Wat zijn de dingen waar volwassenen bang voor zijn? Nou, bijvoorbeeld belastingcontrole, dat is best eng. En de meeste mensen krimpen ineen bij de gedachte aan een bezoek aan de tandarts. Maar voor katholieken staat de biecht - of zoals het nu heet, het sacrament van de verzoening - hoog op de lijst van angstaanjagende dingen. In feite zouden de meeste (Nederlandse) katholieken, als ze de keuze kregen tussen biechten of een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving, zeggen: "Laten we het maar doen, Dokter," en dan hun mond wijd open doen.
De meeste volwassen katholieken zeggen natuurlijk niet ronduit dat ze bang zijn om te biechten. In plaats daarvan zeggen ze vaak iets als: "Ik heb geen ernstige zonden begaan, dus hoef ik niet te gaan." Maar de Biecht is niet alleen voor ernstige zonden; het is voor alle zonden, zelfs voor de kleine zonden die de meeste mensen dagelijks begaan. Wellicht interessant om te weten: zowel Moeder Teresa als Paus Johannes Paulus II en Benedictus gingen minstens één keer per week te biecht. En wij zeggen dat we niet hoeven te gaan omdat we niet zondigen? Uh huh, natuurlijk.
Andere mensen geven deze verklaring: "Nou, ik kan mijn zonden direct aan God opbiechten in gebed. Ik heb dat formele ritueel niet nodig dat de kerk heeft uitgevonden." Het punt is, de Kerk heeft de biecht niet uitgevonden. De Heer zelf gaf dit prachtige sacrament aan de Kerk als een middel voor mensen om hun zonden werkelijk vergeven te krijgen, en net zo belangrijk, voor hen om te wéten dat hun zonden werkelijk vergeven zijn.
Zelfs de moderne psychologie erkent dat er iets emotioneel bevrijdends is aan het hardop vertellen van je tekortkomingen aan een ander persoon. Het komt echt "van je hart" als je het hardop tegen iemand anders zegt. Veel mensen die God om vergeving vragen in gebed, zonder het voordeel van het sacrament van de verzoening, eindigen met het steeds opnieuw opbiechten van dezelfde oude zonde. In hun hart weten ze echt niet zeker of God hen vergeven heeft. Ter vergelijking: mensen die tien minuten de tijd nemen om te biechten, komen echt opgelucht naar buiten. De genade die zij uit het sacrament ontvangen, laat hen wéten dat God hun zonden inderdaad heeft vergeven. Wat een opluchting!
Als de meeste katholieke volwassenen
eerlijk zijn, zullen ze toegeven dat ze niet gaan biechten omdat het hen
beangstigt. Neem bijvoorbeeld een goede vriend van mij, een succesvolle
zakenman van middelbare leeftijd, die elke dag talloze moeilijke beslissingen
neemt en die op een ferme, no-nonsense manier met andere mensen moet omgaan.
Maar bij de gedachte alleen al om te moeten biechten, krijgt hij plotseling
slappe knieën. In zijn hoofd is hij veranderd in de onzekere zevenjarige die
tientallen jaren geleden voor het eerst biechtte, en die er toen heilig van
overtuigd was dat de priester aan de andere kant van het scherm twee meter
groot was,
Als jouw nachtmerriescenario hetzelfde is als van een zevenjarige hoe jij je het sacrament van de verzoening voorstelt, dan staat je een echte verrassing te wachten. Tegenwoordig zijn de priesters meelevend en begripvol, en geen van hen heeft laserstraalogen heeft. Omdat er tegenwoordig zo weinig mensen naar de biecht gaan, zijn de priesters blij als er iemand komt om vergeving te ontvangen. Ze zijn er om te helpen en om middelaar te zijn die Gods genezende genade in je laat stromen. Als je eens probeert te gaan biechten, zul je aangenaam verrast zijn. En je zult niet eens verdoving nodig hebben.
Overigens zijn het vandaag de dag juist de zevenjarigen en de twaalfjarigen (ter voorbereiding op 1e H.Communie en Vormsel) die volstrekt onbevangen het sacrament van de biecht ontvangen en er oprechte vreugde aan beleven. Hetzelfde geldt voor middelbare scholieren en jongeren die op zeilkampen en vakantiekampen met zijn allen graag biechten. Hun ouders kunnen wat dat betreft van hun kinderen leren.