Biechten zonder verdoving

Wat zijn de dingen waar volwassenen bang voor zijn? Nou, bijvoorbeeld belastingcontrole, dat is best eng. En de meeste mensen krimpen ineen bij de gedachte aan een bezoek aan de tandarts. Maar voor katholieken staat de biecht - of zoals het nu heet, het sacrament van de verzoening - hoog op de lijst van angstaanjagende dingen. In feite zouden de meeste (Nederlandse) katholieken, als ze de keuze kregen tussen biechten of een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving, zeggen: "Laten we het maar doen, Dokter," en dan hun mond wijd open doen.

De meeste volwassen katholieken zeggen natuurlijk niet ronduit dat ze bang zijn om te biechten. In plaats daarvan zeggen ze vaak iets als: "Ik heb geen ernstige zonden begaan, dus hoef ik niet te gaan." Maar de Biecht is niet alleen voor ernstige zonden; het is voor alle zonden, zelfs voor de kleine zonden die de meeste mensen dagelijks begaan. Wellicht interessant om te weten: zowel Moeder Teresa als Paus Johannes Paulus II en Benedictus gingen minstens één keer per week te biecht. En wij zeggen dat we niet hoeven te gaan omdat we niet zondigen? Uh huh, natuurlijk.

Andere mensen geven deze verklaring: "Nou, ik kan mijn zonden direct aan God opbiechten in gebed. Ik heb dat formele ritueel niet nodig dat de kerk heeft uitgevonden." Het punt is, de Kerk heeft de biecht niet uitgevonden. De Heer zelf gaf dit prachtige sacrament aan de Kerk als een middel voor mensen om hun zonden werkelijk vergeven te krijgen, en net zo belangrijk, voor hen om te wéten dat hun zonden werkelijk vergeven zijn. 

Zelfs de moderne psychologie erkent dat er iets emotioneel bevrijdends is aan het hardop vertellen van je tekortkomingen aan een ander persoon. Het komt echt "van je hart" als je het hardop tegen iemand anders zegt. Veel mensen die God om vergeving vragen in gebed, zonder het voordeel van het sacrament van de verzoening, eindigen met het steeds opnieuw opbiechten van dezelfde oude zonde. In hun hart weten ze echt niet zeker of God hen vergeven heeft. Ter vergelijking: mensen die tien minuten de tijd nemen om te biechten, komen echt opgelucht naar buiten. De genade die zij uit het sacrament ontvangen, laat hen wéten dat God hun zonden inderdaad heeft vergeven. Wat een opluchting!

Als de meeste katholieke volwassenen eerlijk zijn, zullen ze toegeven dat ze niet gaan biechten omdat het hen beangstigt. Neem bijvoorbeeld een goede vriend van mij, een succesvolle zakenman van middelbare leeftijd, die elke dag talloze moeilijke beslissingen neemt en die op een ferme, no-nonsense manier met andere mensen moet omgaan. Maar bij de gedachte alleen al om te moeten biechten, krijgt hij plotseling slappe knieën. In zijn hoofd is hij veranderd in de onzekere zevenjarige die tientallen jaren geleden voor het eerst biechtte, en die er toen heilig van overtuigd was dat de priester aan de andere kant van het scherm twee meter groot was, 120 kilo woog, met scherpe hoektanden en uit wiens ogen laserstralen spoten, en die vrolijk zat te wachten op de vreselijke dingen die een zevenjarige jongen deed, zodat hij die laserstralen kon afvuren en het sidderende kind kon veranderen in een hoopje smeulende as.

Als jouw nachtmerriescenario hetzelfde is als van een zevenjarige hoe jij je het sacrament van de verzoening voorstelt, dan staat je een echte verrassing te wachten. Tegenwoordig zijn de priesters meelevend en begripvol, en geen van hen heeft laserstraalogen heeft. Omdat er tegenwoordig zo weinig mensen naar de biecht gaan, zijn de priesters blij als er iemand komt om vergeving te ontvangen. Ze zijn er om te helpen en om middelaar te zijn die Gods genezende genade in je laat stromen. Als je eens probeert te gaan biechten, zul je aangenaam verrast zijn. En je zult niet eens verdoving nodig hebben.

Overigens zijn het vandaag de dag juist de zevenjarigen en de twaalfjarigen (ter voorbereiding op 1e H.Communie en Vormsel) die volstrekt onbevangen het sacrament van de biecht ontvangen en er oprechte vreugde aan beleven. Hetzelfde geldt voor middelbare scholieren en jongeren die op zeilkampen en vakantiekampen met zijn allen graag biechten. Hun ouders kunnen wat dat betreft van hun kinderen leren.

Retro-modernisme. De geschiedenis herhaalt zich

Eind jaren ‘60 werd in Nederland een Pastoraal Concilie gehouden. Om als Kerk maatschappelijk relevant te blijven, werd naar vernieuwing gestreefd. Niets bleef onbesproken, alles werd ter discussie gesteld en bij voorkeur aangepast aan de tijdgeest. De Nederlandse ontwikkelingen werden door de wereldpers met argusogen gevolgd. In de wereldpers werd met verwondering op deze katholieke 'hollanditis' gereageerd en met name de Italiaanse kranten, die ten Vaticane vanzelfsprekend goed werden gelezen, putten zich uit in verslaglegging en commentaren waaruit haast wel moest blijken dat de Nederlandse Kerkprovincie het spoor was bijster geraakt. De Nederlandse bisschoppen haalden zelf snel bakzeil in Rome. Kardinaal Alfrink werd diverse keren in Rome ontboden waarin hem in niet mis te verstane woorden werd duidelijk gemaakt dat het maar eens afgelopen moest zijn met de Aleingang van de Nederlandse katholieken.

De geschiedenis herhaalt zich. Het toneel is anno 2021 verplaatst naar Duitsland, maar de agenda is dezelfde. Ook nu richt Rome zich herhaaldelijk tot Duitsland: dat het maar eens afgelopen moet zijn met de Alleingang van de Duitse katholieken.

Ik ben opgegroeid in de jaren ‘70 na het Pastoraal Concilie. Ik merkte de gevolgen aan den lijve in mijn parochie. Men ging zich op politieke items richten: milieu, kruisraketten, ontwapening, homorechten. Maar het volk voelde zeer goed aan dat dit weinig had toe te voegen aan het politieke spectrum. En zo werden de hervormers niets anders dan de zoveelste belangengroep die alle partijen niets overstijgends te bieden had. Kennelijk wilde het volk wel iets alles overstijgends. Transcendentie is wat religie te bieden heeft.

Met name op dit punt gingen de vernieuwingsgezinden de mist in. Ze associeerden seksuele bevrijding, theologisch relativisme en groeiende welvaart met secularisatie en namen gemakshalve maar aan dat de post- jaren60-generatie van religie iets rationeels wilde, in ieder geval niets sacraals, mysterievols of transcendents. Priesters gooiden hun kazuifels op zolder en gingen over tot klapperliturgie van een bedroevend niveau. Het beeld van Jezus dat zij schetsten was een Woodstock-hippie-Jezus die alles met de mantel der liefde bedekt. Zijn vergevingsgezindheid jegens H. Magdalena werd als excuus aangevoerd om overspel en scheiding door de vingers te zien. Al bij al werd het steeds minder duidelijk waar het in het geloof nu eigenlijk om gaat, met als gevolg dat de orthodoxen hun heil elders zochten en de twijfelaars op zondag uitsliepen. Meer en meer doemde de vraag op waarin het liberale christendom zich nu onderscheidde van niet-katholieke religies en het niet-religieuze humanisme. Als het antwoord luidt: Niets, wat doen we dan nog in die Kerk?

Uiteindelijk werd niet alleen het kerkvolk weggejaagd, maar verlieten ook de activistische hervormers een voor een de Kerk. Echte autoriteiten waren het nooit. Dat kan ook niet als je het volk leert autoriteiten te wantrouwen. Bovendien begon op te vallen dat alles in twijfel werd getrokken en ter discussie gesteld, behalve de opvattingen van de hervormers zelf. De ultieme vraag naar hun eigen geloof werd angstvallig vermeden.

In mijn middelbare schoolperiode (1970-1977) ging ik nog steeds wekelijks naar de kerk. De meeste leeftijdgenoten waren inmiddels afgehaakt (hun ouders trouwens ook). Ik ging misschien niet uit diepe overtuiging, maar afhaken was voor mij geen optie. Maar het werd mij niet gemakkelijk gemaakt. De pastoor vertelde ons dat het tijd werd om ons juk af te schudden en echt vrij te worden. Niet dat ik last had van een juk en me onvrij voelde, maar goed. Mij werd dus voorgehouden me niets te laten opleggen door pausen of ouders, maar zelfstandige denkers te worden. Schuldgevoelens waren volgens hem aangepraat. Alles wat in het verleden zondig werd genoemd berustte op een misvatting. Ethiek was afhankelijk van de omstandigheden, enfin, we kennen het rijtje verder wel. Het werd steeds minder duidelijk of ik een eucharistieviering bijwoonde of een bijeenkomst van een politieke partij. Mijn  pastoor – de enige gezagsdrager waar we natuurlijk wel naar moesten luisteren – kwam elke week met weer een nieuwe onthulling. De ene na de andere Bijbelse waarheid werd ontmythologiseerd. De maagdelijkheid van Maria? Een verkeerde vertaling uit het Grieks. Een onfeilbare paus? Ondemocratisch vastgesteld, dus niks van aantrekken. De duivel? Een symbolische figuur. De hel? Bangmakerij. De verrijzenis van Jezus? Een psychologische duiding. Wonderen? Verhaaltjes met moraaltjes; meer niet. Jezus daadwerkelijk present in de geconsacreerde hostie? Magisch bijgeloof. O, ja, Jezus bezat geen graad in theologie. Mijn pastoor wel. Vandaar. O, wat zaten Augustinus, Athanasius, Thomas van Aquino, Anselmus er allemaal naast. En de paus natuurlijk ook.

Het waren verwarrende tijden voor een puberbrein. Eén ding was voor mij wel duidelijk: mijn pastoor had geen enkele liefde voor de Kerk namens wie hij toch geacht werd te spreken en wiens brood hij at; geen enkele devotie voor de sacramenten en heiligen, geen enkel ontzag voor de Bijbelse verhalen zoals opgetekend door Matteüs, Markus, Lukas en Johannes. Mijn pastoor was een soort overjarige dwarse puber. Op een gegeven moment had ik er genoeg van. Het was weer eens zo ver tijdens een zaterdagavondmis, of wat daar voor door moest gaan. Politieke statements over en weer. Halverwege verliet ik de misen zo belandde ik de dag erop bij de dichtstbijzijnde kerk, nauwelijks een kilometer verder. Mijn vader bleek al eerder zo zijn twijfels te hebben. Als hij in de auto of op de fiets een kerk passeerde, had hij de gewoonte zijn hoed af te nemen voor Jezusaanwezigheid in het tabernakel. Als hij langs onze kerk kwam deed hij dat ook, maar zei er toch altijd bij mocht Gij hier aanwezig zijn. Dat krijg je als je pastoor verkondigt dat het universum een laboratoriumexperiment is en God een afstandelijk observator van het experiment. Aanvankelijk hield ik het nog een tijdje vol, mezelf afvragend wat ik daar nog deed, mezelf de vraag stellend wat die anderen daar nog deden, vol begrip voor degenen die inmiddels wel afgehaakt hadden en vooral pikerend waarom mijn pastoor nog missen opdroeg waarin hij zelf niet geloofde.

Ik wijd uit over de jaren 70. Ik herken anno 2021 nog altijd veel uit die tijd. Ook dat heeft iets tragisch. Modern menen te zijn door in de jaren 70 te blijven hangen. Een merkwaardig soort retro-modernisme. Wat is de kern van het probleem? Nee, niet de pil. Ook niet modernistische theologen of schijnbaar wazige Vaticanum II-documenten. Laten we ook niet de schuld geven aan de vrijmetselaars of tamboerijnspelende nudisten met paardenstaarten. Dat zijn slechts symptomen. Crises in de Kerk zijn meestal terug te voeren op bisschoppen en clerus. Het probleem is dat ze aardig gevonden willen worden. En dat we zo graag willen maatschappelijk relevant te zijn. We passen ons graag aan veranderende opvattingen aan in plaats van de maatschappij op te roepen zich aan te passen aan het evangelie. De perfecte manier om jezelf overbodig te maken. Wie zit er nou te wachten op iets waarvan er al zoveel is? Het is wellicht aantrekkelijk voor politici en managers, maar niet voor heiligen. Zeg wat mensen graag willen horen en ze zullen God nooit vinden. 

Proficiat, Bob.

Ja ja, 24 mei 2021 is Bob Dylan 80 jaar geworden.

Luister nog eens terug naar een bijzondere uitzending! KLIK HIER  

Laf

10 mei was bepaald geen nationale triomftocht van (katholieke) homoseksuelen die een zegen ontvingen: in Oost-Duitsland en in Beieren hielden de parochies zich op een enkele uitzondering na verre van de "Love Wins"-campagne. In West-Duitsland telden de organisatoren meer dan honderd geregistreerde zegeningsplechtigheden. Onvervalste vreugde over de door Rome verboden inzegening van paren van hetzelfde geslacht overheerste vooral in de politiek, vooral van degenen die fel tegen de Kerk gekant zijn. Als je weet dat je tegenstander vol lof is, zou je eigenlijk al genoeg moeten weten. Er was overigens weinig respons van homoparen die een zegen wensten te ontvangen.

Met geloof heeft het eigenlijk allemaal weinig te maken. Het is activisme. De desbetreffende parochies wilden met de quasi zegeningsplechtigheid een kerkpolitiek signaal afgeven. Zorgwekkend is vooral dat de overgrote meerderheid van de Duitse bisschoppen niet langer een probleem ziet in het inzegenen van homoseksuele paren. Maar is de meerderheid van paren van hetzelfde geslacht wel geïnteresseerd in de zegen van de kerk?  Kennelijk niet. Waarom zouden ze ook. En ook al doen zij alsof, zij behartigen in ieder geval niet de belangen van de gelovige homoseksuelen die ernaar streven zich aan de beginselen van de catechismus te houden. Die zijn er namelijk ook. Die bleven per definitie thuis. De priesters die tot dit soort zegeningen bereid zijn zouden zich moeten schamen. Ze staan daar namens de Kerk, maar houden ondertussen uitverkoop. De oprechte katholieken worden niet serieus genomen, en de anderen niet aangemoedigd tot verandering.

De Duitse bisschoppenconferentie had vooraf afgezien van een gezamenlijke verklaring. “De kerk kan het verlangen van homoseksuele paren naar de zegen niet eenvoudig met ja of nee beantwoorden”, aldus het laffe statement van de voorzitter van de Duitse Bisschoppenconferentie Bätzing. En zo wordt de kloof tussen doctrine en pastoraal alsmaar groter. Het responsum van de Congregatie voor de Geloofsleer benadrukt dat een seksuele praktijk buiten het huwelijk van man en vrouw in strijd is met de christelijke scheppingsleer. Volgens de heldere leer van de Heilige Schrift en de Kerkelijke Traditie is seksuele gemeenschap tussen personen van hetzelfde geslacht een ernstige zonde die uitsluit van deelname aan het eeuwige leven. Datgene te willen zegenen wat ellende over zichzelf afroept, is crimineel. Wie een zonde wil zegenen, splitst zich de facto af van de Kerk. In Finland is het al zover dat een parlementslid zich voor de rechter moet verantwoorden voor deze aloude katholieke opvatting. In Nederland zal dit niet meer lang duren. Vooral D66 is op de dogmatisch atheïstische toer. In dezelfde week dat zij voorstelde de vijf dagen bedenktermijn af te schaffen alvorens tot afslachten van een ongeboren kind over te kunnen gaan, stelde diezelfde partij voor verplicht vijf dagen bedenktijd in te voeren voordat men overgaat tot het aanschaffen van een huisdier. Kaag slaat een konijn hoger aan dan een kind. Bizar.

De vraag blijft wat er nu eigenlijk gebeurd is op 10 mei. De enkelingen die kwamen opdagen, wat wilden zij nu eigenlijk? De drommen koppels die vooraf eisten dat zij een zegening moesten kunnen ontvangen, kwamen niet opdagen. Waarom zouden ze ook. Ze willen niets met dat “exclusieve instituut dat mensen uitsluit” te maken hebben. Waarom zou je van zo’n instituut dan een zegen willen ontvangen. Ze willen eigenlijk maar één ding: dat wat wij zonde noemen, niet meer als zodanig beschouwen. Het is vooral de herwaardering van wat zonde en gehoorzaamheid is, dat momenteel een wig drijft in de Duitse Kerk. 

De Synodale Weg radicaliseert onder de vlag van de "gewetensbeslissing". Bätzing slaat weliswaar nu nog een gematigde toon aan: “Het gaat er niet om de uitnodiging tot de communie in het algemeen uit te breiden tot alle niet-katholieke christenen. Het huidige debat gaat niet over intercommunie in de zin van een algemene wederzijdse uitnodiging om deel te nemen aan de Eucharistie en de Heilige Communie, maar richt zich op de vraag hoe men zich moet gedragen ten opzichte van de gewetensbeslissingen van individuele katholieke of protestantse gelovigen". Dit is het schimmenspel dat momenteel opgevoerd wordt. Voor protestantse christenen omvat een gewetensoevereiniteit, afhankelijk van de omstandigheden, ook het toelaten van ongedoopten tot het Avondmaal. De toelating van kinderen tot het Avondmaal, ingevoerd in de zeventiger jaren van de vorige eeuw, heeft de praktijk om de ongedoopten de facto op gelijke voet te plaatsen met de gedoopten aan het Avondmaal om pastorale redenen al verstevigd. Voor deelname aan het Avondmaal is het doopsel derhalve geen voorwaarde. Het protestantse Avondmaal is een uitnodiging aan allen.

Vanuit katholiek oogpunt is de scheiding van doopsel en eucharistie de rode lijn waarachter geen serieuze oecumene mogelijk is. Het doopsel is noodzakelijk om toegelaten te worden tot de Communie. En het geloof in de realis presentia, in de werkelijke aanwezigheid van Christus in het sacrament. Hier zit de crux. Maar dat wordt eenvoudigweg niet benoemd.

Rich shepherds, poor sheep (EN)

The Synodal path taken by the German bishops increasingly resembles the path taken by Luther in his days. The Vatican is doing all it can to limit the damage, but Germany does not seem to be giving an inch to Rome.

Rome's major moves followed the German bishops' decision in 2019 to move forward with the Synodal Path, an effort initially prompted by revelations of sexual abuse of priests and cover-ups. But as the time for change gained momentum, attention shifted to a list of proposed "binding" reforms that, if approved by the German bishops, would conflict with Church teaching on homosexuality, ecumenism, Church order, and the ordination of women to the priesthood. Such a move by the Church in Germany could lead to a schism with Rome, to a Reformation 2.0.

Deeply concerned about this change of direction, Pope Francis wrote a letter to the German Church in June 2019, warning that if they continued on this course, their approach would result in "multiplying and feeding the evil it sought to overcome." In September 2019, Cardinal Marc Ouellet (Prefect of the Congregation for Bishops) wrote to the then President of the German Bishops' Conference Cardinal Reinhard Marx, saying that the decisions of the Synod Assembly have no binding authority. Cardinal Marx did ignored the instruction and informed Rome that the meeting will take place as scheduled. Other subsequent warnings from the Vatican were similarly ignored.

On March 15, the Congregation for the Doctrine of the Faith published a responsum ad dubium on same-sex unions, clearly stating that priests are not allowed to bless these partnerships. The statement and the accompanying note were approved for publication by Pope Francis. The ruling is widely interpreted as an attempt to curb Germany's reform programme. The statement was openly criticised by the participants of the Synodal Way. Meanwhile, the recently published "Fundamental Text", the document that reflects the deliberations in Germany, has caused further concern, as the authors of the document claim that "there is no single truth of the religious, moral and political world, and not a single way of thinking that can claim ultimate authority".

In a response, George Weigel concluded that the German bishops had reached the point of "apostasy". The question arises whether it is wise for the Vatican to let the Synodal Way play out to its end before taking further steps. Meanwhile, it is becoming increasingly clear what the bishops' positions really are. The shepherds who are supposed to lead the flock are letting themselves be led less and less by The Good Shepherd. The urge to reform Church teaching and practice in accordance with secular ideologies that question the very reality of truth, and redefine the Apostolic Tradition of the Church as an oppressive system that unjustly favours a male hierarchy and clergy, is becoming more and more apparent. In this context, Scripture and Tradition become subordinate to the process of the Synodal Way, which seeks to create its own binding truth.

The Church in Germany is the richest in the world thanks to the national 'Kirchensteuer' (in 2020 it amounted to 6.7 billion euro!). The Church behaves as if it represented a class rather than the interests of the Church, an elite class that is rich and has liberal demands that they want to please. The bishops feel obliged to that class, it seems.  The irony is that this is happening under a pope who wants to be a pope for the poor.

Rijke herders, ocharme schaapjes

De Synodale Weg die de Duitse bisschoppen afleggen, lijkt steeds meer op de weg die Luther destijds bewandelde. Het Vaticaan doet al het mogelijke om de schade te beperken, maar Duitsland lijkt geen duimbreed toe te geven aan Rome.

De belangrijkste stappen van Rome volgden op het besluit van de Duitse bisschoppen in 2019 om verder te gaan met het Synodale Pad, een inspanning die aanvankelijk werd ingegeven door onthullingen van seksueel misbruik door priesters en doofpotaffaires. Maar toen het momentum voor verandering aan kracht won, verschoof de aandacht naar een lijst van voorgestelde bindendehervormingen die, indien goedgekeurd door de Duitse bisschoppen, in strijd zouden zijn met de kerkelijke leer over homoseksualiteit, oecumene, kerkorde en de wijding van vrouwen tot priester. Een dergelijke stap van de Kerk in Duitsland zou kunnen leiden tot een schisma met Rome, tot een Reformatie 2.0.

Diep bezorgd over deze koerswijziging schreef paus Franciscus in juni 2019 een aan duidelijkheid niets te wensen overlatende brief aan de Duitse Kerk. Daarin waarschuwde hij de Duitse katholieken dat als zij deze koers zouden blijven aanhouden, hun aanpak zou resulteren in het vermenigvuldigen en voeden van het kwaad dat het wilde overwinnen”.

In september 2019 schreef kardinaal Marc Ouellet (prefect van de Congregatie voor de Bisschoppen) de toenmalige voorzitter van de Duitse bisschoppenconferentie kardinaal Reinhard Marx dat de besluiten van de synodevergadering geen bindend gezag hebben. Kardinaal Marx trok zich daar niets van aan en berichtte richting Rome dat de vergadering zou doorgaan zoals gepland. Latere waarschuwingen van het Vaticaan werden op dezelfde wijze genegeerd.

Op 15 maart publiceerde de Congregatie voor de Geloofsleer een responsum ad dubium over verbintenissen tussen mensen van hetzelfde geslacht, met de heldere mededeling dat het priesters niet toegestaan is deze partnerschappen in te zegenen. De uitspraak en de begeleidende nota werden goedgekeurd voor publicatie door paus Franciscus. Deze uitspraak wordt algemeen geïnterpreteerd als een poging om het hervormingsprogramma van Duitsland in te dammen.

De uitspraak werd openlijk bekritiseerd door de deelnemers van de Synodale Weg. Intussen heeft de onlangs publiceerde Fundamentele Tekstnog meer ongerustheid gewekt. Het document geeft de beraadslagingen in Duitsland weer en de auteurs beweren dat er niet één waarheid van de religieuze, morele en politieke wereld is, en niet één vorm van denken die aanspraak kan maken op het ultieme gezag”. In een reactie hierop concludeerde de Amerikaanse commentator George Weigel dat de  Duitse bisschoppen het punt van geloofsafval” hadden bereikt. De vraag rijst of het wel verstandig is dat het Vaticaan de Synodale Weg tot het einde laat uitspelen voordat er verdere stappen worden ondernomen.

Intussen wordt steeds duidelijker wat de standpunten van de meerderheid van de Duitse bisschoppen zijn. De herders die de kudde moeten leiden, laten zichzelf steeds minder leiden door De Goede Herder. Steeds duidelijker openbaart zich de drang om de kerkelijke leer en praktijk te hervormen conform seculiere ideologieën die de realiteit van de waarheid zelf in twijfel trekken, en de apostolische traditie van de Kerk herdefiniëren als een onderdrukkend systeem dat ten onrechte een mannelijke hiërarchie en geestelijkheid bevoordeelt. In deze context worden Schrift en traditie ondergeschikt aan het proces van de Synodale Weg, die erop uit is zijn eigen bindende waarheid te creëren.

De Kerk in Duitsland is de rijkste ter wereld dankzij de nationale Kirchensteuer, de kerkbelastingdie in 2020 6,7 miljard euro bedroeg. De Kerk gedraagt zich alsof zij een klasse vertegenwoordigt in plaats van de belangen van de Kerk; een elitaire klasse die rijk is en bepaalde sociaal-progressieve eisen heeft waaraan ze tegemoet wil komen. De bisschoppen voelen zich verplicht aan die klasse, zo lijkt het wel.  De ironie is dat dit gebeurt onder een paus die een paus voor de armen wil zijn.

4 mei, vrede en the Great Reset

Op de dag van de nationale dodenherdenking schotelt het liturgisch rooster ons een fragment voor uit het evangelie van Johannes. We horen Jezus zeggen: “Mijn vrede geef ik u. Niet zoals de wereld die geeft geef ik hem u”.

Hoe wordt vrede gecreëerd? Door politici? De Franse Revolutie beloofde vrijheid, gelijkheid en broederschap. Niet veel later maakten de guillotines overuren. Sommigen waren kennelijk gelijker dan anderen. De communisten beloofden het aards paradijs. Het werd een hel, en niet alleen voor hen die in de goelags belanden. Wat beloofde Hitler allemaal niet: vrede en veiligheid. De vernietigingskampen spraken andere taal. De Taliban beloofde een walhalla. Ook dat mondde uit in helse taferelen.

Ja, hoe creëren we vrede? Door het World Economic Forum? Door algemene vreedzame herbewapening met het oog op vrede. Door filosofen die ons voorspiegelen wat tot vrede strekt. Door gendergelijkheid: equality for everyone? Het moge duidelijk zijn, op deze manier zal vrede geen werkelijkheid worden. Waarom niet? Slechts om één reden: omdat vrede en veiligheid altijd met elkaar worden verward. Er is geen weg naar vrede door de weg naar veiligheid. Vrede moet in feite "gedurfd" worden, het is het grote risico waarvoor geen verzekeringen bestaan. Vrede is het tegendeel van veiligheid. Veiligheid nastreven betekent wantrouwend zijn en dat wantrouwen leidt weer tot onvrede en geweld. Veiligheid zoeken betekent zichzelf willen beschermen, vrede betekent iets heel anders. Vrede wordt niet met dit soort wapens gewonnen; vrede wordt gewonnen door de weg die naar het kruis leidt. 

Mijn vrede geef ik u. Niet zoals de wereld die geeft geef ik hem u”, zegt Jezus. Nee, echte vrede gaat niet samen met veiligheid. De verleiding om het een tot het ander te reduceren, of erger nog, het een in het ander te incorporeren, is een voortdurende verleiding. Ook veiligheid voor het Coronavirus zal de wereldvrede niet herstellen. Evenmin zal het vaccin de vrede in de harten en in de wereld herstellen. Om Corona aan te grijpen om  een Great Reset - een grote herschikking - te bewerkstelligen, is dan ook een grote misvatting. En toch wil het World Economic Forum ons doen geloven dat dit de vrede zal bevorderen. Om de Great Reset mogelijk te maken is volgens Klaus Schwab - de voorman van het World Economic Forum - een nieuwe economische en politieke orde” noodzakelijk; een nieuwe maatschappelijke orde dus. De bestaande nadruk op natiestaten wat betreft het nemen van economische en politieke beslissingen – al dan niet in supranationale verbanden – moet worden vervangen door governance op wereldschaal, ook wel een wereldregering of New World Ordergenoemd.

De vorige grote transitie werd werd ingeleid door de Industriële Revolutie, begin 19e eeuw. Het beloofde welvaart, minder armoede en daardoor grotere kans op vrede. Dat laatste klopte niet. De eeuw die erop volgde was de bloedigste ooit. Vandaag de dag in 2021 is industriële productie niet meer de belangrijkste bron van economische waarde-creatie en bevinden zich geen industriële bedrijven meer in de top van 's werelds grootste ondernemingen. De grootste ondernemingen zijn vooral digitech-bedrijven (Apple, Amazon, Facebook, Google), beleggers en banken (zoals Berkshire Hathaway en JP Morgan Chase) en farmaceutische bedrijven (zoals Johnson & Johnson en Pfizer). Als gevolg van de veranderende machtsverhouding passen de mondiale spelers zich steeds minder aan de nationale wetten en regels aan. Steeds meer leggen deze ondernemingen hùn regels op aan klanten in terms and conditions, gedragen zich als 'regelgevende instanties' en worden daarom ook wel aangeduid met de term corporate-states. Deze corporate-states streven naar voor hen zo gunstig mogelijke en wereldwijd uniforme regels in natiestaten.

Geen van deze corporate-states zijn echter democratieën. Hetzelfde geldt trouwens voor de Verenigde Naties. Er is op wereldschaal geen democratisch feedbacksysteem om de belangen van burgers te dienen. Grote landen – vooral China en de Verenigde Staten – zijn nog machtig genoeg om invloed te hebben op deze maatschappelijke ontwikkeling op wereldschaal, maar andere natiestaten zijn dat niet meer.

The Great Reset van Klaus Schwab is het voorstel van de World Economic Forum aan de wereldgemeenschap over hoe de toekomstige samenleving eruit moet zien. Dit is gebaseerd op de belangen van de internationale corporate-states. Het betekent een transitie naar een World Government waarin nationale staten ondergeschikt zijn en waarin internationale organisaties, ngo's en de VN wereldwijd de publieke regie krijgen. De World Economic Forum heeft de pandemie aangegrepen om The Great Reset te versnellen. In The Great Reset is geen rol weggelegd voor democratische feedback-mechanismen om de belangen van het overgrote deel van de burgers in de wereld te kunnen dienen. De bedoelingen klinken nobel: You'll own nothing. And you'll be happy.” (Beweerde Stalin dit ook niet?). En uiteraard brengt het ons “closer to worldpeace”. Maar het hoeft niet te verbazen dat de grote pleitbezorgers naast Klaus Schwab Bill Gates, George Soros en Jeff Bezos zijn. Dat ook het Vaticaan zich met dit gezelschap ingelaten heeft, is pijnlijk. De enige ware Verlosser van de wereld, de enige bouwer van genezende vaccins voor ziel en lichaam is die Verlosser die reeds op aarde is gekomen. Wij hoeven ons alleen maar door Hem te laten "inenten" en alleen dan zal er vrede in ons hart neerdalen. En daardoor in de wereld om ons heen.

De pedant en de prostitué

Als er één onderwerp is waarover veel misverstanden zijn, dan is het wel wat de Kerk leert over seksualteit. Het is waar, ik voel me enigszins ongemakkelijk bij dit onderwerp. Een celibatair is wellicht ook niet de meest voor de hand liggende persoon om hierover te spreken. Van alle christelijke deugden, is seksuele moraal verreweg de minst populaire. Er is geen ontkomen aan; de katholieke stelregel luidt: ‘Òf een huwelijk (m+v) met volledige trouw aan je partner, òf anders totale onthouding’. Zo simpel zit dat. Einde verhaal. Tja, dat is moeilijk te verkopen in onze tijd. Want totale onthouding is erg moeilijk en druist tegen onze instincten in en wel zozeer dat we onszelf nuchter de volgende vraag moet stellen: Heeft de Kerk het mis met zijn opvatting, of is er iets misgelopen met onze (geslachts-)instincten zoals die nu zijn?

We hebben eindeloos te horen gekregen dat het met de seksuele begeerte precies hetzelfde gesteld is als met iedere andere begeerte die we hebben en dat het allemaal rozengeur en maneschijn zal zijn als we maar eens afscheid nemen van die dwaze katholieke moraal die onthouding predikt en er verder het zwijgen toedoet. De maatschappijhervormers zeggen dat het seksuele leven een puinhoop is geworden doordat het verzwegen werd. Maar het is sinds de roemruchte jaren ‘60 jaar niet verzwegen. Dag in dag uit wordt erover gepraat en geschreven. De puinhoop is alleen maar groter geworden. Was verzwijgen het probleem geweest, dan zou openbare discussie de oplossing zijn geweest. Dat is het dus kennelijk niet.

Volgens mij is het andersom. Ik denk dat de mensheid het seksuele probleem oorspronkelijk verzweeg omdat het zo’n puinhoop was. Er ligt niets beschamends in het feit dat het mensdom zich op een bepaalde manier voortplant of dat die manier genot verschaft. De Katholieke Kerk zegt hetzelfde. Het probleem zit niet in de zaak zelf en niet in het genot. Het huwelijk is in het christendom hoger geroemd dan in enig andere godsdienst, en de grootste liefdesgedichten ter wereld zijn veelal door christenen gemaakt. Maar zoals seksualiteit vandaag de dag beleefd wordt - en dat niet alleen in LGTBQ+kringen - is alleszins beschamend. Van je eten genieten is niets om je voor te schamen. Maar het zou alleszins beschamend zijn als er mensen zijn die eten het belangrijkste in hun leven vinden en als ze hun tijd doorbrachten met kwijlend en smakkend naar plaatjes van voedsel kijken. Voor seks geldt hetzelfde.

De Kerk kent natuurlijk onze toestand en onze zwakheden. God zal ons niet beoordelen alsof we geen moeilijkheden te overwinnen hebben. Waar het om gaat is de oprechtheid en de volharding van onze wil om te overwinnen. Er zijn twee redenen waarom het voor ons zo moeilijk is te voldoen aan het katholieke standpunt. Ten eerste zijn er de vele signalen die ons willen aanpraten dat al die passies helemaal niet ongepast zijn, maar juist heel ‘natuurlijk en gezond’. Bijna elke roman en elke film associeert het toegeven aan seksuele verlangens met gezondheid, normaalheid, jeugd, openheid en opgewektheid. Zoals zo vaak berust zoiets op halve waarheden (dat seksualiteit op zichzelf niets verkeerds is, is juist). De leugen zit in de suggestie dat iedere geslachtsdaad waartoe je op een gegeven moment verleiding voelt eveneens gezond en normaal is. Dit kan – hoe je het ook bekijkt – niet anders dan onzin zijn. Kijk naar de gevolgen: afgunst, ziekte, leugens, spanningen, echtbreuk, en al wat het tegendeel van gezond en opgeruimd is. Het is een gekend gegeven dat voor geluk altijd een heleboel beheersing nodig is. Je kunt niet ongeremd eten en drinken en toch gezond blijven. Je kunt niet een bandeloze leefstijl erop nahouden en toch een goed huwelijk in stand houden. Je kunt niet over lijken gaan in je jacht op het grote geld en toch wensen dat iedereen je respecteert. Zo is het ook dat als je je niet wenst te beheersen aangaande bepaalde verlangens, dan zul je onvermijdelijk aansturen op verwoesting van je hele leven.

Wat in de tweede plaats veel mensen weerhoudt van ernstige pogingen kuisheid na te streven, is de gedachte dat deze christelijke deugd toch onmogelijk is. En daarom doen ze zelfs maar geen poging. Maar dat geldt wel voor meer dingen. Denk maar aan volmaakte naastenliefde. Dat is ook onhaalbaar, maar dat is toch ook geen reden om je er in het geheel niet om te bekommeren. Met alleen maar menselijke goede wil lukt dat niet. Je moet dan ook Gods hulp vragen. En zelfs dan kan het er na lange tijd op lijken dat er geen hulp komt. Maak je geen zorgen. Vraag na iedere mislukking om vergeving, krabbel weer overeind en probeer het opnieuw. Het helpt je af van illusies over jezelf en leert je op God vertrouwen. Je leert er enerzijds van dat je zelfs in je beste momenten niet op jezelf kan vertrouwen en anderzijds dat je ook in je slechtste momenten nog niet hoeft te wanhopen, want mislukkingen worden je vergeven. Fataal is alleen: met minder dan volmaaktheid genoegen nemen! En voor alle duidelijkheid nog even dit: seksualiteit is bepaald niet de kern van de katholieke moraal. Wie denkt dat de Kerk onkuisheid ziet als het allergrootste kwaad heeft het helemaal mis. De zonden van het vlees zijn erg, maar van alle zonden zijn ze de minst erge. De grootste zonden zijn allemaal puur geestelijk: genoegen scheppen in andermans schuld en ongelijk, roddel en achterklap, de genoegens van macht en haat. Want er zijn twee dingen in mij die met elkaar concurreren : het Dier in mij en de Duivel in mij. De Duivel is de ergste van de twee. Daarom zou een koude zelfingenomen pedant die regelmatig ter kerke gaat wel eens dichter bij de hel kunnen zijn dan een prostituee. Maar je kunt natuurlijk beter geen van tweeën zijn.