(Ingezonden artikel)
In Canada vond een opmerkelijke kerkelijke ceremonie plaats nadat euthanasie had plaatsgevonden. De voorganger was bereid een kerkelijke ceremonie te verzorgen. Prof. Boer heeft hieromtrent zijn gedachten geformuleerd (Nederlands Dagblad 24/5/22). Hij keurt het af, maar op een wijze die de aloude christelijke overtuiging uitholt. Knap verborgen, slim versluierd, zoals het de crypto-modernist betaamt.
Het artikel van ethicus prof Boer is een prachtig voorbeeld van crypto-modernisme: een ogenschijnlijk orthodoxe positie met een traditioneel jargon, dat – niet in taal maar naar strekking – ouderwets vrijzinnig is. Paus Franciscus is hierin de kampioen, hij heeft het vervolmaakt.
“Er is geen ruimte meer om iets moreel lastig of problematisch te vinden” zegt Boer. Euthanasie-zegenen is echter helemaal niet moreel ‘lastig’, maar (traditioneel) gewoon moreel verwerpelijk.
“De gebeurtenis past in een radicaliserende trend: dingen zijn ofwel goed, ofwel fout. En als ze niet
verkeerd zijn, noem ze dan gewoon goed”.
Het is echter precies andersom. Volgens deze mensen zijn dingen helemaal niet ofwel (objectief) goed, ofwel (objectief) fout. Ze zijn juist subjectief: voor jou fout, voor mij goed. Dát is het probleem.
Boer: “Dat dingen lastig zijn en blijven, is cruciaal”. Boer noemt dan enkele voorbeelden. Maar die zijn helemaal niet ‘lastig’. Die zijn moreel kraakhelder:
Mozes die echtscheiding toestaat (Boer noemt niet Christus die het niet toestond).
- Geweld, dat in het paradijs niet voorkwam (hij noemt niet de rechtvaardige oorlog).
- Eten van vlees, pas toegestaan na de zondeval (onzin, het mogen heersen over vee is van voor de zondeval).
- Het vegetarische manna dat God geeft (hij noemt maar even niet de kwartels).
“De teloorgang van die tussencategorie (waarin sommige christenen ook genderdysforie, homorelaties en abortus zetten) is een tendens die lang niet altijd heilzaam is” zegt prof Boer dan.
De crypto-modernist waakt er altijd voor de traditionele leer frontaal af te vallen; hij verwijst graag naar anderen, of naar de ingehaalde praktijk. Het is altijd puzzelen de bedoelingen van de crypto-modernist te ontwaren, immers: oude taal, nieuwe strekking. Zo ook in deze zin. Wat zegt hij hier eigenlijk? Er is een morele twijfelcategorie (euthanasie) en dat je daar niet meer twijfelend over wordt gedaan (zoals die inzegenaars deden) is niet heilzaam. De boodschap is dus: Mensen, ga moreel twijfelen! Welnu, typisch ‘crypto’ is dit: hoewel hij dit niet in klare woorden zegt roept hij hier impliciet de traditionele christenen tot precies hetzelfde op. Tot hen die abortus en euthanasie intrinsiek verwerpelijk vinden: Mensen ga toch eens twijfelen, dat is heilzaam. Dát is crypto-vrijzinnigheid.
Toch wordt altijd op enig moment de strekking (niet de woorden) wel duidelijk. Zo ook - na enig geduld - meestal wel bij Franciscus. Bij Boer komt hier die aap uit de mouw:
- “Echtscheiding: soms kan het niet anders” (hij noemt dan de vechtscheiding)
- “Abortus is soms begrijpelijk, maar het een vrouwenrecht noemen miskent die andere kant: het doden van een mens in wording”. De abortushandeling (met curettagetang) is nooit begrijpelijk, hoogstens zijn de motieven van de vrouw dat. En ‘mens in wording’ is typisch het jargon van Pia Dijkstra: ‘in potentie beschermwaardig’.
- “Geen van de zelfdodingen waarover de Bijbel verhaalt, wordt veroordeeld”. Hij noemt Judas dan maar even niet.
Slotconclusie van zijn verhaal: ‘over zaken waar de Bijbel niet gemakkelijk over spreekt, moeten we met gepaste afstand en ambiguïteit blijven spreken’. Ambiguïteit als doel? Geheel in de geest van Paus Franciscus. En ‘blijven’ spreken? Alsof we dat vanouds deden. Dit is een subjectief moreel-relativisme in nieuwe zakken. En hoe listig, ogenschijnlijk vanuit een traditionele positie. Hoe verleidelijk ook voor de gereformeerden die nu bij bosjes vallen voor deze ‘moraal van de verbinding’.