redenen ongehuwd wilde blijven. Later, toen met ‘gezonde seksualiteit’  vooral bedoeld werd machogedrag van heteromannen die niets wilden weten van “afwijkend moreel gedrag”, kreeg de Kerk het verwijt te barmhartig te zijn voor “decadente homoseksuelen”. Toen weer later de term ‘gezonde seksualiteit’ wederom een nieuwe invulling kreeg, namelijk het blanke standaardgezin met twee kinderen, werd het verwijt naar de Kerk geslingerd dat zij geobsedeerd is door procreatie zonder oog te hebben voor de overbevolking van de wereld. En nu, in onze tijd van promiscuïteit, deugt de R.K.Kerk niet vanwege haar “verstikkende onderdrukkende repressieve moraal” die mensen hun seksuele vrijheid ontneemt. Vooral het verplichte priestercelibaat moet het ontgelden. Want ja, dat moet wel tot uitwassen leiden.

Terwijl ‘gezonde seksualiteit’ van tijd tot tijd geherdefinieerd wordt, blijft de Kerk vasthouden aan haar aloude overtuiging. Maar hoe binnen dit kader de invulling van het begrip ‘gezond’ ook verandert, de Kerk kan het nooit goed doen. Frédéric Martel beschrijft in zijn boek “Sodoma. Het geheim van het Vaticaan” de homocultuur die in het Vaticaan zou heersen. Martel meent dat deze subcultuur erop duidt dat het priestercelibaat een mislukking is, onnatuurlijk en schadelijk. Luidde ooit het verwijt dat het celibaat oorzaak was van afwijkend gedrag, nu beweert Martel dat celibaat de afwijking is en open homoseksualiteit het geneesmiddel. 

Heeft Martel gelijk met zijn bewering dat er een homosubcultuur bestaat binnen het priestergilde? Ik vrees van wel. Priesters hebben vrouwen, nonnen en kinderen misbruikt. Het is goed dat dit crimineel gedrag als zodanig benoemd en behandeld wordt (maatschappelijk en justitieel). Dat het geen typisch kerkelijk of celibatair probleem is, heeft het #MeToo-tijdperk wel duidelijk gemaakt. Dat de kritiek afkomstig is van seculiere media en kerkhatende scribenten wil nog niet zeggen dat de Kerk deze kritiek niet ter harte zou moeten nemen. Dat verergert de zaak alleen maar en heeft er in het verleden toe geleid dat het kwaad jarenlang kon voortwoekeren. Maar het feit dat ‘gezonde seksualiteit’ (alleen buiten de Kerk verkrijgbaar) van generatie tot generatie telkens een nieuwe invulling krijgt, is voldoende reden tot scepsis als zou alle ellende verdwijnen als Rome maar eens een einde zou maken aan de “onnatuurlijke” eisen.

De seksuele ethiek van onze tijd - rotzooi er maar op los, als je het maar ‘veilig’ doet en met instemming van de ander, liefst schriftelijk - zou de Kerk op haar beurt sceptisch moeten maken. In een maatschappij  die alles normaal vindt op seksueel gebied (vraag het maar aan dokter Corrie die uitermate haar best doet onze jongste jeugd te vergiftigen), maar die tegelijkertijd overspoelt wordt door ranzige porno en seksrobots om frustraties te verzachten, maakt pijnlijk duidelijk dat de seksuele revolutie  niet tot bevrijding heeft geleid, maar tot uitwassen met ontelbare slachtoffers. Diezelfde maatschappij heeft medelijden met katholieke priesters. Ze zouden hun verlangens onderdrukken en derhalve een miserabel leventje leiden (voor een enkeling klopt dat wel, voor de meesten geenszins). Dat is merkwaardig als je ziet dat diezelfde samenleving steeds meer vastloopt in haar frustraties en steeds meer eenpersoonshuishoudens kent die eenzaam oud worden.

+Rob Mutsaerts

Interview op LifeSiteNews

Interview op LifeSiteNews

LifeSiteNews:

U zegt dat de kwestie van het christelijk celibaat centraal staat in de kerk. Waarom is dat?

Bisschop Rob Mutsaerts:

Het gaat om meer dan het celibaat. Het celibaat raakt de identiteit van de priester, van het priesterschap, en dan raakt het ook de sacramenten. We zijn immers een sacramentele kerk. Het is dus niet zomaar een kleinigheid; het raakt veel meer. Als je het opzij schuift, zullen er veel dingen volgen. Ik weet het, het er wordt gedaan alsof het slechts in een klein aantal uitzonderlijke gevallen wordt toegestaan. Maar – en dat weet u – het ene leidt tot het andere. Bovendien gaat het om principes, en wat mij betreft moet je die nooit aan de kant schuiven vanwege pragmatische omstandigheden.

LifeSiteNews:
Was u verbaasd te horen dat de emeritus paus meewerkte aan het project?

Bisschop Rob Mutsaerts:

Aan de ene kant is hij emeritus paus, en hij is naar de achtergrond gegaan, en dat is heel verstandig. Maar ik kan me ook voorstellen dat hij, als het om iets wezenlijks gaat, denkt dat hij zich moet uitspreken – wat overigens voor iedereen geldt: voor elke bisschop of priester of zelfs vooreen leek. Als er onduidelijkheden zijn, moet je duidelijkheid scheppen. Dat is overigens de voornaamste taak van paus Franciscus: duidelijkheid scheppen. Dat is waar pausen voor staan. Dat is het probleem, want er is natuurlijk veel verwarring en dus ook verdeeldheid. Dat probeer ik zelf te doen; hoe onaangenaam het ook is, je spreekt je uit als je denkt dat iets niet klopt. En het maakt niet uit om welke priester of bisschop het gaat, het blijft een plicht – en hoe hoger je in de hiërarchie staat, hoe hoger je verantwoordelijkheid, en ook je plicht om je uit te spreken. Dus zo begrijp ik deze zaak. Natuurlijk weten we helemaal niet wat paus Franciscus gaat schrijven, dus misschien is het boek helemaal niet in tegenspraak met paus Franciscus. We hebben geen idee… Dat is een beetje typisch voor onze tijd.

LifeSiteNews:
De emeritus paus en kardinaal Sarah vragen “nederig” aan paus Franciscus om vast te houden aan wat hij zelf heeft gezegd: dat hij nooit de regel van het celibaat zal veranderen. Wordt het boek in Nederland gepresenteerd als een soort actie tegen de paus?

Bisschop Rob Mutsaerts:

Paus Benedictus en ook kardinaal Sarah zien natuurlijk bepaalde tendensen, ook als gevolg van de Amazone-synode. Ze maken zich gewoon zorgen over de kerk waar ze van houden. Ja, uit bezorgdheid mag je natuurlijk over een bepaald onderwerp schrijven, in dit geval het celibaat. Dat betekent niet per se dat je direct tegen de paus ingaat, maar reageert op de geluiden die je hoort, en dan kun je een duidelijk standpunt innemen. Je zegt dat het priestercelibaat niet alleen een organisatorische regel is, maar dat het iets wezenlijks is voor de Kerk, iets wat natuurlijk al heel lang bestaat, en om goede redenen. En voordat het bestond waren er al een soort Jozefhuwelijken, dus in die tijd bestond het celibaat eigenlijk al, ook al waren de priesters getrouwd.

Wat ook een rol speelt: Een priester is een alter Christus. Jezus zelf was ook een man en niet alleen maar een mens. We hebben geen dualisme: lichaam en ziel vormen samen een mens. Dat is helemaal niet het uiten van een negatief oordeel over de lichamelijkheid of de seksualiteit; dat hebben we nooit gedaan Kijk naar het Hooglied; kijk hoe serieus we lichamelijkheid en seksualiteit nemen. Maar juist omdat we het serieus nemen, moeten we er duidelijk over zijn. Tegenwoordig zegt men: ooit betekende gezonde seksualiteit een groot gezin. Nu wordt die benadering als negatiefgezien in samenhang met de “overbevolking”, en ook als een bewijs van onderdrukking. Vandaag de dag hebben we, eerlijk gezegd, meer een bevordering van de ongeremde vrijheid. Het is een merkwaardige vorm van vrijheid – zolang er geen kinderen worden verwekt, laat iedereen dan maar doen wat hij wil. Dat is natuurlijk een moraal die verderfelijk is.

LifeSiteNews:

Is er onder jonge priesters, of jonge mannen die nadenken over het priesterschap, vraag naar de afschaffing van het celibaat? De  emeritus paus en kardinaal Sarah zeggen allebei: we komen veel jongemannen en priesters tegen die lijden onder het feit dat men zegt dat het celibaat niet belangrijk is, en we willen die jongemannen steunen.

Bisschop Rob Mutsaerts:

Ik denk dat dat juist is. Als je naar de jonge geestelijken kijkt, vragen ze helemaal niet om het gehuwde priesterschap. Voor hen is het celibaat niet alleen een offer, maar vooral een gave. De opheffing van het celibaat heeft vooral te maken met de heersende geloofscrisis. We hebben ook een hele roepingencrisis als gevolg van de geloofscrisis, en die kun je niet oplossen door de dingen gemakkelijker en flexibeler te maken. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die zich geroepen voelen tot het priesterschap en die bereid zouden zijn om zich aan het priesterschap te wijden als ze zouden kunnen trouwen. Ik geloof daar niets van. Als je kijkt naar de jonge geestelijken en de roepingen die we nu hebben, in deze tijd, is er eigenlijk maar één soort: de orthodoxe soort. Die liberale ideeën zijn die van een heel andere generatie; de huidige generatie wil geen enkel van die ideeën. We herinneren ons de tijd van het Tweede Vaticaans Concilie en hoe het toen in Nederland was: men keek uit naar de opheffing van het celibaat en was enorm teleurgesteld toen dat niet het geval bleek te zijn. Dat was toen eigenlijk een Nederlandse kwestie, want naar mijn mening speelde het in andere landen veel minder. Het is slechts een uiting van een geloofscrisis en van een vreemde opvatting over seksualiteit en over het celibaat zelf.

Het priesterlijk celibaat is niet alleen een regel, er is echt een theologisch fundament. Die ontologische band tussen de priester en het celibaat gaat over lichaam en ziel – dat is een wezen, want er is natuurlijk geen dualisme. Jezus koos niet eens voor Maria als apostel, en als iemand boven alle anderen stond en heiliger dan heilig was, dan was het wel Maria. Dat kunnen we niet zomaar negeren. Nog minder mag men een beroep doen op wat toen de cultuur was, want voor Jezus is dat helemaal niet waar. De heilige Paulus zegt dit heel duidelijk: er zijn geen mannen, geen vrouwen, geen Grieken, geen Joden, geen heidenen. Als er iemand was die opkwam voor gelijkheid en gelijke waardigheid, dan was het wel de katholieke kerk en de vroegchristelijke gemeenschap.

LifeSiteNews:
In de Franse pers is kardinaal Sarah zwart gemaakt vanwege de zeer traditionele uiting van zijn geloof. Is dat ook in Nederland het geval?

Bisschop Rob Mutsaerts:

Hij wordt natuurlijk afgeschilderd als extreem conservatief – dat word ik ook. Meestal betekent dit dat ze erg katholiek zijn, en dat ze vasthouden aan oude normen en waarden – en op goede gronden. Het heeft geen zin om met de tijd mee te waaien. We moeten de wereld naar het Evangelie brengen en niet andersom.

LifeSiteNews:
Benedictus en Sarah spraken zich duidelijk uit tegen de afschaffing van het celibaat, zelfs voor uitzonderlijke situaties. Kardinaal Sarah zegt zelfs in het boek dat de oosterse katholieke kerken de mogelijkheid om priesters te kiezen onder gehuwde mannen terugdraaien.

Bisschop Rob Mutsaerts:

Hij was er in zijn laatste boek al heel duidelijk over. Al die dingen die van de seculiere katholieke kant gevraagd worden, zijn in de Anglicaanse kerk al lang mogelijk. Daar wijden ze zelfs vrouwelijke bisschoppen, maar hun crisis is alleen maar erger geworden, zelfs groter dan de onze: het lost niets op. Je creëert er geen roepingen mee, en de afvalligheid neemt niet af. Integendeel. We moeten terug naar de wortels. Als de Kerk wil overleven, is er maar één manier, zoals het altijd is geweest: orthodoxie. Natuurlijk moeten we ook het goede voorbeeld geven en er werk van maken: ora et labora. Ambiguïteit, het lager leggen van de lat, is nutteloos. Kijk naar de geschiedenis van de Kerk: het leidt alleen maar tot verzwakking. De Kerk heeft behoefte aan hervorming, maar niet aan verslapping. Het risico dat de Kerk bourgeois wordt ligt altijd op de loer; soms moeten we opnieuw kijken waar we staan en terugkeren naar de basis.

Wat ik vorig jaar een zeer interessant boek vond, was de Benedict Option van Rod Dreher: hergroeperen om je geloof te versterken, ervoor zorgen dat het niet vervaagt, en elkaar aanmoedigen om sterker terug te komen.

LifeSiteNews:
Het boek gaat over het celibaat, maar op dit moment bestaat er verwarring over vele andere punten van de leer van de kerk, waarvan we niet zien dat Rome  ze verdedigt. Denkt u dat de kwestie van het celibaat het belangrijkste is, of dat we niet moeten vergeten dat er ook andere kwesties zijn?

Bisschop Rob Mutsaerts:

Natuurlijk is het niet het belangrijkste onderwerp. De mens is geroepen tot heiligheid en dat kan alleen als we eerst duidelijk maken wie Christus is. Dat staat centraal, en dat merk je aan zoveel dingen. Laatst werd een priester uitgenodigd in Brabant om het kerstverhaal uit te leggen, en zijn stelling was, dat het onmogelijk is om aan de moderne mensen uit te leggen dat een maagd zwanger wordt, en hen dan zo’n sentimenteel verhaal te vertellen van schapen en herders en drie koningen die komen kijken… Zijn stelling was: het is eigenlijk niet waar, je moet het lezen als een sprookje met een bepaalde interpretatie.

En dan geeft hij een voorbeeld: is Jezus in Bethlehem geboren? Nee, natuurlijk niet, zegt hij, want Bethlehem betekent “stad van het brood”, en dat heeft een bepaalde betekenis, en daarom plaatst Lukas het daar. Zolang we met dit soort onzin bezig zijn en de mensen op een dwaalspoor brengen, komen we steeds verder van huis! We hebben zulke goede argumenten, historisch en rationeel; misschien moeten we die maar eens ter sprake brengen. Niet dat argumenten mensen in gelovigen veranderen, maar je moet eerst wat struikelblokken uit de weg ruimen.

Bij vormsels, als ik van tevoren weet dat de vormelingen vóór de plechtigheid bij elkaar zullen zijn, dan kom ik een beetje vroeger, en dan gaan we een praatje maken. Het zijn aangename jonge mensen. Maar als het erop aankomt en ik vraag: wat is dat voor een boek is de Bijbel – een sprookjesboek, zoiets als Harry Potter, of een geschiedenisboek als Julius Caesar? Ze zeggen bijna altijd: “Een sprookjesboek, het is niet echt gebeurd.” Dan weet je hoe ver we van huis zijn. We zitten onder het vriespunt. Daar moeten we eerst aan werken, want als we niet weten wie Christus is… Ik denk niet dat het probleem voor die kinderen de wonderen zijn, maar “wie is Christus,” en als je dat goed kunt uitleggen, dan zul je die wonderen een plaats kunnen geven, en dan ga je de verkondiging in een ander licht plaatsen, en pas dan kan het worden begrepen. Het is niet voor niets dat in de geloofsbelijdenis niets over Jezus wordt gezegd, niets over zijn verkondiging, niets over zijn wonderen, niets over de Bergrede of wat dan ook: alleen dat Hij uit de Maagd Maria is geboren, gekruisigd, gestorven, begraven en opgestaan.

Met andere woorden, je hebt het over de Zoon van God. Er zijn zoveel katholieken die dat helemaal niet beseffen, of die niet meer geloven, en die ook niet geloven in de verandering bij de consecratie, de transsubstantiatie. Als dat alles wegvalt, en het zijn juist die mensen die gaan praten over het celibaat, dan weet je zeker dat ze op het verkeerde paard zullen wedden.

(vertaling door pastoor Mennen, eerder geplaatst op: 

https://fortesinfide.nl/index.php/2020/01/18/interview-van-mgr-rob-mutsaerts-met-lifesitenews-over-het-boek-van-paus-benedictus-xvi-en-kardinaal-sarah/)

Maria is geen feminist

Maria is geen feminist (en Jezus geen Belg)

De kerstbomen worden opgeruimd, de kerststal staat weer op zolder, de kerstdiners zijn achter de rug en het nieuwe jaar is ingeluid. Wat nemen we van Kerstmis mee in het nieuwe jaar? Wat betekent de geboorte van Gods Zoon eigenlijk voor christenen? Op deze eerste dag van het jaar des Heren 2020, toegewijd aan de Moeder Gods, kijk ik eerst graag naar Maria; naar haar geloof, haar deemoed, ontvankelijkheid en toewijding. Het contrast is groot met de actie die afgelopen jaar in Duitsland werd gevoerd onder de naam ‘Maria 2.0’. Talrijke vrouwen, gesteund door talloze mannen waaronder priesters en zelfs bisschoppen, hebben onder die naam o.a. gedemonstreerd voor toelaten van vrouwen tot het priesterambt met als motto “Maria Vulva” (o.a. te zien in de universiteitskerk van het bisdom Freiburg). Op subtiliteit kan men hen niet betrappen. Ze wijzen het beeld dat de bijbel schept van Maria als gehoorzame, deemoedige en zwijgende vrouw af. Dit zou aan de moderne mens niet meer uit te leggen zijn. De demonstranten noemden het zelfs discriminerend. Van Maria wordt vervolgens een feminist gemaakt: een vrouw die moedig en sterk is (alsof de Bijbelse Maria dat niet was).

Het moge duidelijk zijn dat aan het Bijbelse beeld van huwelijk en gezin een geheel andere invulling gegeven wordt. Geldt voor een christen het streven naar heiligheid als levensdoel, daar is bij de actievoerders weinig meer van over. Net zomin als van de traditionele invulling van huwelijk en gezin. Atheïsten aller tijden hebben altijd geweten dat, wil je het christendom ondermijnen, dan moet je je pijlen richten op het gezin. Voltaire wist het, Marx wist het, ‘The Four Horsemen of Atheism’ (Dawkins, Hitchens, Bennet en Harris) weten het. Dat is ook precies het doel van ‘Maria 2.0’: een nieuwe invulling van het begrip huwelijk (“marriage for all”, “Ehe für alle”) en de gender-ideologie (je bepaalt zelf van welk geslacht je bent) doorvoeren, of beter gezegd opdringen. De Heilige Familie stond er toch ietsepietsje anders in. Van Maria een feminist maken is niet alleen geschiedvervalsing, maar getuigt ook van een totaal gebrek aan bijbelkennis. Dit laatste zal men wel beamen, maar daar gaat het hen ook niet om. Men wenst totale vrijheid zonder God, een vrijheid waarbij alles relatief is. Alle soorten van partnerschap moeten als huwelijk geduid worden, je moet elk moment van elkaar af kunnen, abortus is een mensenrecht (kindermoord dus ook), pro-life organisaties zouden eigenlijk het zwijgen opgelegd moeten worden, oude mensen die alleen maar ziek, zwak, misselijk en duur zijn moet je duidelijk maken dat ze best uit het leven kunnen stappen (tot voor kort heette dit gewoon zelfmoord), en kinderen onder staatstoezicht stellen is ook al als optie genoemd.

Terug naar de stal. Daar vinden we in de kribbe het Kind. Dit Kind is inmiddels ook het slachtoffer van politieke correctheid. De ene keer worden zijn ouders als vluchtelingen neergezet (nee, ze waren niet op de vlucht), dan weer als daklozen (dat zijn Maria en Jozef ook niet; de herbergen waren gewoon vol vanwege de drukte van de volkstelling), dan weer wordt het Kind weergegeven als multicultikind - de ene keer zwart, dan weer Latino of Aziatisch - voor wie geen plaats is in de samenleving. Het Kind wordt maar zelden aangeduid als wat het is: de Zoon van God die in Jezus van Nazareth mens geworden is. Niet een abstract mens die wat dan ook vertegenwoordigt, maar heel concreet en individueel. Jezus is niet tegelijk als een Chinees, een Afgaan en een Belg geboren, maar alleen als Jood. En als jongen. Niet tegelijk als meisje of trans. Maar om de moderne mens tegemoet te komen, plegen we voor het gemak maar geschiedvervalsing. Dat geschiedvervalsing geen recht doet aan de feiten behoeft geen betoog.

Waarom maken we van Jezus iets anders dan wat Hij in werkelijkheid is? Dat heeft te maken met de heersende gelijkheidsgedachte. Een merkwaardige vorm van gelijkheid overigens. De gedachte is deze: omdat alle mensen principieel gelijk zijn, zetten we elke vorm van feitelijke ongelijkheid opzij, met als resultaat dat mensen niet meer als concrete reële mensen worden behandeld, maar als een construct, als een bouwwerk van puzzelstukjes dat ons door anderen wordt aangereikt (afkomst, geslacht, ideeën), als abstracte wezens. Logische consequentie hiervan is dat alle verschillen als discriminatie worden gezien. Het concrete, het unieke, het identiteitsbepalende moet weg.

Deze gedachte staat volstrekt haaks op het typisch christelijke begrip ‘persoon’. Een persoon is niet een collectief wezen, maar ook geen hyperindividueel wezen. Wat dan wel? Een individu dat qua natuur verbonden is met de mensheid, die van generatie tot generatie voortgezet wordt. Het lichaam behoort wezenlijk tot de persoon. Het christendom heeft altijd het dualisme afgewezen: het is niet alleen de geest die een individu tot individu of persoon maakt; het fysieke hoort daar wezenlijk bij.

Het Kind in de kribbe heeft de menselijke natuur niet opgeheven, maar juist opgenomen in de herscheppingsorde. Jezus is geen amalgaam (een mengelmoes van van alles en nog wat), ook geen cyborg (zoals Arnold Schwarzenegger in Terminator 2), transhumaan of genderneutraal, maar een Joods jongetje, Joods en man. Het is in dit concrete Kind dat God zich aan ons openbaart: “Het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond”, aldus de evangelist Johannes. Dit is niet zomaar een terloops zinnetje, maar de kern van zijn evangelie.

Dit heeft consequenties. Het is om deze redenen dat de Kerk zich uitspreekt tegen geslachtsveranderende operaties, draagmoederschap, kunstmatige inseminatie, eigenlijk überhaupt tegen de overdreven lichaamscultuur van deze tijd. Het doet geen recht aan het diepmenselijke van elke persoon die zo gereduceerd wordt tot iets dat gemanipuleerd kan worden door de geest die autonoom naar believen bepaalt hoe het lichaam er uit dient te zien. C.S. Lewis spreekt van ‘De Afschaffing van de Mens’. De vraag naar de fundering van normen en waarden wordt steeds meer diffuus nu de technische mogelijkheden van de mens om de wereld naar zijn hand te zetten zich meer en meer uitstrekt tot de mens zelf. De moderne mens die zonder God leeft, gelooft niet dat normen en waarden iets van buiten zijn, en zet dus de normen en waarden naar zijn hand. Het laat zich raden voor welke normen en waarden hij dan zal kiezen. Dat dit voor anderen niet gunstig zal uitpakken laat zich eveneens raden.

Christenen hebben de plicht hierop te wijzen, om een tegengeluid te laten horen, al is het maar een stem in de woestijn. We moeten de jeugd iets beters gunnen dan opgroeien met schijnhumanisme, want dat is het. We praten maar over mensenrechten en verzinnen er telkens nieuwe bij, maar hebben geen idee meer wat de mens eigenlijk is. Zinloosheid en verwarring zijn het gevolg. Maar het Kind in de kribbe laat zien dat het anders kan. In het concrete leven kan een mens het levensgeluk vinden waartoe hij geschapen is. Niet in de cloud. Algoritmen hebben niets van doen met menselijkheid, met liefde, met mededogen, met alles wat het leven de moeite waard maakt. Alleen vlees en bloed kunnen hieraan gestalte geven. Het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond. Zalig Nieuwjaar.

Kerstmis 2019

Kerstmis 2019

Buiten op het kerkplein wordt een levensechte kerststal gebouwd. Met Maria en Jozef. Er lopen schapen rond en ezeltjes. En er is een engel. Er komt juist een overheidsdienaar even kijken. Hij zegt tegen de kerststalbouwers:

- Die engel is een probleem. Zo’n engel is een religieus symbool en dat ligt tegenwoordig een beetje gevoelig. En aangezien jullie voor deze stal een vergunning moeten aanvragen, moet je daar iets aan doen. Het lijkt allemaal iets te veel op dat bijbelse kerstverhaal. We moeten niet-gelovigen niet voor het hoofd stoten.

- Nou , denken de bouwlui, als we nou naast de os en de ezel een paar rendieren zetten, dan zijn we van dat probleem af.

- Dat zou wel helpen, zegt de overheidsdienaar,maar voor de zekerheid doen we er ook nog maar een paar elfjes bij, en een sneeuwman.

- De kerststalbouwers vragen zich af wat een sneeuwman met de geboorte van het Kind Jezus te maken heeft, maar ze doen er het zwijgen toe.

- En dan nog iets, zegt de bezoeker, die beelden van Maria en Jozef moeten niet blij kijken, nee, ze moeten iets uitstralen van teleurstelling en doffe gelatenheid van daklozen in een volgevreten harde onverschillige maatschappij.

- Maar Maria en Jozef waren helemaal niet dakloos, zegt weer een andere kerststalbouwer, de herberg was gewoon vol.

Dan komt er een vrouw aanlopen. Ze vindt dat het wikkelen van een kind in doeken een vorm van kindermishandeling is. Als jullie nou een pleidooi houden voor alleenstaande bijstandsmoeders, dan kan ik me er wel in vinden.

- Maar Maria was helemaal geen alleenstaande bijstandsmoeder.

Toen voegde zich iemand van de Dierenpartij bij het gezelschap. Die wilde weten of de dieren gedrogeerd waren.

- Nee, zegt Willy, die beesten van ons zijn gewoon aardige rustige beesten. Maar de dierenpartij wilde er niks van weten en vond bovendien dat het gebruik van de kribbe voor een baby een inbreuk is op de rechten van de dieren. Het is hier veel te vol: alle mensen moeten weg uit de stal!

- De elfjes ook?, vraagt Toon cynisch.

Er kwam weer iemand aan. Wat nou weer, denken de bouwers. Vindt u misschien dat die herders wegmoeten omdat ze de schapen gevangen houden?

- Nee, zegt de vrouw, ik kom u melden dat de 3 koningen gearriveerd zijn.

-Heel typerend, zegt de vrouw die er nog steeds bijstaat. Natuurlijk 3 mannen. Waarom geen vrouwen. Bovendien, als het 3 vrouwen waren geweest, dan waren ze er veel eerder geweest. Die hadden overdag gewoon de weg gevraagd.

- Een kalme stem zegt: Jullie hebben een mooie stal gebouwd, een echt mooi bijbels tafereel van het Kind dat de wereld zal veranderen.

- Eindelijk een normaal iemand, denkt de groep.

-Maar er is wel één ding, zegt de man, Religieuze feesten zijn belangrijk, maar het is nog belangrijker als we het met iedereen samen kunnen vieren. Kan die engel in plaats van ‘Gloria in Excelsis Deo’ niet ‘Jingle Bells’ zingen?

Waarom laten we het kerstverhaal het kerstverhaal niet. Waarom laten we het Bijbelse verhaal niet het Bijbelse verhaal? Overtuigt het kerstverhaal zelf niet? Hoe concreet is dit Bijbelse kerstverhaal? Hoe voorstelbaar is het dat God naar ons toekomt? En dat het allemaal zo gebeurd is zoals Lucas het ons vertelt. Het is heel moeilijk te aanvaarden, dat God zó komt, zo zonder fratsen. Want ja, wat is er dan zo anders geworden sinds zijn komst op aarde? De wereld is niet ingrijpend veranderd door Jezus’ komst. Dat kunnen we navoelen. Ook anno nu is er nog zoveel nacht en duisternis die niet wordt verdreven. Dichtbij en ver weg. Mensen die extra eenzaam zijn met de Kerst, alleen met de herinneringen aan hun levenspartner die gestorven is. Mensen in angstige stilte, omdat de telefoon niet gaat, die brief niet komt, de stem niet meer spreekt, of omdat het gezicht van de dokter boekdelen sprak. Mensen met tragische herinneringen aan hun jeugdjaren door toedoen van Gods personeel die naam niet waardig. De donkere hoekjes van ons bestaan, daar waar ons leven stilgevallen is. Hoe kan het daar licht worden? Wat kan het Kerstkind daaraan doen, ook al is het een goddelijk kind?

Inmiddels is het meer dan 2000 jaar later.

Het is Kerstmis 2019. God roept de engel Michaël en duivel Lucifer bij zich en zegt:

- Hoe is het met de mensheid? Ja, ik wil het weten. Wat is er sinds dat mijn Zoon op aarde is geweest veranderd?  Ik stuur jullie beiden naar beneden om poolshoogte te nemen en Mij daarover te rapporteren. Het gaat slechts om een steekproef, ga naar een plaats die niet veel groter is dan Bethlehem. Ga vandaag maar. Het is bijna Kerstavond, dat lijkt Mij een goede gelegenheid.

De engel en de duivel, ze dalen af naar de aarde. En daar lopen ze dan: Michaël en Lucifer, incognito door De stad. Ze kijken hoe het er op aarde aan toe gaat. Ze lopen door de winkelstraat en kijken naar de overvolle winkels.

- “Kijk, dat is allemaal mijn werk”, zegt Lucifer:” luxe, overdaad, de mensen weten van gekkigheid niet meer wat ze nu nog moeten kopen. Ik bied ze verstrooiing, afleiding, genot, en nog veel meer. Ik bied ze een leven op aarde zonder God”. Lucifer loopt zichtbaar te genieten.

Michaël kijkt en daar ziet hij bij De boekwinkel de Bijbel liggen. “Is dat ook jouw werk?”, vraagt hij.

Lucifer kijkt even achteloos om.” Jazeker. Dat is zo’n mooie uitgave dat die alleen in de kast staat. Zo hebben de mensen het idee dat ze een Bijbel hebben, maar ze lezen er nooit in. Ik zorg daarbij voor een overvloed aan reclamedrukwerk en pulpbladen, ik zorg voor een stortvloed aan TV- programma’s, ik zorg voor roddelbladen, dat leest veel lekkerder.”

Ze lopen door en komen langs een kerk.

- “Dat is ons werk”, zegt de engel Michaël, “dat deze kerken er staan, waar Gods lof wordt gezongen, waar uit de Bijbel wordt gelezen, waar kinderen worden gedoopt, waar de Eucharistie wordt gevierd”.

- “Ach wat ..., laat mij nog even doorwerken”, zegt Lucifer. “Over een paar jaar maak ik er een sporthal van. Gezondheid, status, dat zijn hun nieuwe goden. En dus ben ik hun nieuwe god”.

Ze passeren de scholen. “Zie je dat, zegt Michaël, St. Janslyceum, een katholieke school. En zie je de straatnamen hier; allemaal heiligennamen. Dat is ons werk, deze scholen en straten hebben namen van heiligen als inspiratiebron”.

- “Ach, laat me niet lachen”,  zegt Lucifer. “What’s in a name? Denk je dat de jongeren die heiligen nog kennen? Geef me nog tien jaar en die namen zijn verdwenen”.

Ze zien een oude vrouw met een scootmobiel.

- “Kijk”, zegt Michaël, “ dat is toch maar mooi bereikt, meer zelfstandigheid voor ouderen, zodat ze vitaal blijven en deel kunnen blijven uitmaken van de maatschappij. Allemaal uit mooie christelijke overwegingen. Mensen hebben zorg voor elkaar”.

- “Ach wat,” zegt Lucifer.” Dat waren eens allemaal broeders en nonnen. Toen kwamen de vrijwilligers, maar nu doen ze het voor het geld. Als ze ergens anders meer kunnen verdienen, moet je eens kijken of er nog iemand naar omkijkt”.

Het is Kerstavond. Ze komen bij de kathedraal. Ze kijken naar de kerststal, naar de beelden van het Kind Jezus, Maria en Jozef, en naar het ezeltje en naar de schaapjes. “Kijk, dat is mijn goede vriend Gabriël”, zegt Michaël trots. “Zie je die volle kerk, ouders, kinderen, grootouders, allemaal voor Jezus, Gods Zoon”.

- “Ach wat”, zegt duivel Lucifer, “dat is sentiment, dat heb ik op kunnen kloppen, zoete gevoelens, maar thuis is het eten en drinken en ruzie maken. De kracht is eruit, ze weten niets meer van Jezus, helemaal niets meer, ze vieren een onbekende en daar ga ik mee door. Straks is er alleen nog maar die hohoho-blatende kerstman. Dan is God pas echt verdwenen. Dat is mijn overwinning. Je ziet, ik heb meer succes dan jij”.

Ze moeten terug naar boven en verschijnen weer voor Gods troon.” Hoe is het met de mensheid?”, vraagt God, wat adviseren jullie Mij wat de mensheid betreft?“

- “Geef me nog tien jaar”, zegt Lucifer “en alles is van mij”.

- “Ik vraag geen tijd”, zegt Michaël, “ ik zie wat ik zie, de eeuwen door.  De wéreld is niet veranderd. Maar dankzij het Kind in de kribbe zijn er wel veel mènsen veranderd.  En dat gebeurt nog steeds”.

“Ik weet genoeg”, zegt God.

Soms, soms ben ik bang dat Jezus het niet haalt in deze wereld. Soms ben ik bang dat God zal zeggen: ‘Ik had beter moeten weten, mensen waarheid leren is waanzin. En mijn Kerk toevertrouwen aan mensen, dat is vragen om problemen’. En toch. Ik zie mensen die in Gods geest leven, ik zie mensen die in het voetspoor van Jezus gaan en licht verspreiden. Naast de brutalen en de schurken zijn zij er ook. Ze halen het nieuws niet, want ze zijn als verborgen zaad. Een kerstman, sneeuwman of elfje kan dit niet bewerkstelligen. Het Kind in de kribbe wel.

Kerk ondergraaft eigen autoriteit

Kerk ondergraaft eigen autoriteit

Is het legitiem om de paus te bekritiseren, zo werd mij onlangs gevraagd. Mij dunkt van wel. De paus is de belangrijkste leraar van de Kerk, en als hij verwarring creëert is het legitiem om je stem te laten horen, ook als je zelf niet helemaal voldoet aan hetgeen van een goed katholiek verwacht mag worden (God weet hoezeer dit bij mij het geval is). De paus roept overigens zelf regelmatig op tot dialoog in de Kerk. Hij heeft Onlangs zelf nog gezegd dat het geen zonde is als je de paus bekritiseert.

Ik heb de indruk dat de meeste katholieken niet in de gaten hebben wat er gaande is, namelijk een wijziging in leer omtrent de moraal zoals de Kerk die altijd geleerd heeft. Ik snap het wel, een paus die overkomt als een charismatisch leider, die kinderen over de bol aait, bezorgd is om het klimaat, af en toe grappige dingen zegt, och, weinig aan de hand. Toch? Maar tegelijk wil  diezelfde paus dat de kerkelijke moraal opschuiven in de richting van de Westerse maatstaven rondom seksualiteit zoals we die kennen sinds eind jaren ‘60. Een voorbeeld hiervan betreft het item van toegang tot de communie van gescheidenen die een nieuw civiel huwelijk zijn aangegaan zonder dat het kerkelijk huwelijk nietig is verklaard. Het middel daartoe is decentralisatie. Om dat te bewerkstelligen krijgen landen nu de kans om te experimenteren, zodat het mogelijk wordt dat de kerkelijke leer van land tot land kan verschillen, ja zelfs binnen de landsgrenzen kan verschillen. Wat in bisdom A reden is om de biechtstoel op te zoeken, kan in bisdom B geoorloofd zijn. We spreken hier over een crisis die geen precedent kent. De Kerk gaat zichzelf op deze manier tegenspreken en haar eigen autoriteit ondergraven.

In de kwestie Amoris Laetitia (communie mogelijk voor hertrouwd gescheidenen) worden niet alleen Traditie en Leergezag aangetast, maar - nog veel verder reikend - de woorden van Jezus zelf in het Nieuwe Testament! Dit is volstrekt zonder precedent. Jezus zegt inderdaad niets over het homohuwelijk en over hertrouwd gescheidenen, maar is volstrekt duidelijk als het gaat over de onontbindbaarheid van het huwelijk. Het laat geen enkele ruimte over voor interpretatie en zelfs voor zijn eigen leerlingen zijn het schokkende woorden. In het nietigheidsproces is de modus gevonden om aan de weerbarstige realiteit tegemoet te komen en tegelijkertijd het principe zoals door Jezus verwoord overeind te houden. Maar paus Franciscus gaat veel verder: als je geen nietigheidsverklaring kunt krijgen, is er onder omstandigheden toch een mogelijkheid om de Communie te mogen ontvangen. Dit terwijl Johannes Paulus II 25 jaar eerder het tegenovergestelde vaststelde. Dit kan men echt niet als een ontwikkeling van de kerkelijke leer aanmerken, maar als een ommezwaai. Hier is geen sprake van continuïteit van hetgeen Johannes Paulus en Benedictus leerden, maar van een breuk.

Sommigen zien hierin een continuïteit van Vaticanum II die verstoord werd door Johannes Paulus en Benedictus. Het is verwonderlijk dat juist zij die zich beroepen op Vaticanum II dit concilie niet hebben meegemaakt, en Johannes Paulus en Benedictus wèl. Het is niet verwonderlijk dat de jonge clerus die opgroeide ten tijde van laatstgenoemde pausen geheel in lijn met hen denken. Het verklaart dat de jonge clerus conservatief is en de oudere garde van nu progressief, terwijl het doorgaans andersom is.

Het is een vergissing te denken dat een pragmatische pastorale toenadering tot de seculiere seksuele moraal van het Westen de Kerk in staat zal stellen om tot nieuwe evangelisatie te komen.   Deze toenadering impliceert het verlaten van uitgesproken katholieke standpunten die de Kerk eeuwen heeft verkondigd te verlaten. De seculieren zullen het als een overwinning beschouwen en seculier blijven, en gelovigen zullen teleurgesteld afhaken. Het is een overgave aan de Westerse cultuur die gekenmerkt wordt door secularisme, relativisme en scepsis ten aanzien van de Bijbel en het bovennatuurlijke, een cultuur die geheel opgaat in het hier en nu. Daar waar vrijzinnigheid de overhand kreeg in christelijke kringen, leidde dat altijd tot geloofsafval en dramatische daling van kerkelijke praxis. Het is zonder meer merkwaardig dat zich progressief noemende katholieken geen onderscheid maken tussen katholieke hervorming een aanpassing aan seculiere samenleving. Dit laatste promoten zij als ‘vernieuwing’ met als motto ‘red de wereld’ in plaats van red de zielen.

Hoe zit het nu met die open dialoog waar paus Franciscus zo nadrukkelijk voor pleit. Dat valt eerlijk gezegd nogal tegen. Een ieder die voorzichtig zijn zorgen uit over de huidige ontwikkelingen wordt nogal gemakkelijk weggezet als Farizeeër en fundamentalistisch. Dat betekent meteen het einde van de discussie nog voordat deze begonnen is. Overigens zijn het juist de Farizeeërs die Jezus aanvielen op de huwelijkskwestie. Jezus’ reactie hierop was een nog steviger stellingname over de onontbindbaarheid van het huwelijk. De Farizeeërs probeerden de strikte wet van Jezus te ontwijken. Het zijn juist de voorstanders van de versoepeling die zich i.c. opstellen zoals de Farizeeërs destijds over deze kwestie om de strikte woorden van Jezus te ontwijken. Een paus mag richting geven aan synodes; daar is hij paus voor. Maar de retoriek van ‘luisteren’ en ‘open discussie’ wordt er niet geloofwaardiger op.

De verwarring blijft groot. Waar staat paus Franciscus nu. Enerzijds geheel in lijn met de Traditie. In Evangelii Gaudium zegt hij dat de Kerk aandringt op het bestaan van objectieve normen die voor iedereen gelden. In een vliegtuiginterview (28/7/2013) zegt hij: “Wie gescheiden is kan de Communie ontvangen, maar zij die een nieuwe huwelijksband zijn aangegaan niet”. In een ander interview (25/9/2014) zegt hij tegen Catholic News Agency zegt hij: “Iemand die een kerkelijk huwelijk is aangegaan, civiel gescheiden is en vervolgens een nieuw civiel huwelijk is aangegaan, kan niet naderen tot de sacramenten. Dit is vastgesteld door Jezus Christus en de paus kan dit niet veranderen”. Hoe dit te rijmen valt met Amoris Laetitia en synodaliteit met alle mogelijkheden tot experimenteren, weet niemand. Ik vrees dat het ook zo zal gaan met het postsynodale schrijven van de paus. Enerzijds zal de loftrompet gestoken worden op het celibaat. Anderzijds zullen er openingen gemaakt worden om het priesterschap open te stellen voor gehuwde mannen. Met de vrouwelijke diakens zal het niet veel anders gaan. Nee, het is geen opstapje naar het priesterschap voor vrouwen, maar ondertussen......

Het nieuwe boekverbranden

Het nieuwe Boekverbranden.

Een grote meerderheid is nog altijd voorstander van Zwarte Piet (het percentage is het afgelopen jaar zelfs iets gestegen). Het argument dat dit fenomeen racistisch zou zijn delen ze niet. Je kunt je natuurlijk de vraag stellen of de meerderheid geen rekening zou moeten houden met de minderheid. Ja, dat moet ze. Maar inmiddels is de vraag eerder andersom: moet de minderheid rekening houden met de meerderheid. Ik merk steeds vaker dat de minderheid dat op geen enkele manier wenst te doen. Zwarte Piet moet en zal uit het straatbeeld verdwijnen, ongeacht wat voorstanders er van vinden. De meerderheid vindt ook de genderdiscussie onzinnig. Toch moet en zal het er bij iedereen ingepompt worden - tot aan rekenboekjes op de basisschool toe - dat degenen die daar voorzichtig enkele vraagtekens bij zetten aanzetten tot haat. Het grote euvel van onze tijd: politieke correctheid. Argumenteren is onmogelijk omdat meteen de discriminatie- of racismekaart getrokken wordt.

Kijk eens naar Facebook en Twitter. Niemand heeft op ze gestemd en toch is hun macht groter dan gekozen volksvertegenwoordigers. Facebook bepaalt of je op dit medium reclame mag maken voor de ongeautoriseerde biografie over Ahmed Aboutaleb. Facebook heeft er de ban over uitgesproken. Einde discussie. Biografieën over Hitler zijn overigens niet problematisch voor Facebook.

Digitale media hebben de weg gebaand voor ongekende mogelijkheden om met elkaar te communiceren en om elkaar te informeren. Maar er is een keerzijde. Op 29 maart dit jaar ging de film “Unplanned” in Amerika in première. Het vertelt het waargebeurde verhaal van Abby Johnson die geconfronteerd wordt met de gang van zaken in een abortuskliniek van Planned Parenthood (zie een eerdere Paarse Peper). Ze schrikt zich dood als ze ziet dat van het ongeboren kind het hoofd van de romp wordt getrokken. Bijna alle grote televisiezenders weigeren de advertentie voor deze film uit te zenden. Twitter besloot de pagina van Unplanned af te sluiten op de dag dat de film in première ging. Zowel Abby Johnson als degene die haar personage in de film speelt (Ashley Bratcher) werden door Twitter geblokkeerd. Ook Google deed de film in de ban: reclame voor de film werd geblokkeerd. Facebook was in deze overigens een positieve uitzondering.

De MPAA (de Amerikaanse Kijkwijzer) gaf de film de classificatie “R”, hetgeen aanduidt dat iedereen onder de 17 jaar de film alleen mag bekijken onder begeleiding van een volwassene. Hiermee geeft de Amerikaanse filmorganisatie ongewild aan dat abortus met fors geweld gepaard gaat. Duidelijk is dat het hier om een politieke aanduiding gaat. Als abortus niet meer is dan het afdrijven van een klompje cellen - zoals zo vaak beweerd wordt - waarom mogen jongelui van 16 jaar deze film dan alleen maar onder toezicht van hun ouders of verzorgers bekijken?

Hier is simpelweg sprake van censuur. Christenen adviseren doorgaans hun kroost om niet naar films met een R-classificatie te gaan vanwege naakt- en geweldscènes of anderszins verontrustende beelden. Maar op deze manier kun je dus ook al niet meer afgaan op de classificatie vanwege een politiek correct besluit om deze aanduiding aan een film te geven. De MPAA en de sociale media zijn de boekverbranders van onze tijd. Ze roepen zichzelf uit tot officier van Justitie en rechter en alles wat niet met hun oordeel strookt wordt ausradiert. Filmproducent Chuck Konzelman verwoordde het aldus: “They don’t suppress hatespeech, they suppress every speech they hate”. Het is natuurlijk bizar dat een vijftienjarig meisje zonder medeweten van haar ouders haar kind kan laten doden, maar dat datzelfde meisje niet naar een film over abortus mag gaan kijken buiten aanwezigheid van haar ouders.

Als er in een abattoir misstanden aan het licht gebracht worden door middel van geheime cameraopnamen, is iedereen ontzet over de beelden en blij dat het naar buiten gekomen is zoadat er aan de misstanden een einde kan komen. Als door middel van geheime cameraopnamen en geluidsfragmenten in een abortuskliniek aan het licht gebracht wordt hoe gruwelijk een kind aan zijn levenseinde komt, worden de beelden verboden en krijgt de journalist een hoge boete voor de negatieve reclame voor de kliniek. Deze week kreeg David Daleiden van de rechter te horen dat hij meer dan twee miljoen dollar aan schadevergoeding moet betalen aan Planned Parenthood, omdat hij aan het licht had gebracht dat de lichaamsdelen van geaborteerde baby’s door Planned Parenthood verkocht worden aan de farmaceutische industrie. Van nog levende baby’s wel te verstaan. Niet alleen Facebook, Google en Twitter, maar ook de officiële rechterlijke instanties laten zich leiden door politieke correctheid. Hoe is het eigenlijk met George Pell? En met het Vaticaan?

Het gidsland dat op sterven na dood is

Het gidsland dat op sterven na dood is.

In de middeleeuwen dwaalden mensen met hun mening dat het heiligschennis is wanneer een priester huwt. Toen kwam Luther....en hij huwde. Nu zijn we zover gekomen dat men het als heiligschennis beschouwt wanneer een priester niet huwt. 'Men kan toch geen goed priester zijn als men niet getrouwd is'. 'De mensen zullen iemand niet echt als zielzorger accepteren, enzovoort, als hij niet getrouwd is'. Klaarblijkelijk zegt men dat in dezelfde zin als waarin men van een dokter zegt dat 'de familie' het liefst een getrouwde man als dokter heeft. Zij zijn namelijk bang dat een vrijgezel een liederlijk mens is.

In de middeleeuwen correspondeerde het ongehuwd zijn dus met heiligheid. Nu is het ongehuwd zijn een reden om als liederlijk persoon te worden beschouwd, als iemand bij wie vrouw en dochter niet veilig zijn.

In de middeleeuwen had met het meest vertrouwen in een ongehuwde. Men meende in zijn ongehuwde staat een garantie te hebben. Dat is een redenering van de geest. Nu heeft men het meeste vertrouwen in een gehuwde. Dat is een redenering van het vlees.

Nee, bovenstaand is geen tekst van mij, maar van Sören Kierkegaard (X, 1 A 440). Ook hij leefde in een tijd (1833-1855) waarin alles opnieuw werd doordacht. Er blijkt wederom weinig nieuws onder de zon. In het slotdocument van de Amazonesynode wordt gepleit om viri probati - gehuwde mannen - tot het priesterambt toe te laten. En om vrouwen tot het diakenambt toe te laten. Kom eens een kijkje nemen in Nederland, waar dit soort zaken al lang praktijk zijn. Ik leef in een land waarin getrouwde mannen zich aan het altaar wagen, zich 'pastor' laten noemen en voorgaan in 'vieringen' waarbij de gemiddelde kerkganger het onderscheid met een H.Mis ontgaat. Natuurlijk hebben zij geen wijding ontvangen, natuurlijk hebben zij geen zending om op zondag 'voor te gaan', maar ondertussen hullen zij zich in liturgische gewaden die zich maar nauwelijks onderscheiden van priester- en diakengewaden. Ik leef in een land waarin vrouwen zich aan het altaar gewagen, zich 'pastor' laten noemen, liturgische kleding dragen die een wijding suggereren en de verkondiging voor hun rekening nemen,  en die verontwaardigd reageren als men hen tot de lekenstand rekent. Ik leef in een land waarin carnavalsmissen worden gevierd waarin polonaises worden gehouden, liederlijke liederen worden aangeheven en heel het kerkvolk dat geen enkel benul heeft van het sacrament de Heilige Communie opeist. Ik leef in een land waarin men meent dat de Kerk inmiddels ook het homohuwelijk erkent, omdat dergelijke 'huwelijksvieringen' gewoon plaatsvinden zonder dat er echt tegen opgetreden wordt. Ik leef in een land waar opstand uitbreekt als je ouders vertelt dat je hun kinderen ter voorbereiding op de Eerste H.Communie ook kennis laat maken met het sacrament van de biecht. Ik leef in een land dat zichzelf een gidsland acht. Ik leef in een land waarin men Vaticanum II niet zag als een poging om nieuwe wegen tot evangeliseren van de wereld te zoeken, maar om de Kerk te seculariseren. Dat is goed gelukt. Het resultaat?  De Kerk in Nederland is op sterven na dood. Nederland is inmiddels het meest geseculariseerde land ter wereld. Wat bezielt in Godsnaam de synodevaders om dit voorbeeld na te volgen?

Ik laat graag Kierkegaard nogmaals aan het woord.

"Het Nieuwe Testament als richtsnoer voor de christen is een soort historische merkwaardigheid geworden, zoiets als een reisgids voor een bepaald land waar intussen alles volkomen veranderd is. Een dergelijk boek kan voor reizigers in dat land geen enkel nut meer hebben. Terwijl men in een gemoedelijk café zit en een sigaartje rookt, leest men in de reisgids: 'Hier bevinden zich roversbenden die reizigers aanvallen en mishandelen hun toevlucht'. Maar er is geen roversbende meer, maar een gezellig café'. Het Nieuwe Testament is echter in onveranderlijke mate nog steeds het handboek voor christenen die het in deze wereld nog steeds zo zal vergaan als geschreven staat in het Nieuwe Testament. Men moet zich niet van de wijs laten brengen door lieden die andere ervaringen hebben met diezelfde wereld, lieden met boevenstreken in deze wereld met haar boevenstreken. Wat in deze wereld in grote mate voorkomt, namelijk geleuter, jammerlijkheid, middelmatigheid, enzovoort, enzovoort, komt in het Nieuwe Testament eigenlijk niet aan de orde. Aan geklets, kleinzieligheid en middelmatigheid gaat het radicaal voorbij".

11-11-2019

Pachamama

Pachamama

bijdrage van pastoor Mennen op fortesinfide.nl 

Naar aanleiding van de Amazonesynode zegt Mgr. de Korte in het KN dat er twee benaderingswijzen zijn: “Binnen de Kerk is er een synthetische lijn en een anti-synthetische lijn. Bij de synthetische lijn probeert men de waarheid, de goedheid en de schoonheid van de andere cultuur te integreren in de expressie van het geloof. Bij de anti-synthetische lijn wordt dat juist afgewezen.” Dan wordt er verder gezegd dat de Korte zelf van de  synthetische lijn is en zijn hulpbisschop van de anti-synthetische lijn.

Dit lijkt me, eerlijk gezegd, baarlijke nonsens. Het is helemaal niet zo simpel. De katholieke Kerk heeft bij de missionering altijd geprobeerd het ware, het goede en het schone van een te missioneren cultuur te integreren. Zo is in het begin al het christendom verbonden met Grieks-Romeinse beschaving en zo werd Kerk draagster van de unieke christelijke Westerse cultuur. Daarbij heeft de Kerk alle mooie dingen van de Grieks-Romeinse cultuur overgenomen: beeldende kunst, architectuur en grote filosofen zoals Plato en Aristoteles en die gekerstend maar tegelijk ook radicaal alle heidense elementen die niet met het christelijk geloof overeenkomen, afgewezen: zoals de ondergeschiktheid van de vrouw, abortus, kindermoord, liederlijke toneelspelen en bloederige gladiatorengevechten. De tempels werden langzamerhand omgevormd tot kerken maar niemand haalde het in zijn hoofd eerbied te hebben en te betuigen voor de Romeinse afgoden. Integendeel de eerste christenen stierven nog liever dan dat te doen. Heel de geschiedenis door hebben missionarissen van de bestaande cultuur opgenomen wat bij het evangelie paste en afgewezen wat ermee in strijd was. Dit is de echte synthetische lijn waartegen niemand in de Kerk bezwaar zal hebben, ook Mgr. Mutsaerts niet.

Voor het eerst in heel de kerkgeschiedenis wijkt nu het centrale gezag in de Kerk van deze synthetische benadering (normale inculturatie) af en verkondigt syncretistische (willekeurige vermenging van echt heidense elementen met christelijke) opvattingen. Het is niet zo dat een of andere verwarde bisschop of zomaar een overjarige bevrijdingstheoloog wat rare dingen op de Amazonesynode hebben gezegd, nee, het door de paus goedgekeurde werkdocument van de synode bevat allerlei syncretistische elementen: het begrip Moeder Aarde komt er al in voor; de Amazone wordt naast de Bijbel een vindplaats van theologie genoemd; we moeten meer oog krijgen voor het ecologisch belang van de Amazoonse geestenverering. Dit moet volgens het synodedocument en veel synodevaders opgenomen worden in het katholieke Amazoonse geloof. En dat ik hiermee geen onzin beweer, wordt bewezen in het hele Pachamama-gebeuren, waarbij onder het toeziend en goedkeurend oog van de paus (in 2000 jaar nog nooit vertoond) zich heidense rituelen afspelen in Vaticaanse tuinen rond godin Pachamama. Deze afgodische dame werd later plechtig in een processie met de paus de St.-Pieter ingedragen en ze kreeg een plaats in de synode-aula. Hoort dit bij de synthetische visie van Mgr. de Korte? Dat zal wel, want alleen daartegen richten zich de opmerkingen van zijn hulpbisschop, die volgens het KN anti-synthetisch is.

De godin in de St.-Pieter, foto (c) lifesitenews, Vatican News / video screen grab

Het gaat in deze hele kwestie niet over synthetisch of anti-synthetisch ofwel modern of ouderwets. Daar kunnen we discussie over voeren maar daar kunnen we allemaal wel mee leven. Het gaat hier om het katholieke geloof zelf. Op het hoogste niveau van de Kerk wordt er afgeweken van het katholieke geloof zelf. Voor dat op belangrijke punten afwijken van de  katholieke leer hebben wij in de Kerk een duidelijk woord: heresie of ketterij. Dat is een van de belangrijkste zonden tegen de Kerk. Het gezag in de Kerk is geroepen hiertegen op te treden zoals alle pausen en concilies in het verleden van de Kerk gedaan hebben. De huidige paus en “zijn” synodes doen dat niet. Ze bedrijven of bevorderen minstens bepaalde ketterijen, mede ook door bewust onduidelijke taalgebruik of het ventileren van tegengestelde meningen. Het Pachamama-gebeuren gaat verder dan ketterij: het is apostasie (geloofsafval) door in te stemmen met het aanbidden van afgoden wat op radicale wijze ingaat tegen het eerste gebod van de decaloog.

De bisschop zegt in het KN dat hij mij teruggefloten heeft omdat ik de paus een ketter noemde. Nou met dat terugfluiten valt het nogal mee: op een kapittelvergadering heeft hij mij gezegd, dat een dergelijke beschuldiging echt niet kon, en een einde maakte aan iedere dialoog. Nou weet ik niet welke “dialoog” men met ketters zou moeten voeren. Geconfronteerd met de constante leer van de Kerk kunnen ze instemmen of afwijzen. Als ze instemmen met de leer, is er niets aan de hand. Doen ze dat niet, dan zijn ze ketters. Bovendien heb ik in heel zijn pontificaat nog nergens gezien dat de paus tot een dialoog bereid is. De dubia-kardinalen wachten nog steeds…..

Het gaat trouwens steeds verder. De rol van de paus in het Pachamama-gebeuren zou mij ertoe kunnen verleiden een nog ernstiger kwalificatie dan “ketter” aan de paus te geven. Ik zal dat nu niet doen maar iedereen mag zijn eigen eerlijke conclusies trekken.

5 november 2019

Doos van pandora

Doos van Pandora

Als je de dagelijkse persconferenties volgt van de Amazone-synode, hoor je telkenmale hetzelfde riedeltje: nieuwe wegen, luisteren naar de inheemse bevolking, klimaatverandering en Moeder aarde. Het lijkt erop dat de fundamentele problemen maar niet genoemd willen worden. Deze synode lijkt wat dat betreft sterk op de Jongerensynode (oktober 2018).

.

Is er een priestertekort in het Amazonegebied? Ja, dat is er. Maar dat is in heel veel gebieden het geval (Afrika, China, Midden-Oosten). Maar dat is niet de eigenlijke kwestie. Ondertussen worden dagelijks de mantra’s herhaald en ontbreekt het katholieke vocabulaire bijna geheel. De bisschoppen en kardinalen discussiëren over het milieu, de stijging van de zeespiegel, en dat we toch maar vooral moeten luisteren. Ze praten als politici: dezelfde slogans, dezelfde goedkope retoriek. Vreemd dat bij een synode dit soort zaken onderwerp van gesprek zijn. Het is niet de specialiteit van de Kerk, het is onze corebusiness niet en ons perspectief niet. We willen kennelijk relevant zijn, hetgeen ten koste gaat van onze identiteit. Die kun je nergens uit het gebruikte lexicon, jargon en vocabulaire opmaken. Af en toe lijkt het alsof je naar de TV Kantine zit te kijken. Bestond ons vocabulaire ooit uit woorden zoals onze Moeder de Kerk, het vuur van de hel en de deugden, nu gaat het over Moeder Aarde, Amazonebranden en ecologie. De standpunten verschillen in niets van politieke partijen en actiegroepen.

.

En nog zoiets: missionarissen worden ineens afgeschilderd als imperialisten die hun waarden hebben opgedrongen aan de inheemse volken. Hebben deze missionarissen dan niets betekend voor de inheemse volken? Ze hebben hun leven geriskeerd om het evangelie te verkondigen. Hoeveel martelaren zijn er wel niet. Ze gingen de jungle in om gevolg te geven aan de opdracht van Jezus om het evangelie te verkondigen tot aan de uiteinden van de wereld. De missionarissen beseften maar al te goed dat ze allereerst in de fysieke noden van de Amazonebevolking moesten voorzien. Ze hebben armoede bestreden, ziekenhuizen gebouwd, scholen gebouwd. Deze houding leidde ertoe dat de mensen nieuwsgierig werden naar wat zij nu eigenlijk te melden hadden. Deze missionarissen wisten dat God niet spreekt door bomen (sommige synodedeelnemers laten een ander geluid horen), en dat kinderen offeren iets afschuwelijks is. Ze wezen de inheemse bewoners een weg uit de duisternis en angst, en boden hen de toegang tot de sacramenten. En  dan nu suggereren dat missionarissen niet bekommerd waren om het welzijn van de mensen, maar gedreven werden door imperialistische motieven en eigenbelang, is werkelijk bizar. Net zo bizar is dat we nu ineens het licht hebben gezien en beseffen dat het heel ergens anders over gaat: Moeder Aarde, opwarming van de aarde, CO2.

.

Dit alles heeft niets te maken met compassie voor inheemse stammen. Het wordt steeds duidelijker dat de Amazonesynode wordt misbruikt om een verborgen agenda door te drukken. Het celibaat zou onbegrijpelijk zijn voor inheemse mannen en om die reden introduceren we het gehuwd priesterschap. Vreemd, immers al meer dan duizend jaar hebben mensen van alle tijden, rassen en culturen het celibaat geaccepteerd, en de Amazonevolken zouden dit niet kunnen bevatten? Zijn ze daar te dom voor? Is dat wat gesuggereerd wordt? Wat is dit voor een raar soort discriminatie? Uiteraard wordt meteen ook maar een pleidooi gehouden om het priesterschap ook open te stellen voor vrouwen. En dat allemaal om de mensen maar meer gelegenheid te geven om aan de eucharistie deel te nemen. Is dat zo? Hoe zit het dan met Japan waar men 250 jaar geen priester gezien had en geen H.Mis kon vieren. Na 250 jaar was men verbaasd over de vitaliteit van de Japanse christenen. De catechisten hadden daar voortreffelijk werk verricht. Niemand die op het idee kwam om gehuwde mannen of vrouwen tot het priesterambt toe te laten. Het zijn dan ook niet de katholieken uit het Amazonegebied die hier om vragen, maar westerse kardinalen en bisschoppen. Waarom doen die trouwens alsof de mensen in de Amazone allemaal in de jungle wonen en bomen aanbidden. Tachtig (80!) procent van de inheemse bevolking woont in grote steden, net als u en ik. En net als u en ik dragen ze spijkerbroeken en T-shirts en geen grasrokjes.

.

Als je hart echt uitgaan naar de Amazone vertel je de waarheid, namelijk dat je gered wordt door Jezus Christus. Om die reden verkondig je onversneden het evangelie. De oproep tot bekering en daaraan gekoppeld de aanzegging van vergeving, is dat niet de samenvatting van heel de Bijbel. Maar het woord ‘zonde’ is over niemands lippen gekomen; vergeving en barmhartigheid derhalve ook niet. Ja, één keer ging het erover: zonde tegen Moeder Aarde. Het milieu wordt belangrijker geacht. Het sluit prima aan bij de kernbegrippen van de nieuwe theologie: integrale ecologie, diversiteit, synodaliteit, bruggen bouwen, global warming, nieuwe wegen, verandering en dat soort geneuzel. Deze synode is werkelijk de meest politiek correcte bijeenkomst aller tijden. Het valt mee dat Greta Thurnberg nog niet tot kardinaal is gekozen. Is er nog iemand bekommerd om het redden van zielen? Is dat niet de reden dat Christus de kruisdood heeft ondergaan?

.

Als sacramenten, zonde, rechtvaardiging en hel niet meer relevant zijn, waarom zou je dan überhaupt nog een synode houden. Als de kerk er kennelijk 2000 jaar naast gezeten heeft – die indruk wordt namelijk gewekt – waarom zouden überhaupt nog naar de standpunten van de Kerk luisteren over ecologie of wat dan ook. Wat denkt de Kerk trouwens te gaan doen aan de stijging van de zeespiegel en de co2 uitstoot. Vrouwen tot priester wijden helpt daar volgens mij niet echt tegen. Het blijkt maar weer eens dat het een niets met het ander te maken heeft, maar kost wat kost doorgevoerd moet en zal worden. Overigens toen in de tijd van Noach de waterspiegel steeg, pakte dat niet zo slecht uit.

.

Iedereen weet dat de opwarming van de aarde niet het echte probleem is van het Amazonegebied, maar – als we het dan toch niet over Jezus mogen hebben – drugs en daaraan gerelateerd de drugsbendes, de drugsoorlogen, de ontelbare drugsslachtoffers. Waarom luisteren we niet naar drugsslachtoffers en drugsverslaafden. Dat is een veel groter probleem. In Zuid Amerika zijn naar schatting zes miljoen kinderen het slachtoffer van abortus. Ook dit is een veel groter probleem dan opwarming van de aarde. Zou een synode over dit probleem niet veel meer op zijn plaats zijn.

.

Tot slot de persconferentie afgelopen vrijdag (18/10). Zuster Daniela Adriana Cannavina verklaarde dat de komst van vrouwelijke diakens waarschijnlijk een van de resultaten van de synode zal zijn. Vervolgens verklaarde aartsbisschop Rino Fisichella dat bij de nieuwe evangelisatie heidense inbreng verwacht mag worden, zodat “de inheemse mensen hun geloof tot uitdrukking kunnen brengen overeenkomstig hun gewoonten en de Kerk aldus een Amazone-gezicht krijgt”. En als klap op de vuurpijl werd ook de introductie van een nieuwe ritus aangekondigd: de Amazone-ritus. Waarvan heidense elementen dus een onderdeel uitmaken. Kortom, de Doos van Pandora staat wijd open. Dat blijkt wel uit de woorden van bisschop Mario Antonio da Silva dat we, o ja dat is waar ook, priesters nodig hebben, dus (dus?!?) zullen we kijken naar de mogelijkheid van getrouwde priesters, om er fijntjes aan toe te voegen dat deze synode niet beschouwd dient te worden als een synode beperkt tot het Amazone gebied, maar consequenties wereldwijd heeft.

De slotwoorden van da Silva vatten het mooi samen. Hij beschouwt de synode ““an opportunity to get in touch with life, forests, water, animals, minerals, but especially communities that are filled with wisdom” (quote van Vaticaanse website). Zelfs Luther en Calvijn zouden in shock zijn van deze onzin. Want dat is het. En de paus kijkt toe….

21-10-2019 

Amazonesynode

Amazonesynode

Als je het Werkdocument van de zogeheten Amazonesynode leest, lijkt het wel dat het de bedoeling is dat de synode uitdraait op een nieuwe religie. Een soort eco-socialisme, een amalgaam van ecologie, klimaatverandering, oecumene, viri probati, wijding van vrouwen en, oh ja, een enkele keer een vermelding van Jezus, maar dan niet als Zoon van God, Verlosser, maar Jezus de filosoof, revolutionair en hippie. Jezus krijgt zijn plaatsje in het Pantheon, als een van de velen. De bisschoppensynode voor het Pan-Amazonegebied vindt merkwaardigerwijs niet plaats in het Amazonegebied, maar in Rome. Eveneens merkwaardig is dat talloze bisschoppen en kardinalen - allen van een en dezelfde signatuur - van buiten het Amazonegebied uitgenodigd zijn. En dan is er nog iets aparts: je vindt er tal van seculiere doelstellingen in. Integrale ecologie is er een van.

Het Werkdocument omarmt pantheïsme (hetgeen de Kerk altijd afgewezen heeft) en erkent heidens bijgeloof als bron van openbaring (alternatieve wegen die leiden tot verlossing; daarmee zeg je impliciet dat het verlossingswerk van Christus niet uniek is; Hij is gewoon één van de velen). Al bij al ontdoet het document - goedgekeurd door Franciscus - de Kerk van haar identiteit zoals zij die altijd verstaan heeft. Het gaat met geen woord over het verlossingswerk van Jezus, over bekering, misoffer of sacraliteit. Het omarmen van bomen wordt hoger aangeslagen.

De paus heeft onlangs nog eens opgemerkt met iedereen in debat te willen gaan. Behalve als je Burke heet, of Müller. Burke en Brandmüller wachten nog steeds op antwoord op enkele eenvoudige vragen (de zogeheten ‘dubia’). Het wonderlijke is dat zelfs de media geen kritiek op de paus dulden. Burke c.s. worden door de pers verketterd. Dat is buitengewoon verwonderlijk als je weet dat diezelfde media kritiek op Johannes Paulus II en Benedictus een vanzelfsprekende zaak vonden. Een ieder echter die kritiek heeft op paus Franciscus wordt weggezet als onderdeel van een complot om de paus weg te krijgen, terwijl ze alleen maar enkele vragen hebben gesteld. Je zou zeggen, geef gewoon antwoord, dan ben je er vanaf. Op vragen van journalisten over de verklaring van aartsbisschop Vigano antwoordde de paus dat ze dat maar lekker zelf uit moesten zoeken. En kritiek uit Amerika beschouwt hij als een eer. Een schisma vreest hij ook al niet, zo vertelde hij journalisten op de terugvlucht van Afrika naar Rome. Als het daar op uitdraait, het zij zo. Ik vrees een schisma wèl. Dat is werkelijk het slechtste dat de Kerk kan overkomen. Op de terugvlucht van Mauritius voegde de paus er nog aan toe dat kritiek heilzaam is. Vervolgens merkte hij op “dat niet alleen Amerikanen kritiek op mij hebben, maar ook binnen de curie zijn er kritikasters”. Waarom nodigde de paus de vier kardinalen van de ‘dubia’ niet gewoon uit om er eens over te praten. Dan was hij geloofwaardiger overkomen als bruggenbouwer (pontifex) en zou hij heel wat verwarring hebben kunnen voorkomen. De paus kiest er echter voor om hen tegenover de pers weg te zetten als rigide moralisten en afgegleden ideologen.

Tot slot nog dit. Hoe vaak hoor ik niet dat het allemaal een kwestie is van barmhartigheid. Ik geloof ze niet. Het is valse barmhartigheid. Men wil het celibaat niet liberaliseren om het priesterschap te heiligen, maar om een regel opzij te zetten die om heiligheid vraagt. Ze willen de leer over homoseksualiteit niet veranderen omdat ze barmhartig willen zijn tegenover de zware last van de zonde, maar om te zeggen dat zonde geen zonde meer is. Ze willen seks buiten het huwelijk niet toelaten omdat ze positief ingesteld zijn aangaande seksualiteit, maar omdat ze het huwelijk (m+v) niet als het enige door God erkende huwelijksverbond willen erkennen. Wees eens eerlijk en houd op met verborgen agenda’s.