Het ontslag van de Amerikaanse bisschop Joseph Strickland van het bisdom Tyler (Texas) blijft een vreemd verhaal. Strickland staat bekend als een nederig, evenwichtig en kerkgetrouw bisschop. Ook gezagsgetrouw. Vandaar dat hij het ontslag aanvaardt. Zijn reactie is niet vijandig naar de paus. Hij vraagt simpelweg om gebed en om trouw te blijven aan de Kerk.
Er heeft een visitatie plaatsgevonden en naar aanleiding daarvan werd Strickland gevraagd om ontslag te nemen. Dat deed hij niet. De herder wilde zijn kudde niet in de steek laten. Concrete beschuldigingen zijn niet geuit. Strickland heeft niet eens de kans gekregen om gehoord te worden. Dat doet paus Franciscus wel vaker: hij ondertekent zelf het besluit. Aangezien de paus de hoogste instantie is, is beroep of verweer niet mogelijk. Een canonieke procedure zou op zijn plaats zijn. Het is bijzonder ongebruikelijk dat je een canonieke procedure ontnomen wordt. Het zijn methoden die we kunnen verwachten in Noord Korea, of Rome ten tijde van Nero. Het heeft er alle schijn van dat er geen gegronde redenen zijn. Strickland houdt er traditionele opvattingen op na en heeft zo nu en dan kritiek op de gang van zaken in het Vaticaan. Dat is kennelijk genoeg om hem te ontslaan als bisschop van Tyler. Waar blijft Rome nu met zijn synodale kerk, met de kerk die luistert, met The Church of Mercy? Rome handelt totaal in strijd met hetgeen het zelf verkondigt.
Zijn ontslag is des te vreemder als je elders in de Kerk eens naar de gang van zaken kijkt: bisschoppen die seksueel misbruik hebben toegedekt, kijk naar de waanzin in Duitsland waar men direct ingaat tegen de directieven uit Rome, bisschoppen die ketterijen verkondigen. Alles wordt getolereerd. Maar alleen in de kwestie Strickland volgen er drastische maatregelen.
Een enkeling uit het bisdom Tyler heeft laten weten niet blij te zijn met bisschop Strickland. Dat zal best. Er is geen enkel bisdom in de hele wereld waar iedereen blij is met zijn bisschop. De klachten waren overigens vooral ad hominem. Strickland blijft verkondigen dat we trouw moeten blijven aan het geloofsgoed van de Kerk. Hij acht de Apostolische Traditie van groot belang. Dat is altijd het standpunt van de Kerk geweest. Maar er is iets goed mis in de kerk anno nu. Rome heeft de dialoog met de seculiere wereld tot topprioriteit verheven. Het is inderdaad onze taak te missioneren in de seculiere wereld. Maar het laatste dat we moeten doen is de seculiere standpunten omarmen die haaks staan op het evangelie. Rome heeft werkelijk een obsessie met de moderniteit. Ondertussen hoor ik niemand spreken over onze corebusiness: het zielenheil. In de synode over synodaliteit is het nauwelijks of niet ter sprake geweest. De uitkomsten lijken mee te vallen. Nee, de synode gaat niet over de doctrine. Maar ondertussen wordt er wel een wig gedreven tussen de doctrine en de pastorale praktijk. Daar is het om te doen: in de praktijk “om pastorale redenen” toestaan wat de doctrine afkeurt. Rome legt de lat lager en lager. We zouden het tegenovergestelde moeten doen: de lat hoger leggen, dichter bij God.
Er zijn redenen om je zorgen te maken. Er is geen reden tot somberheid. Denk even aan bisschop Athanasius; de eenling die niet met de Adriaanse ketterij meeging; toch won hij het pleit. Of aan John Fisher. Als enige bisschop weigerde hij de Act of Supremacy te ondertekenen, de enige bisschop die niet brak met de Rooms Katholieke Kerk. Hij stierf als martelaar, maar de RK Kerk overleefde. Denk trouwens aan het allereerste apostelcollege. Hun eerste gezamenlijke optreden lezen we in het evangelie van Markus: “Ze lieten Hem allemaal in de steek en vluchtten weg” (Mk 14,50). Op één na: Johannes. Het komt allemaal wel goed. God heeft het laatste woord. Het is Zijn Kerk: de ene, heilige, katholieke en apostolisch Kerk. Geen enkel concilie, kerkvader of heilige heeft daar het woord ‘synodaal’ aan toegevoegd.
+Rob Mutsaerts