ALTERNATIEF WK FILOSOFIE QATAR: DUITSLAND - FRANKRIJK

We zitten in de 89e minuut van de kwart-finale van het WK. Het staat nog altijd 0-1 door een doelpunt gescoord uit een penalty in de 10e minuut van de wedstrijd nadat Schopenhauer op smerige wijze Rousseau had neergehaald in het strafschopgebied. Sindsdien is er eigenlijk niet veel meer gebeurd. De Duitse verdedigers schuiven elkaar eindeloos risicoloos de bal toe. De Fransen vinden het prima. Ze drinken wijn en voeren gesprekken over literatuur.

Maar wacht eens even, daar komt Jean Paul Sartre! Hij pakt de bal in zijn handen, rent naar de goal, onderwijl ‘ultieme vrijheid, radicale vrijheid’ schreeuwend. En hij gooit de bal in de goal! Wat doet de scheidsrechter?

De Fransen bepleiten een geldig doelpunt.

Sartre: “De handelingsvrijheid van het individu overstijgt alle regels”.

Derrida: “Om te beginnen, de regel is nooit 100% duidelijk geweest. Niemand kan precies aangeven wat een ‘handsbal’ nu eigenlijk is”.

Foucault: “De regels van het spel zijn onderdrukkend. We zouden op zijn minst 2 punten moeten krijgen voor Sartre’s briljante kritiek op de machtsstructuur van de scheidsrechtersregels”.

Maar nee, de scheidsrechter wil er niets van weten en geeft Sartre een rode kaart. Duitsland ruikt nu zijn kans. Maar het ziet er weinig rooskleurig uit. De Duitsers liggen verslagen op het veld. Het lijkt wel of Camus hen overtuigd heeft dat voetbal ten diepste een absurd spel is, en dat het niet uitmaakt of je wint of verliest.

Maar dan staat aanvoerder Nietzsche op. Hij probeert zijn ploeggenoten ervan te overtuigen dat zij hun eigen betekenis kunnen creëren door wilskracht. Maar dat helpt niet echt, want je kunt niet weten of het scoren van een doelpunt waarde heeft voor de betekenis die ze eraan geven.

Dan staat Marx plotseling op. Hij lijkt een idee te hebben: “Meine gute, Hegel, weet je dan niet dat de enige taak van de filosoof is om het spel te interpreteren; het is zijn taak om de score te veranderen!

Marx neemt de bal mee, passt naar Nietzsche, die de bal terugkaatst naar Marx, die met een briljante omhaal tegen de onderkant van de lat schiet. De bal wordt op de lijn gestopt door keeper Braudillard. Of was de bal over de lijn?! Drama in blessuretijd! Doellijntechnologie moet helderheid verschaffen. Geen goal! De Fransen staan nog altijd met 0-1 voor.

Nu gaan de Duitsers hun zaak bepleiten.

Kant: “Luister eens scheids, het is duidelijk dat de bal in de fenomenale wereld niet over de lijn was, maar je kunt onmogelijk weten of het een goal was in de noumenale wereld!

Heidegger: “Deze technologie kun je niet vertrouwen. Het dient alleen maar om je te vervreemden van het zijnde. Wat zeggen jouw eigen ogen je?”

Hegel: “Dit is een klassiek geval: we hebben een these, geen doelpunt, en een antithese, wel een doelpunt. Daaruit volgt de synthese. Je moet ons een half doelpunt geven”.

In spanning wachten beide partijen de beslissing van scheidsrechter Confucius af.

GEEN GOAL!! Vervolgens fluit hij de wedstrijd af. De Duitsers zijn zwaar  ontmoedigd. Marx is niet geslaagd in zijn poging de wedstrijd in zijn voordeel te doen kantelen. En de Fransen? Nou ja, die drinken nog steeds wijn…..

De teloorgang van het Westen en de toekomst van de Kerk

Gastbijdrage Dwight Longenecker pr.

Terwijl het drama van "de synode van de synodaliteit" zich ontvouwt, ben ik net klaar met het herlezen van Chesterton's Everlasting Man. Het laatste hoofdstuk over de eeuwige opstanding van de Kerk is een fantastische must read voor onze tijd. Chesterton wijst erop hoe ze in de tweeduizendjarige geschiedenis van de Kerk keer op keer van binnenuit is verzwakt door ketterij, afvalligheid, immoraliteit en corruptie, en van buitenaf is aangevallen door vervolging, revolutie en afwijkende meningen.

Elke keer, schijnbaar uit het niets en voorbij alle verbeelding van degenen die haar overlijdensbericht al hadden geschreven, herrijst de katholieke Kerk, als een Phoenix uit de as.

In de tweede eeuw ondermijnden het gnosticisme en het manicheïsme het geloof met een dualistisch wereldbeeld dat leerde dat de materiële wereld slecht was en de geestelijke superieur. Uiteindelijk zegevierde de orthodoxie.

De Ariaanse controverse in de vierde eeuw was een beweging die de Heer Jezus Christus ongoddelijk maakte - en dit is belangrijk - niet schaamteloos, maar dubbelzinnig. De Arianen waren de intellectuelen, de elite, de gevestigde christenen. Ze hadden de keizer aan hun kant en pochten op de meerderheid van de bisschoppen in hun kamp. De wereld kreunde om zichzelf Ariaans te vinden, maar het Arianisme - die lauwe, laffe religie van de antichrist werd uiteindelijk verslagen en de orthodoxie kwam weer op. Het volbloedige, geestvervulde christendom kon niet worden verslagen.

De ketterij van de Albigenzen was een opgewarmde versie van het gnosticisme. Heiliger dan de gelovigen die op een normale manier wilden leven, probeerden ze het celibaat en extreem vasten af ​​te dwingen terwijl ze seksuele losbandigheid toestonden omdat voor hen het lichamelijke inferieur was. Albigenzen stierven uit. De orthodoxie keerde terug.

Het renaissance-humanisme en het protestantisme (beïnvloed door het nominalisme) kwamen op en het leek erop dat het katholicisme voorbij was. De contrareformatie schoot vooruit in een ongelooflijke golf van hernieuwd geloof en toewijding en missionaire inspanning in de Nieuwe Wereld.

Het verlichte rationalisme en het liberalisme van de achttiende eeuw brachten het bloedvergieten en de vervolging van de Franse Revolutie met zich mee. De religieuze heroplevingen van het methodisme, het Engelse evangelicalisme en de Tractarian-beweging, samen met de heropleving van het katholicisme in Frankrijk, zorgden ervoor dat de slinger terugzwaaide.

Waar zijn we nu? We worden geconfronteerd met wat ik de teloorgang van het westen noem, of het zou ook de woestenij van het westen kunnen worden genoemd. De katholieke Kerk in Europa, het Verenigd Koninkrijk en de gevestigde Kerk in de VS zijn gevallen voor het Arianisme van onze tijd, ook wel "moralistisch, therapeutisch deïsme" genoemd. Alle kenmerken van het oude Arianisme zijn aanwezig. De ketters gebruiken opzettelijk dubbelzinnige taal om hun ideeën te verdoezelen, om dogma's af te zwakken en de Kerk te 'moderniseren'. De huidige Arianen zeggen niet dat de Heer Jezus alleen maar een mens is, maar ze willen zijn Kerk laten functioneren op basis van puur menselijke motivaties, intenties en gimmickachtige plannen. Net als hun tegenhangers uit de vierde eeuw zijn ze lid van de Kerk en het maatschappelijk establishment. Ze zitten op hun cathedra, dragen rode kardinaalshoeden, bezetten theologische leerstoelen, zetelen in pauselijke commissies, Vaticaanse dicasteries en religieus-oecumenische denktanks. Ze netwerken met globalisten, adviseurs voor bevolkingsbeheersing en willen niet-katholieken en niet-christenen betrekken bij hun plannen voor een Nieuwe Wereldorde.

De hele onderneming loopt op niets uit. Niks. Het is een papieren tijger - een menselijke gimmick zonder de inspiratie van de Heilige Geest en het zal ineenstorten. Ik ben oud genoeg om te hebben gezien dat dezelfde plannen van de mens voor de Kerk eerder werden bedacht. Ze hebben allemaal uitgebreide PR-campagnes gehad, trendy logo's, veel stockfoto's van gelukkige mensen die naar de kerk gaan, en het valt allemaal tegen. Ik herinner me dat er een 'decennium van evangelisatie' was waarin het kerkbezoek kelderde, en door de jaren heen waren er talloze onmemorabele campagnes voor dit of dat goede doel.

Ze storten in elkaar - zoals deze synode van synodaliteit zal vallen - omdat het van bovenaf wordt opgelegd door mensen die (ironisch genoeg) zeggen tegen het klerikalisme te zijn. Het zal allemaal in het water vallen omdat de mensen er zelf niet in geloven, er niets om geven en er (voor wie nog op let) doorheen kunnen kijken. De katholieken die ik zie, degenen die het hardst voor het geloof werken, zijn gewone mensen in de kerkbanken die druk bezig zijn met de pro-life-zaak, werken in de Vincent de Paul-voedselverstrekking, lesgeven op de katholieke school, thuisonderwijs geven aan hun kinderen, thuisgroepen vormen, studiegroepen en gebedsgroepen. Zij vormen de hoeksteen van de Kerk. Ze zijn trouw, vrolijk en ondernemend. Ze stichten en financieren radiostations, scholen, hogescholen, evangeliserend apostolaat, non-profitorganisaties om de armen te helpen, missionaire inspanningen, uitgeverijen, apologetiek- en spiritualiteitswebsites, bouwen nieuwe parochiekerken en scholen en leven het geloof op een superkrachtige manier.

Dit zijn de katholieken aan de basis en zij sluiten zich niet aan bij de modernistische afwijkende meningen die gaande zijn op de hogere niveaus van internationale katholieke discussieplatformen. Ze doorzien dat dit een plan is van een bende andersdenkenden, academici en prelaten om de Kerk te veranderen. Zelfs als de andersdenkenden de meest radicale veranderingen in de katholieke leer zouden doorvoeren, zal het mislukken omdat ze leugens, ketterijen en meningen die in strijd zijn met de katholieke waarheid niet kunnen opleggen aan de gewone mensen in de kerkbanken. De mensen zullen niet terugdringen of rebelleren. Ze negeren de hele parade gewoon.

Het zal instorten, maar niet voordat er grote schade is aangericht. Ik kan niet voorzien wat de schade zal zijn. Het kan zijn dat ze de institutionele katholieke Kerk in het teloorgaande Westen effectief zullen vernietigen, maar ik betwijfel het. In plaats daarvan zal de gevestigde katholieke Kerk, gekaapt door de globalistische kliek, de politici en de politiek correcte elite, opereren als het religieuze gezicht van de antichristbeweging. Het zal de Kerk worden die Fulton Sheen voorspelde: een Kerk zonder kruis, zonder de kracht van God - gewoon een reservoir van religieuze ideeën, morele platitudes en flauwe menselijke pogingen van 'spiritualiteit'.

Dat kan gebeuren, en als dat zo is, kan ik voorzien waar de opstanding vandaan zal komen en hoe die eruit zal zien. Ik zie het in mijn Twitter-feed van twee priesters in Malawi. Daar lopen de kerken, de seminaries, de kloosters en de religieuze scholen over. De opstanding zal uit het Zuiden komen. Het belangrijke boek van John Allen, The Future Church, voorspelt hoe deze Kerk eruit zal zien. Zij zal jong zijn. Zij zal bruin en zwart en Aziatisch zijn. Zij zal van de Geest vervuld zijn, en zal geloven in wonderen en wonderen. Zij zal in de Bijbel en het traditionele geloof geloven. Zij zal de overgeleverde katholieke leer hoog houden. Zij zal compromisloos zijn in haar steun aan het gezin. Zij zal volledig katholiek zijn.

Originele tekst HIER

Synodaal proces als instrument om Kerk te veranderen?

Op donderdag 27 oktober heeft het Secretariaat van de Bisschoppensynode in Rome het werkdocument voor de Continentale Fase van de synode ‘Voor een synodale Kerk: communio, participatio, missio’ gepresenteerd. Dit gebeurde tijdens een persconferentie onder voorzitterschap van kardinaal Grech die werd gehouden in het perscentrum van de Heilige Stoel in Rome. Het document kreeg de titel ‘Vergroot de ruimte in uw tent’ (Jesaja 54, 2). Op grond van alle slotdocumenten van de bijeenkomsten in de verschillende Continenten stelt het Secretariaat van de Bisschoppensynode dan het Instrumentum Laboris, het werkdocument voor de synodebijeenkomsten in 2023 en 2024, samen.

Het mantra van het proces is: luisteren. Naar wie? Naar iedereen. Het werkdocument bevat een flink aantal citaten. “Deze citaten zijn gekozen omdat zij op een bijzonder krachtige, mooie of precieze manier uitdrukking geven aan gevoelens die meer in het algemeen in vele verslagen worden verwoord. De synodale ervaring kan gelezen worden als een weg van erkenning voor hen die zich niet voldoende erkend voelen in de Kerk”. De contouren van het synodale proces worden steeds duidelijker. Het biedt een megafoon voor niet-kerkelijke opvattingen. Het document geeft aan waar het synodale pad uiteindelijk toe moet leiden:  “Dit betekent een Kerk die door te luisteren leert hoe zij haar evangelisatieopdracht kan vernieuwen in het licht van de tekenen des tijds, om de mensheid een manier van zijn en leven te blijven bieden waarin allen zich als protagonisten opgenomen kunnen voelen”.

Wie zijn degenen die zich buitengesloten voelen. Par. 39: “Onder degenen die vragen om een zinvollere dialoog en een meer gastvrije ruimte vinden we ook degenen die, om verschillende redenen, een spanning voelen tussen het behoren tot de Kerk en hun eigen liefdevolle relaties, zoals: hertrouwde gescheidenen, alleenstaande ouders, mensen die in een polygaam huwelijk leven, LGBTQ-mensen, enz.” Kortom degenen die zich niet kunnen vinden in de leer van de katholieke kerk. Wat het werkdocument lijkt voor te stellen is dat we een lijst van klachten opstellen om daar vervolgens over te debatteren. De missie van de kerk is een andere. Die is niet: onderzoek alle opinies en laten we het vervolgens op een akkoordje gooien. Jezus droeg ons iets anders op: verkondig de waarheid; het is de waarheid die u vrij zal maken. Bijzonder merkwaardig is de opmerking dat de Kerk geen aandacht heeft voor polygamie. Overigens schenkt het document geen enkele aandacht aan de traditionalisten. Die voelen zich ook buitengesloten. Dat zijn ze namelijk letterlijk door paus Franciscus (Traditionis Custodes). Kennelijk is er voor deze groep geen enkele empathie.

Het synodaal proces heeft tot op heden meer weg van een sociologisch experiment en heeft weinig van doen met de Heilige Geest die door alle geluiden heen zou klinken. Dat is bijna blasfemisch te noemen. Wat steeds duidelijker wordt is dat het synodaal proces gebruikt gaat worden om een aantal kerkelijke standpunten te veranderen, waarbij dan ook nog eens de heilige Geest als advocaat in de strijd wordt geworpen, terwijl de Heilige Geest doorheen de eeuwen toch echt iets contrairs heeft geademd. Wat je vooral kunt opmaken uit de luistersessies is een verdampt geloof, dat niet meer gepraktiseerd wordt en dat de kerkelijke standpunten niet accepteert. Men klaagt dat de Kerk hun standpunten niet accepteert. Dat is trouwens niet helemaal waar. De Vlaamse en Duitse bisschoppen gaan een heel eind met hen mee, hetgeen eigenlijk nog veel tragischer is. Men wil zonde geen zonde meer noemen. Vandaar dat bekering en berouw niet meer ter sprake komen.

Voorspelbaar is de roep om toelating van vrouwen tot het priesterschap: “de actieve rol van vrouwen in de bestuursstructuren van de kerkelijke organen, de mogelijkheid voor vrouwen met een adequate opleiding om in parochies te preken, en een vrouwelijk diaconaat en priesterschap”. Een zinloze exercitie gezien het feit dat de laatste drie pontificaten expliciet hebben uitgesproken dat dit een onmogelijkheid is. In de politiek is alles voor discussie en debat vatbaar. In de Kerk niet. We hebben zoiets als een kerkelijke doctrine die niet onderhevig is aan tijd en plaats. Maar het werkdocument lijkt werkelijk alles ter discussie te stellen. Zo lezen we in par. 60: “De oproep tot bekering van de kerkelijke cultuur, voor het heil van de wereld, is concreet verbonden met de mogelijkheid om een nieuwe cultuur tot stand te brengen, met nieuwe praktijken en structuren”. En dan nog dit. “ De bisschoppen wordt gevraagd passende manieren te vinden om hun taak van validering en goedkeuring van het slotdocument uit te voeren en ervoor te zorgen dat het de vrucht is van een authentieke synodale reis, met respect voor het proces dat heeft plaatsgevonden en trouw aan de verschillende stemmen van het Volk van God in elk continent“. Kennelijk wordt het ambt van bisschop gereduceerd tot het simpelweg uitvoeren van wat uiteindelijk de grootste gemene deler is als uitkomst van een tombola van meningen. De uiteindelijke slotfase van het synodale proces kan niet anders dan uitpakken als een Poolse landdag. Het is voorspelbaar dat al degenen die hun zin niet krijgen zullen zeggen dat ze buitengesloten worden. Bij voorbaat is dit een recept voor een ramp. Als iedereen zijn zin krijgt - hetgeen eigenlijk niet mogelijk is - is de ramp compleet. Dan heeft de Kerk zichzelf verloochend en haar identiteit verkwanseld.

Bij de presentatie van het werkdocument maakte kardinaal Grech het wel heel bont door te stellen dat het de taak van de Kerk is om als versterker (amplifier) te functioneren van elk geluid vanuit de kerk, ook al staat het haaks op hetgeen de kerk altijd verkondigd heeft. Dat was ooit wel anders. In de tijd van de Contra Reformatie liet de kerk aan duidelijkheid niets te wensen over wat haar standpunten waren. Je overtuigt mensen door beargumenteerd en met volle overtuiging voor het katholieke geloof te staan. Je overtuigt niemand door alleen maar te luisteren en het daarbij te laten. Het vervelende is dat de bisschoppen de opdracht gegeven was te luisteren en vervolgens te documenteren wat er gezegd is. Deze rapporten zijn vervolgens verzameld op kerkprovincie niveau en vervolgens doorgestuurd naar Rome. Rapporten waarin de nodige ketterijen staan vermeld met de handtekening van de bisschoppenconferentie. We konden niet anders, maar ik ben er bepaald niet gelukkig mee. Menig kardinaal heeft dit geluid overigens ook geventileerd in Rome en daarbij nog meer eens de vraag gesteld wat synodaliteit nu eigenlijk is. Een helder antwoord bleef uit.

Jezus pakte het anders aan. Hij luisterde naar de twee teleurgestelde leerlingen die op weg waren naar Emmaus. Maar op een gegeven moment nam Hij het woord en maakte hen duidelijk dat ze op een dwaalspoor waren. Dat leidde ertoe dat ze omkeerden en naar Jeruzalem terugkeerden. Als wij niet omkeren eindigen we in Emmaus en zijn we nog verder van huis dan we al zijn.

Een ding is mij wel duidelijk. God is buiten beeld in dit vermaledijde synodale proces. De Heilige Geest heeft er volstrekt niets mee te maken. Onder de protagonisten van dit proces bevinden zich mij iets te veel verdedigers van het homohuwelijk, lieden die abortus niet echt een probleem vinden en zich nooit echt verdedigers tonen van het rijke geloofsgoed van de kerk, die vooral aardig gevonden willen worden door hun seculiere omgeving. Hoe onpastoraal, hoe liefdeloos. Mensen willen oprechte antwoorden. Ze willen niet naar huis gaan met nog meer vragen. Je houdt de mensen af van het heil. Ik ben inmiddels afgehaakt bij het synodaal proces.

+Rob Mutsaerts

 

Een ei is een ei

De Katholieke Kerk heeft altijd de filosofie van Thomas van Aquino omarmd. Waarom? Omdat zij gebaseerd is op het gezonde verstand. De filosofie van St. Thomas is gebaseerd op de universele gemeenschappelijke overtuiging dat eieren eieren zijn. Dat lijkt voor de hand te liggen, maar dat is het in een verwarrende wereld niet meer. De Hegeliaan kan zeggen dat een ei eigenlijk een kip is, omdat het een onderdeel is van een eindeloos proces van ontstaan. De Berkeleiaan kan stellen dat gepocheerde eieren alleen bestaan zoals een droom bestaat, omdat het net zo gemakkelijk is de droom de oorzaak van de eieren te noemen als de eieren de oorzaak van de droom. De  Pragmatist kan geloven dat we het beste uit roereieren halen door te vergeten dat het ooit eieren waren, en ons alleen het roerei te herinneren. Maar geen enkele leerling van St. Thomas hoeft zijn hersenen te kraken om tot de slotsom te komen dat een ei gewoon een ei is. De Thomist weet dat eieren geen kippen of dromen of louter praktische veronderstellingen zijn, maar dingen die worden bevestigd door de autoriteit van de zintuigen. Aldus de apostel met het grote verstand G.K. Chesterton.

Er zijn kennelijk weinig Thomisten en Chestertonians meer, mensen voor wie duidelijk is dat een jongen een jongen is, en een meisje een meisje. Het zijn biologische gegevens die je met je zintuigen kunt waarnemen. Een jongen is niet iets dat bestaat zoals een droom bestaat; het is niet de droom die de oorzaak is van zijn wezen en niet het wezen dat de oorzaak is van zijn droom. Je kunt er zoveel  plastische chirurgie op los laten als je maar wil en vervolgens vergeten hoe het lichaam er oorspronkelijk uitzag, dat doet er ook niets aan af dat hij nog steeds een jongen is.

Hoe is het zover gekomen. Ik steek mijn licht op bij Chesterton.

Er zijn twee centrale waarheden die Chesterton verdedigt: het gezin en het geloof. De hele moderne maatschappij voert oorlog tegen deze twee waarheden. De aanval op het gezin is een aanval op het leven zelf, en de aanval op het geloof is een aanval op de Schepper van het leven.

Chesterton stelt dat het gezin de basiseenheid van de samenleving is, zoals de cel dat is voor het lichaam. Als je de cel in kleinere delen opsplitst, vernietig je het lichaam. Als we dus de nadruk leggen op individuele rechten, ondermijnen we altijd het gezin, en geven we uiteindelijk controle aan een externe en onnatuurlijke kracht: de staat. Het gezin is als een klein koninkrijk dat zijn eigen burgers creëert en liefheeft. "De eerste dingen moeten de eigenlijke fonteinen van het leven zijn, liefde en geboorte en babytijd; en dit zijn altijd overdekte fonteinen, die stromen in de stille hoven van het huis."

Chesterton zegt dat hij meer sympathie heeft voor de "gewone vrolijke inbreker" dan voor de cynische architect van de moderne staat, die "in plaats van fatsoenlijk te stelen voor zijn gezin, het idee van een gezin zelf wil stelen." Dat is precies wat er gebeurd is. Het gezin wordt van alle kanten ondermijnd. Er zijn vijanden van het gezin die proberen het te vernietigen door het te herdefiniëren, door op te roepen tot het homohuwelijk, door op te roepen tot het niet-huwelijk, door iedereen die met iemand samenwoont en alles doet wat hij wil een gezin te noemen. De grootste slachtoffers van deze aanval op het gezin zijn de kinderen, die misbruikt, verwaarloosd of, erger nog, weggevaagd worden. Chesterton herkent een drievoudige aanval op het gezin: echtscheiding, feminisme en seksuele immoraliteit.

Echtscheiding is de meest voor de hand liggende aanval, maar ironisch genoeg is het, omdat het zo voor de hand ligt, de meest genegeerde geworden. We hebben ons erbij neergelegd dat we echtscheiding bijna nonchalant accepteren, alsof het iets normaals is. Het huwelijk heeft zijn betekenis verloren omdat de gelofte zijn betekenis heeft verloren. Echtscheiding is slechts de helft van het probleem. De andere helft is het hertrouwen. Chesterton wijst erop dat als de huwelijksgelofte gemakkelijk kan worden verbroken en daarna opnieuw met iemand anders kan worden gesloten, dit het romantische element uit de gelofte haalt en de gelofte van zijn belang ontdoet. Dit is wat Chesterton het "bijgeloof" van echtscheiding noemt: het idee dat geloften ineens iets betekenen in een tweede huwelijk, terwijl ze in het eerste huwelijk kennelijk niets betekenden. "Het meest voor de hand liggende effect van een lichtzinnige echtscheiding is een lichtzinnig huwelijk."

Terwijl echtscheiding het gezin letterlijk verscheurt, zijn feminisme en seksuele immoraliteit subtielere vijanden die het gezin zowel van binnenuit als van buitenaf ondermijnen. Het fundamentele probleem van het feminisme is de misvatting dat mannen en vrouwen gelijk zijn. Het komt misschien als een schok voor sommige mensen, maar er is toch echt een verschil tussen mannen en vrouwen. Chesterton zegt: "Het verschil tussen man en vrouw verklaart bijna alles wat er gebeurd is. We moeten ons dat realiseren als we proberen man en vrouw gelijk te maken."

Hij zegt dat van de twee geslachten, de vrouw de machtigste positie heeft. De vrouw controleert het huis, die fundamentele eenheid van de samenleving. Als je het huis beheerst, beheers je de maatschappij. Chesterton zegt: "Als ik denk aan de macht van de vrouw, knikken mijn knieën onder me." Ironisch genoeg gaven de feministen, door hun macht thuis op te geven, al hun macht op. Toen ze naar de werkplek verhuisden, werden de meeste vrouwen zoals de meeste mannen, in die zin dat ze loonslaven werden, maar ze wonnen niets, en ze wonnen zeker geen macht. Het was een duidelijke stap naar beneden. "Wat men de economische onafhankelijkheid van vrouwen noemt, is hetzelfde als wat men de economische loonslavernij van mannen noemt." Feministen hebben het voorrecht om hun kinderen op te voeden overgedragen aan een kinderopvang of een openbare school. Of ze deden nog iets ergers: ze vermoordden hun kinderen.

Chesterton sprak zich welsprekend uit tegen geboortebeperking (‘birthcontrole’), en viel allereerst de oneerlijkheid van de term zelf aan. Het wordt geboortebeperking genoemd, terwijl het in feite geen geboorte en geen controle is. In een van zijn vele profetische uitspraken zegt Chesterton: "Ik zou die humanitairen die nachtmerries krijgen van nieuwe en ongewenste kinderen - want sommige humanitairen hebben zo'n afschuw van de mensheid - kunnen vertellen dat als de recente daling van het geboortecijfer zou aanhouden, er uiteindelijk helemaal geen kinderen meer zouden zijn; dat zou hen zeer troosten."

Hij waarschuwde dat de geboortebeperking zou leiden tot abortus en het zou worden beschouwd als een teken van "vooruitgang". Vooruitgang is een betekenisloze term die geprezen wordt door een seculiere samenleving. Je kunt pas echte vooruitgang boeken als je je doel of ideaal definieert; dan kun je bepalen of je al dan niet dichter bij het bereiken ervan komt. Maar de wereld beschouwt iets als "progressief", niet door wat het dichterbij brengt, maar door wat het verlaat. Als een traditie wordt vernietigd, wordt dat "vooruitgang" genoemd. Vooruitgang is een glibberig woord dat steeds van vorm verandert. In zijn profetische boek Eugenics and Other Evils zegt Chesterton dat het kwaad altijd gebruik maakt van dubbelzinnigheid. "Het kwaad wint altijd door de kracht van haar prachtige bedriegers... en er is in alle tijden een rampzalig verbond geweest tussen abnormale onschuld en abnormale zonde."

Het feminisme is zeker een voorbeeld van de rampzalige alliantie tussen onschuld en kwaad. Feministen klagen over echt onrecht tegen vrouwen, maar sluiten vervolgens een verbond met een kwaad dat veel erger is. Ze verheerlijken iets dat "keuze" heet (nog zo'n dubbelzinnig woord) en overtuigen zichzelf ervan dat het doden van baby's iets te maken heeft met waardigheid en vrijheid. De feministes zijn hebben de vrijheid en macht die ze thuis hadden opgegeven om loonslaven op de werkplek te worden, en die Gods heiligste gaven van geboorte en moederschap hebben opgegeven terwijl ze beweren dat ze "reproductieve vrijheid" uitoefenen.

Geboortebeperking baant natuurlijk de weg naar seksuele immoraliteit, wat een andere destructieve kracht is tegen het gezin. In 1926 waarschuwde Chesterton dat de volgende grote ketterij een aanval zou zijn op de moraal, vooral op de seksuele moraal. "De waanzin van morgen is niet in Moskou, maar veel meer in Manhattan." Inderdaad stortte het Sovjet-communisme in onder zijn eigen gewicht (zoals Chesterton voorspelde) en bleek het niet echt de ultieme bedreiging voor de vrije wereld. Maar de seksindustrie, onder de mantel van het kapitalisme, is een stil, glibberig beest dat in het donker kruipt en overal zijn tentakels heeft en onze samenleving vernietigt.

De aanval op het gezin is direct verbonden met de aanval op het geloof. Dat komt omdat het gezin direct verbonden is met de Heilige Familie. Elke vader is Jozef: een vakman, een beschermer, een kostwinner. Elke moeder is Maria: een dienares, een model, een voorspreker. Elk kind is Jezus: een bezoeker uit de hemel, voor een tijd aan zijn ouders toevertrouwd. Het huwelijk is een sacrament. Het onthult een religieuze waarheid: dat liefde onvoorwaardelijk is en dat liefde levengevend is. De aanval op het gezin is vooral een aanval op een religieuze waarheid. En het is een aanval op de religie die deze waarheid heeft onthuld: de rooms-katholieke kerk. Het geloof verdedigen betekent het gezin verdedigen. Maar het betekent ook de verdediging van het geloof, zijn voorschriften, zijn praktijken, zijn zuiverheid. De aanvallen komen van alle kanten en zijn zowel subtiel als openlijk. Chesterton zegt: "Wat in de wereld van vandaag werkelijk aan het werk is, is anti-katholicisme en niets anders."

Wat wij bestrijden is een nieuwe en valse godsdienst, veel krachtiger maar veel minder nobel dan die waartegen onze beschaving in het verleden streed. Zij vertrouwt zichzelf volledig toe aan de anarchie van het onbekende en, tenzij de beschaving haar kan ontnuchteren met een schok van teleurstelling, zal zij voor altijd onuitputtelijk zijn in nieuwigheden van perversie en hoogmoed.

Het is de meest subtiele van alle aanvallen op de Kerk, het idee dat het er niet toe doet wat je gelooft, en dat het daarom het beste is om er niet eens over te praten. Chesterton zegt dat godsdienstvrijheid zou betekenen dat we vrij zijn om over onze godsdienst te praten. In de praktijk betekent het echter dat we er nauwelijks over mogen praten. We hebben ironisch genoeg het punt bereikt dat we alleen nog maar over het weer mogen praten, en dat noemen we vrije meningsuiting en "de volledige vrijheid van alle geloofsovertuigingen".

Chesterton: "De tegenstanders van het christendom zouden alles geloven behalve het christendom." We hebben inderdaad gezien dat de meest bizarre sekten en cultussen serieus worden genomen, terwijl de Kerk belachelijk wordt gemaakt. Elke ketterij heeft een deel van de waarheid genomen en de rest weggegooid. Zo raakten de Lutheranen geobsedeerd door "geloof alleen", Calvinisten door de soevereiniteit van God, Baptisten door de Bijbel, Zevende Dag Adventisten door de Sabbat, enzovoort. De katholieke kerk wordt aangevallen omdat ze te sober of te opzichtig is, te materieel of te spiritueel, te werelds of te wereldvreemd, te ingewikkeld of te simplistisch. Katholieken worden bekritiseerd omdat ze celibatair zijn maar ook omdat ze te veel kinderen krijgen, bekritiseerd omdat ze oneerlijk zijn tegenover vrouwen maar ook omdat "alleen vrouwen" naar de mis gaan. De modernisten klagen dat de katholieke kerk dood is, en klagen nog harder dat zij zoveel macht en invloed heeft. De secularisten bewonderen de Italiaanse kunst terwijl ze de Italiaanse religie verachten. De wereld berispt katholieken voor hun zonden, en erger nog, voor het belijden van hun zonden. Protestanten zeggen dat katholieken de Bijbel niet serieus nemen en bekritiseren hen vervolgens omdat ze zo letterlijk zijn over de Eucharistie. Uiteindelijk is elke aanval op de Kerk een aanval op het priesterschap en de Eucharistie. Elke aanval op de Kerk is een aanval op Christus, God die als kind kwam, en die een Kerk stichtte en die het brood en de kelk ophield en zei: "Dit is mijn lichaam. Dit is mijn bloed."

Chesterton verdedigde de Kerk, zelfs toen hij nog een buitenstaander was. Ironisch genoeg moeten wij vandaag de dag soms de Kerk verdedigen tegen insiders, tegen katholieken - tot in Rome toe - die hun eigen geloof willen ondermijnen. Toen Chesterton in 1936 stierf, noemde paus Pius XI hem een verdediger van het geloof. Hij is nog steeds een verdediger van het geloof, een apologeet voor het gezonde verstand en de goddelijke openbaring, want zijn woorden zijn nog steeds effectieve wapens tegen de aanvallen die van alle kanten komen. Hij werpt zijn tegenstanders met gemak van zich af. Hij maakt nog steeds bekeerlingen, maakt van zijn vijanden vrienden, van zijn tegenstanders bondgenoten.

Verminking

De stichting Rutgers heeft een manifest opgesteld dat inmiddels door 37 organisaties is ondertekend. Het manifest roept de regering op concrete maatregelen te nemen om scholen te dwingen meer tijd en aandacht te geven aan seksuele voorlichting. Rutgers wil met name dat naast biologische aspecten van seksualiteit er meer aandacht moet worden geschonken aan diversiteit en gender. Dat lijkt mij een slechte zaak. De leerlingen zijn namelijk het kind van de rekening.

Laten we eens kijken naar de website van de Medische kliniek Velsen. Zo’n geslachtsveranderende operatie, wat gebeurt er dan. Ik citeer de kliniek: “Bij man-naar-vrouw-transgenders kan er een borstvergroting en een vaginaplastiek plaatsvinden, als u dat wenst. Tijdens de vaginaplastiek wordt van het weefsel van de penis en scrotum de vagina gecreëerd. Hierbij worden onder andere de zwellichamen verwijderd, net als de testikels. Bij vrouw-naar-man-transgenders zijn de borsten, eierstokken, eileiders en baarmoeder al in een eerder stadium – en waarschijnlijk in een ander ziekenhuis – verwijderd. In onze kliniek combineren wij deze ingrepen met de genitale reconstructie-operaties, als u dat wenst. Welke type penisreconstructie wordt verricht, is afhankelijk van uw wensen en verwachtingen. Tijdens een metadoïoplastiekoperatie wordt van de clitoris een minipenis gecreëerd. Een phalloplastiek geeft een grotere penis.”

Voorstanders van dergelijk medisch handelen zijn van mening dat kinderen op basisscholen hiervan op de hoogte gesteld moeten worden. En dat minderjarigen zelf moeten kunnen beslissen om dergelijke onherstelbare verminking - want dat is het -over te gaan. Het zou een schending van vrijheid zijn als zulks niet mogelijk is. Het wordt gepresenteerd als recht op vrijheid. Mijn vraag: wiens vrijheid? Wiens vrijheid wordt geschonden. De vrijheid van de ouders om hun kind op te voeden naar hun inzichten wordt zondermeer geschonden. Laat de gezinnen met rust! Maar nee, de genderideologen nemen daar geen genoegen mee.

Nu zijn er ook ouders die instemmen met hun kind met een geslachtsveranderingswens. Hoe je het ook wendt of keert, het resultaat van dergelijke operaties is onherstelbare verminking. Valt dit niet onder de kwalificatie kindermishandeling? Als ouders ermee instemmen dat hun zoontje zijn lichaam onherstelbaar beschadigt om van hem iets te maken wat hij niet is en nooit zal worden met lichamelijke constructies die niet functioneren.  Ouders die toestaan dat hun kind dit ondergaat en daarmee instemmen dat de kans groot is dat hun kind levenslang in de war, depressief en onzeker is, kun je moeilijk liefdevolle ouders noemen. Liefdevolle ouders hebben het beste voor met hun kinderen, en het steriliseren en castreren van je kinderen valt niet te rijmen met ‘liefdevol’.

Degenen die menen dat je hierover van mening kunt verschillen hebben kennelijk een merkwaardig idee van moraal. Het met volle instemming castreren en verminken van kinderen, als dat geen objectief kwaad is, dan weet ik niet meer wat wat kwaad wel is. Als dit soort mishandeling niet onder de noemer van het kwaad valt, wat dat wel? Dan is alles subjectief en relatief. Als we geen gemeenschappelijke noemer meer hebben, dan hoef je ook nergens meer over te discussiëren. Dat doen voorstanders dan ook niet. Simpelweg omdat ze geen argumenten hebben. Daarom schreeuwen ze en roepen maar zoiets als ‘transfoob’. Ja, dan is de discussie meteen ten einde.

Kom niet aan met de kreet: ‘we doen het uit liefde’. Niet alles wat liefde genoemd wordt is het ook. Wat kan mij het schelen dat ouders ermee instemmen. Hoezo is dat relevant als het om mishandeling gaat? Als een meisje opgroeit zonder borsten, zonder de mogelijkheid om kinderen te krijgen, hoezo is de toestemming van ouders relevant? Zal ze als ze veertig jaar verder is zeggen: ‘nou ja, mijn ouders hebben ermee ingestemd toen ik 15 was’? Laat ik het zo zeggen. Hebben ouders het recht om hun kinderen te verminken? Of hebben kinderen het recht om niet verminkt te worden? Dit lijkt mij een no-brainer.

Dit op zich al een kwalijke zaak, maar organisaties die pleiten voor het recht van ouders om dit met kinderen te laten doen zijn nog erger. Waarom ik dit zeg: wat doen we kinderen aan?! Ik heb eens een jongen van 16 begraven. Hij had zich laten transformeren en kreeg daarbij de steun van een zogeheten ‘transgendercoach’. Een onzekere jongen. Dat lijkt me niet zo ongewoon op die leeftijd. Onzeker over zijn identiteit. Na zijn geslachtsveranderende operatie had hij helemaal geen idee meer van zijn identiteit. En beroofde zich van het leven. En zijn ouders hebben sindsdien nooit meer iets vernomen van al die organisaties die hem zo stimuleerden. Geen compassie, niks. Het past kennelijk niet in hun straatje. Zijn ouders beschouwen de gendercoach en de kliniek als medeplichtig aan moord. Ik begrijp ze.

 

Rob Mutsaerts

Haaren

Paus Benedictus over Voetbal.

Paus Benedictus over Voetbal.

Volgens sommigen is voetbal zo belangrijk dat al het andere erdoor onbelangrijk wordt. Ik houd van voetbal, sta elke zaterdag langs de lijn bij de jeugd en op zondag regelmatig bij het 1e elftal van RKSV Heeze, maar ik prefereer de uitspraak van Johannes Paulus II over voetbal: Van alle onbelangrijke zaken is voetbal de belangrijkste.

Hier kan ik mij helemaal in vinden. Mocht je je even willen verplaatsen in mijn triviale wereldje, kijk dan naar mijn (min of meer) wekelijkse vlog: Oh nee, de Irritante Voetbalquiz:

https://www.rksvheeze.nl/

C.S.Lewis: de apostel van het gezonde verstand

C.S.Lewis, onder meer bekend van de Narnia-verhalen, is auteur van Mere Christianity (onversneden Christendom). Lewis benadert het christendom vanuit het gezonde verstand. Middels logisch consequent redeneren komt hij tot de conclusie dat het christelijk geloof redelijk en geloofwaardig is.

Bisschop Rob Mutsaerts heeft een serie (9 afleveringen) gemaakt over dit baanbrekende werk van Lewis. Wekelijks verschijnt een nieuwe aflevering van Koffie met Lewis op EWTN Lage Landen:

https://www.ewtn.lc/nieuws/

De serie wordt gevolgd door twee afleveringen over de andere apostel met het grote verstand: G.K. Chesterton. Zijn korte en nog altijd zeer invloedrijke en vaak geciteerde boek Orthodoxy heeft niets aan belang ingeboet.

Wat is een vrouw? Ook Rome weet het kennelijk niet

Wat is een vrouw? Een simpele vraag. Vergelijkbare vragen zijn: wat is een hond?, wat is een citroen?, wat is water? Dat weet iedereen. Daar hoef je geen definitie van te geven, want iedereen weet gewoon wat het is. Merkwaardigerwijs is ‘wat is een vrouw?’ een omstreden vraag. Politici raken van streek, journalisten ontwijken de vraag, universiteiten ontwijken het antwoord.

De Amerikaanse journalist Matt Walsh stelt de vraag wèl. In zijn documentaire “What is a woman?” stelt Walsh de vraag gortdroog aan passanten op straat, aan artsen, familietherapeuten, genderwetenschappers, aan een psychiater, een psycholoog en een naaktloper in San Francisco. De een begint te stotteren, de ander loopt rood aan, weer een ander wordt kwaad. Niemand die gewoon zegt dat dit toch gewoon duidelijk is. Een vrouw geeft als antwoord: “Sommige vrouwen hebben een penis, sommige vrouwen hebben een vagina”. En zo reutelde de onzin maar door. Totdat Walsh zijn speurtocht naar het antwoord op zijn eenvoudige vraag eindigde in Afrika, bij de Massai. Om de vraag aan de Afrikanen of een man een vrouw kan worden werd keihard gelachen. Dat lijkt mij de enige normale reactie. Zij begrijpen nog dat er zoiets bestaat als een objectieve waarheid, de waarheid die we niet zelf bedenken maar ontdekken. De reactie was simpel en nuchter: “Wat is een vrouw? Wat een stomme vraag! Dat weet toch iedereen!”

Het antwoord dat de biologische wetenschap altijd gegeven heeft, mag niet meer als antwoord gegeven worden. Velen - ook politieke partijen en universiteiten - hebben het gezond verstand vaarwel gezegd en de deconstructie van ‘man’ en ‘vrouw’ in hun politiek manifest opgenomen, of beter gezegd in hun credo. Want het is ideologie. De zwaksten zijn meestal de eerste slachtoffers. In dit geval meisjes in de puberteit. Ze verminken zichzelf onherstelbaar en worden daarbij aangemoedigd door hun omgeving.

Wat is dat toch, die chronische onkunde om doodeenvoudige vragen te beantwoorden? Sommige mensen zijn simpelweg in de war door wat ze om zich heen waarnemen. Maar een grotere groep mensen doet uit politiek-correcte overwegingen alsof ze geen antwoord op de vraag weten. Ze willen hun baan niet kwijtraken. Hoe is het zover gekomen dat we bang zijn om zo’n eenvoudige vraag te beantwoorden? Tot een paar jaar geleden wist iedereen het antwoord.

In Amerika deed een biologische man van 29 jaar mee als een vrouw aan een skateboard wedstrijd. Hij won. De overige deelnemers waren meisjes van gemiddeld 12 jaar oud. Dit transmens schaamde zich nergens voor. Hij beweerde zelfs dat hij geen fysiek voordeel had, terwijl het tegendeel toch echt overduidelijk was. En commentatoren durfden de kleren van de keizer niet te benoemen. Het transmens (ik mag hem kennelijk geen man noemen, maar een vrouw is hij niet) oogste weinig applaus. Voor het publiek was het duidelijk. Een vent van 29 die meedingt in een wedstrijd waarin de overige deelnemers meisjes van 12 jaar zijn, dat is simpelweg niet eerlijk.

Matt Walsh stelde aan een transman de volgende vraag: “Als ik u zeg dat ik een zwarte Afrikaan ben, accepteert u dat?”. Elke normaal mens die deze vraag gesteld wordt door een blanke Amerikaan, zal zich afvragen of deze man wel goed bij zijn hoofd is, maar deze transman draaide enorm om de vraag heen. Hoewel het een stupide vraag is, is ‘nee’ als antwoord kennelijk geen optie. De volgende logische vraag zou dan geweest zijn: waarom moet ik jou dan als man accepteren? De kleren van de keizer is werkelijk een uitermate actueel sprookje.

Bij een hoorzitting sprak Walsh heldere taal:  “Jullie zijn allemaal kindermisbruikers. Jullie jagen op beïnvloedbare kinderen en indoctrineren hen in jullie krankzinnige ideologische cultus, een cultus met vele fanatieke standpunten, maar geen zo gestoord als het idee dat jongens meisjes zijn en meisjes jongens. Door deze verachtelijke onzin aan studenten op te dringen, zelfs door jonge meisjes te dwingen kleedkamers te delen met jongens, ontneemt u deze kinderen veiligheid, privacy, en ook iets fundamentelers, namelijk de waarheid. Als onderwijs niet gebaseerd is op de waarheid, dan is het waardeloos, erger nog, het is vergif. Jullie zijn vergif. Jullie zijn roofdieren. Jullie weten dat jullie ideeën onverdedigbaar zijn, jullie leggen de tegenpartij het zwijgen op omdat jullie geen argumenten hebben. Jullie kunnen je alleen maar onder je bed verstoppen als zielige kleine laffe lafaards, hopend dat we onze mond houden en weggaan. Maar dat doen we niet. Dat beloof ik jullie”.

Driewerf hulde! Waarom liegen we tegen kinderen? Waarom negeren we biologische en wetenschappelijke feiten? Ja, waarom wordt de waarheid geweld aangedaan? Want dat is de kwestie: de waarheid wordt aan kinderen en jongeren onthouden. Waarom laten we het toe dat kinderen zich verminken, want dat is het. Waarom negeren we zelfmoordcijfers. De tragiek van transgenders is immens. Maar dat mag niet gezegd worden, want dat past niet in het ideologisch straatje. Het is het relativisme en subjectivisme dat hieraan ten grondslag ligt dat zegt dat er geen objectieve waarheid is, geen maatstaf waaraan je goed en kwaad kunt afmeten, dat de natuur - en dus ook de mens - niet onderworpen is aan een natuurwet, maar waar naar eigen ontwerp aan gesleuteld kan worden. Maar de natuur is meedogenloos: ga tegen de natuur in en de gevolgen zijn rampzalig. Altijd. Maak een jongen wijs dat hij ook een meisje kan zijn en het minste gevolg is dat hij ernstig in de war raakt.

Waarom doen wij daar niets aan? Gaan die kinderen ons niet ter harte? Hier is een taak voor de Kerk weggelegd en wel om twee redenen. Ten eerste, de Katholieke Kerk heeft nog wel besef van de natuurwet, van objectieve waarheden, en als je daar naar leeft de zin van je bestaan ontdekt. Het is het verval van de christelijke waarden waarop Europa gebouwd is dat aan de grondslag ligt van de terreur van de genderideologie. C.S. Lewis en G.K. Chesterton zijn uitstekend in staat gebleken met heldere argumenten deze transcendente waarheid aan te tonen.

Ten tweede, de Kerk heeft wat goed te maken als het gaat om kindermisbruik. Het zou een prioriteit moeten zijn om kinderen en jongeren te beschermen door zich meer in het debat te mengen en duidelijk uit te spreken. Maar we doen het niet. De geluiden uit Rome gaan over klimaatverandering en dit soort onderwerpen waar je je geen buil aan kunt vallen. Hoe laf! De ineenstorting van christelijke waarden is een veel groter gevaar dan klimaatverandering. Maar nee,  we zijn fijn synodaal bezig met luisteren. Het wordt tijd dat de Kerk zich gaat uitspreken.

Kafka had het niet kunnen bedenken

Op het World Economic Forum (WEF) - het speeltje van Claus Schwaab - is Yuval Noah Harari een graag geziene gast. Hij neemt ons mee in zijn visie op de toekomst van de mens en wat de mens nu eigenlijk in wezen is. Harari bouwt zijn toekomstvisie op zijn mensbeeld. Voor hem is de mens niets meer dan een dier die zijn heerschappij over andere dieren heeft verworven door zelfbedachte concepten als het ‘Ik’, de vrije wil en God. Ook deze laatste heeft de mens zelf uitgevonden en zich eigen gemaakt. En onze hersenen werken zoals een computer. Gezien het feit dat processoren en algoritmen steeds sneller worden, zullen mens en machine steeds meer samensmelten en de technisch optimaal functionerende nieuwe mens zal de Homo Sapiens steeds meer naar de achtergrond doen verdwijnen. Ziektes zullen uitgebannen zijn en we leven veel langer, aldus nog steeds Harari. Je vraagt je af waar een mens nog dood aan kan gaan. Het is het beeld van het transhumanisme, waarbij het Ik, de vrije wil en God geen rol meer spelen.

Harari is er duidelijk over: “voor de vrije wil is geen plaats meer”. Doorgaans zijn dit teksten die passen bij de schurk in James Bond-verhalen die de wereld naar zijn hand wil zetten. Harari wordt er door zijn invloedrijke Davos-vriendjes om geprezen. Tot voor kort kenschetsten wij dit soort figuren als gevaarlijke psychopaten. Immers naast het opheffen van alle ziekten en kwalen is er in Harari’s toekomstvisie geen plaats meer voor een privésfeer en ook niet voor de mens als subject. Alles is volledig bestuurbaar. Het laat zich raden door wie: Harari en de kompanen van Klaus Schwaab; de zelfbenoemde elite derhalve. Het is niet zo dat Harari voor een dergelijke toekomst waarschuwt; hij ziet het als een wenselijke ontwikkeling.

Zijn mensbeeld berust evenwel op een fundamenteel misverstand. Het menselijk brein werkt niet zoals een computer en evenmin is het juist dat de menselijke geschiedenis wordt gekenmerkt door gestage vooruitgang. Dat mag misschien gelden voor wetenschap en techniek, maar van een morele vooruitgang is zeker geen sprake. De bloedigste eeuw tot nu toe was de 20e (Hitler, Stalin, Mao, Pol Pot, etc.). Ook al zou je het menselijk denken als een algoritme kunnen zien, dan volgt daar nog niet uit dat het menselijk denken louter algoritme is. De zwaartekracht kun je mathematisch duiden, maar dat wil nog niet zeggen dat de klap niet hard aankomt als je van het balkon afdondert.

Dat er een einde zal komen aan het Ik - het subject - en aan de vrije wil is ronduit een enge gedachte. Bovendien, er klopt iets niet. Als er geen Ik meer bestaat, maar we gaan allemaal op als druppels in de oceaan waardoor er een einde komt aan het bestaan van deze druppels, dan bestaat er ook geen Harari meer. Dat zou niet zo erg zijn, maar wie bestaat er dan nog wel om alles te besturen? Er klopt nog meer niet. Een professor die beweert dat de mens een machine is, och, daar kan ik mee leven. Maar een mens die van zichzelf beweert dat hij een machine is leidt toch echt aan een persoonlijkheidsstoornis. Harari schrijft over mensen alsof hij er zelf geen is. Wat aan de mensvisie van Harari ontbreekt is het typisch eigene van de mens. Dat leidt niet tot een hogere ontwikkeling van de mens, maar tot degeneratie en uiteindelijk de afschaffing van de mens. 

We hoeven niet bang te zijn dat zijn toekomstvisie werkelijkheid zal worden. God mag dan wel altijd  vergevingsgezind zijn, de mens soms, de natuur nimmer. De natuur is meedogenloos, zij wreekt zich altijd. Ga tegen de natuur in, en het loopt verkeerd af. De natuur - ook de menselijke natuur - is een onberekenbaar ding (en dus niet in een algoritme te vangen), tot geen enkel compromis bereid en volstrekt stoïcijns onverschillig tegenover tegennatuurlijke pogingen. Dat weet iedereen uit ondervinding die weleens in een onweersbui is beland of uit een boomhut is gevallen. Van regen wordt je nat en de zwaartekracht laat zich niet uitschakelen.

Dat weet ook elke LGTBIQ+ activist. Zij haten biologen. Feiten die iedereen uit biologie kan afleiden en al honderden jaren voor iedereen no-brainers zijn, worden hardhandig buitengewerkt. Biologische feiten zijn feiten, wat sociologen en ideologen ook mogen beweren. Een teken aan de wand is dat er niet over gediscussieerd kan worden. Argumenten worden ‘weerlegd’ met ordinair geschreeuw. Tegenspraak wordt niet geduld. Als een bioloog uitlegt waarom er in de biologie maar twee geslachten, weet je dat hem een lynchpartij te wachten staat. Om die reden zegt de universiteit de lezing af. Als vervolgens iemand komt uitleggen dat er 150 gendervormen zijn, wordt hij met alle egards ontvangen. Dat zijn gedachten alleen op emoties gebaseerd zijn doet niet ter zake. Ook universiteiten zijn geen vrijplaats meer voor vrije wetenschap.

Inmiddels is deze gekte ook doorgedrongen op overheidsniveau. Toen Harry Miller zich middels een Tweet kenbaar maakte dat hij twijfelde aan de echte vrouwelijkheid van transvrouwen, kreeg hij de politie op bezoek. Men kwam hem waarschuwen dat hij dit niet nog eens zou moeten doen. Dat is vreemd. Immers nergens in het Engelse Wetboek van strafrecht staat dat hij door deze uiting een strafbaar feit had gepleegd. Kortom, de politie kan hem er niet op aanspreken. Dat de politie dat toch doet is bizar. Doorgaans gebeurt zoiets louter in Kafka-boeken. De Tweet van Miller: “Je borsten zijn gemaakt van siliconen, je vagina komt nergens uit”. Dat lijkt mij vanuit biologisch-wetenschappelijk gezichtspunt een correcte beschrijving van de realiteit van een transvrouw. Maar feiten doen er in dit soort debatten niet toe. Er volgde een rechtszaak. Lang verhaal kort: de rechter bepaalde dat Miller geen strafbaar feit had begaan. Maar de politie  legde zijn voorval in zijn dossier vast als een “transfoob non-crime hate incident”. Kafka had het niet kunnen bedenken: een strafbaar niet-strafbaar feit. In Noord-Korea kijken we er niet van op als om politieke redenen de politie bij je op bezoek komt. In democratisch Engeland kennelijk ook niet.

In Duitsland kennelijk ook niet. Daar heeft de nieuwe regeringscoalitie een voorstel ingediend om een meldpunt op te richten voor gendervijandige haat-incidenten die niet in de politiestatistieken voorkomen omdat ze niet strafbaar zijn en dus toegestaan zijn. Meestal bedoeld men dan een niet welgevallige andere mening. Kortom, men wil overgaan tot het registreren van niet-strafbare feiten. Ook hier: exit logica, enter Kafka. Wat het criterium is om in aanmerking te komen voor registratie weet uiteraard niemand. We hebben voor dergelijke ontwikkelingen gewoon een woord: politiestaat. Kom ik nu ook in dit register te staan….? 

Sodom en Gomorra. Is sodomie (nog steeds) zondig?

Luister naar de podcast van bisschop Rob Mutsaerts

https://www.ewtn.lc/nieuws/podcast-76-17de-zondag-door-het-jaar-c-sodom-en-gomorra-hou-van-de-zondaar-maar-verwerp-de-zonde/

Op de website van EWTN:

Zondag 24 juli 2022 – Mgr. Rob Mutsaerts behandelt voor deze zondag van de lezingen, de eerste lezing uit Genesis: Gen. 18, 20-32 Laat mijn Heer niet kwaad worden, als ik spreek | Ps. 138 (137) 1-2a, 2bc-3, 6-7ab, 7c-8 R: Wanneer ik tot U riep hebt gij mij steeds verhoord | Kol. 2, 12-14 God heeft u met Hem weer levend gemaakt. Hij heeft ons al onze zonden vergeven | Lc. 11, 1-13 Vraagt en u zal gegeven worden |  

De monseigneur windt er geen doekjes om. Hij schetst vier houdingen in het Westen vandaag de dag, ten op zichte van ‘Sodom en Gomorra’. Het relativisme heeft behoorlijk grond gevat, en zeker in Nederland:

1. ‘Progressief denken’: hou van elke vorm van toegeven aan seksuele zuchten. Is menselijk gezien fijn, en is dus ok. Haat sommige zondaars die te beperkt zijn in hun denken.
2. Haat niets of niemand, vel geen oordeel over wie of wat dan ook
3. Haat zowel de zonde als de zondaar. Het is gewoon niet pluis. Wegduwen, isoleren.   
4. Zoals Augustinus al zei: hou van de zondaar en haat de zonde. De katholieke grondhouding.

Houden van is het beste voor de ander wensen. Als er ‘geen zegen rust’ op bepaalde handelingen waarom zou je het dan doen. Het is onvruchtbaar en levert na misschien kortstondig genot alleen maar ellende.

Zoals reeds verhaald vorige week: kies het beste en zoek dan ook eerst God. De mens is geschapen voor geluk. Dat vraagt oefeningen van de deugden, waaronder zelfbeheersing (matigheid), verstandigheid en hoop vallen. 

Mag Willem in een hertenkamp wonen?

Is Willem een meisje als hij vindt dat hij een meisje is? Nee, dat is hij uiteraard niet. De gendermaffia eist evenwel dat Willem voortaan als een meisje behandeld moet worden. Niet de objectieve werkelijkheid geldt, maar het sentiment. Als Willem vindt dat hij een hertje is, mogen we hem dan in een hertenkamp plaatsen? Wat is doorslaggevend of je een jongen of een meisje bent? Kennelijk niet het geslacht. Wat dan wel. Het gevoel? Maar hoe kun je zeggen dat je een meisje bent als je daar niet eens een definitie van kunt geven? Hoe kun je je een meisje voelen als je niet eens kunt aangeven wat een meisje tot meisje maakt. Het is het subjectivisme dat volledig doorgeslagen is. Dat is niet zonder gevolgen. C.S. Lewis schreef er een boek(je) over: The Abolition of Man (De Afschaffing van de Mens). Lewis had een vooruitziende blijk. Het boek dateert van 1943!

Lewis begint met het bekritiseren van een destijds recent gepubliceerd leerboek voor Engels voor basisscholen. Hoewel de auteurs van het boek beweren dat ze de principes van correct schrijven onderwijzen, betoogt Lewis dat ze op subtiele wijze de filosofie van het subjectivisme bepleiten: de opvatting dat waardeoordelen geen objectieve waarheid hebben en alleen de persoonlijke gevoelens en emoties van de spreker tot uitdrukking brengen. De auteurs van het tekstboek maken er bijvoorbeeld bezwaar tegen om het woord "subliem" toe te passen op een waterval, omdat deze uitspraak geen enkel feit over de waterval uitdrukt, maar alleen een emotionele reactie erop.

Voor Lewis is het standpunt van de auteurs van het leerboek gevaarlijk omdat het het vermogen van een individu ontkent om morele en esthetische oordelen te vellen. In het licht van deze bewering pleit Lewis voor de noodzaak van objectieve waarden. Kinderen worden niet geboren met een aangeboren begrip van de morele impulsen die zij zouden moeten volgen; dit vermogen moet in hen gevoed worden door hun ouders en leraren. De training van de gevoelens of emoties is belangrijk voor de vorming van een compleet, goed afgerond menselijk wezen. Lewis beweert dat het de schrijvers het hoofd - het rationele deel van de mens - benadrukken ten koste van het hart of het emotionele deel, wat resulteert in "mensen zonder hart”. De nadruk op het gevoel in de moderne samenleving strekt zich ook uit tot de wetenschappelijke wereld, waar de natuur wordt behandeld als een object dat moet worden ontleed en geanalyseerd. Als deze trend niet wordt tegengegaan, zou dit kunnen leiden tot een elitegroep van technische experts die de macht grijpen om de mensheid te controleren en te vormen via het onderwijssysteem.

Lewis contrasteert de moderne waardevrije benadering van onderwijs met een reeks morele basisvoorschriften die in alle wereldculturen bestaan, uitgedrukt door de Chinese filosofische term "de Tao". Wij zouden zeggen de (morele) Natuurwet. Voor Lewis is de Tao een onontkoombaar deel van de werkelijkheid; als de maatschappij deze verwerpt, verwerpt de maatschappij zowel het rationele als het emotionele deel van de menselijke natuur, waardoor de menselijke natuur gereduceerd wordt tot het ruwe dierlijke deel. Om deze rampzalige "afschaffing van de mens" te voorkomen, moet het onderwijssysteem morele waarden centraal gaan stellen, en moet de wetenschap een nederiger houding ontwikkelen, waarbij de natuur ten dienste wordt gesteld van de mens in plaats van te trachten hen beiden te domineren.

De rampzalige genderideologie die onze tijd terroriseert ontkent het bestaan van objectieve morele waarden die voor iedereen gelden. Meisjes en jongens bestaan niet meer. Zelfs feministen worden hun vrouwenrechten ontnomen. Het leidt tot transhumanisme, tot de afschaffing van de mens. Het is de paradox van onze tijd. Enerzijds wordt wetenschap de enige bron van kennis toegedicht. Alles wat niet wetenschappelijk is, heeft geen realiteitsgehalte. Alleen de objectief waarneembare feiten tellen. Filosofie en religie zijn geen (exacte) wetenschappen en tellen dus niet mee. Anderzijds wordt louter het gevoel aangemerkt als bestaande realiteit en tellen de feiten helemaal niet mee. Voor argumenten is derhalve geen plaats meer. Vandaar dat geschreeuw. Argumenten worden niet gewaardeerd. Rare jongens. Ze hebben heel wat verminkingen op hun geweten. En totaal verlies van identiteit. En zelfmoorden.

Synodaal proces: naar Jeruzalem of Emmaus?

Joep gaat voor het eerst naar school. In de klas zegt hij trots dat hij kan schrijven. Thuis had hij gezien dat zijn moeder een verhaal voorlas van een stuk papier waarop allemaal mysterieuze tekens stonden. Dat kan ik ook, zegt Joep. En hij krabbelt wat op een blad papier. Joep is trots op het resultaat: mooi verhaal, hé.

Joep heeft geen idee van letters of woorden, laat staan van zinnen. Wat Joep op papier krabbelde is helemaal geen tekst, maar zomaar wat gekras. Stel nu dat de juf zou zeggen: goed gedaan, Joep. Het is helemaal goed zo. Stel dat ze dat tegen elk kind zegt, ook tegen de kinderen die al een paar jaar op school zitten. Stel dat ze geen enkel kind corrigeert, alleen maar bevestigt dat wat het kind doet, goed is. En zo gaat het ook als rekenen op het programma staat. Geen enkele uitleg geen enkele logica, geen enkele correctie, elke uitkomst is goed. Joep, hoeveel is zes min drie? ‘Blauw’. Nou ja, als Joep dat vindt is dat het goede antwoord. We snappen dat zo’n school volstrekt overbodig is.

Hoe is het met de Kerk gesteld? Nog één generatie en er is vermoedelijk nog maar weinig van over in de westerse wereld. Zou het synodaal proces een ommekeer kunnen bewerkstelligen? Luisteren is het devies. Wat willen we eigenlijk bewaren? Waar staat de Kerk eigenlijk voor, wat is haar specifieke kenmerk? Hoe kunnen we weer tot bloei komen? Wat zeggen de mensen hierover?

Bij de antwoorden die verzameld zijn door de parochies en bisdommen zitten zinvolle suggesties, mooie aanzetten en zoeken naar identiteit. Maar wat toch overheerst is de mening dat de Kerk zich moet aanpassen aan de tijd, aan de seculiere cultuur, aan wat mensen willen. Het sentiment overheerst en niet het argument. Inspraak zonder inzicht leidt altijd tot uitspraken zonder uitzicht. Vergelijk het met de geschetste (fictieve) situatie op school. Zonder kennis, zonder vaardigheden, zonder aanvaarding van Bijbel, Traditie en Leergezag is de Kerk volstrekt overbodig. Een Kerk die alleen maar luistert, maar niet onderricht, corrigeert, niet spreekt over onveranderlijke objectieve waarheden, heeft niets te bieden. Een Kerk die niet tegen de huidige seculiere cultuur ingaat, die niet corrigerend en lerend optreedt, die haar moraal niet verdedigt, heeft geen bestaansrecht meer.

Ik veroordeel de mensen die deze ideeën bepleiten niet, maar ze dragen er wel toe bij dat de Kerk, die zich nog louter in de marge bevindt, over de afgrond geduwd wordt. Een aloud gezegde luidt: Een Kerk die trouwt met de tijd zal spoedig weduwe zijn. Ze gaat gewoon op in haar omgeving en wordt volstrekt onzichtbaar, zonder identiteit en heeft dus geen bestaansrecht meer.

Jezus liep een heel eind mee met de twee vrienden die van Jeruzalem op weg waren naar huis, naar Emmaus. Jezus luisterde aandachtig, liep een flink stuk met hen mee, had begrip voor hun teleurstelling, maar greep op een gegeven moment wel in. Hij maakte duidelijk dat ze er helemaal naast zaten en legde vervolgens uit hoe het wel zat. De teleurstelling sloeg om in vreugde en ze keerden om naar Jeruzalem.

Misschien moesten wij dat ook maar eens meer doen. Duidelijk aangeven waar we voor staan, vergezeld van heldere argumenten, want die hebben we. En niet de nadruk leggen op veilige onderwerpen zoals klimaatverandering waarover iedereen het eigenlijk wel eens is en waar niemand aanstoot aan zal nemen. En niet zoals in Duitsland kerkelijke standpunten willen wijzigen. Degenen die menen dat dit tot de mogelijkheden behoort, belanden uiteindelijk niet in Jeruzalem, maar in Emmaus.

Vieren van euthanasie?

(Ingezonden artikel)

In Canada vond een opmerkelijke kerkelijke ceremonie plaats nadat euthanasie had plaatsgevonden. De voorganger was bereid een kerkelijke ceremonie te verzorgen. Prof. Boer heeft hieromtrent zijn gedachten geformuleerd (Nederlands Dagblad 24/5/22). Hij keurt het af, maar op een wijze die de aloude christelijke overtuiging uitholt. Knap verborgen, slim versluierd, zoals het de crypto-modernist betaamt.

Het artikel van ethicus prof Boer is een prachtig voorbeeld van crypto-modernisme: een ogenschijnlijk orthodoxe positie met een traditioneel jargon, dat – niet in taal maar naar strekking – ouderwets vrijzinnig is. Paus Franciscus is hierin de kampioen, hij heeft het vervolmaakt.

“Er is geen ruimte meer om iets moreel lastig of problematisch te vinden” zegt Boer. Euthanasie-zegenen is echter helemaal niet moreel ‘lastig’, maar (traditioneel) gewoon moreel verwerpelijk.

“De gebeurtenis past in een radicaliserende trend: dingen zijn ofwel goed, ofwel fout. En als ze niet

verkeerd zijn, noem ze dan gewoon goed”.

Het is echter precies andersom. Volgens deze mensen zijn dingen helemaal niet ofwel (objectief) goed, ofwel (objectief) fout. Ze zijn juist subjectief: voor jou fout, voor mij goed. Dát is het probleem.

Boer: “Dat dingen lastig zijn en blijven, is cruciaal”.  Boer noemt dan enkele voorbeelden. Maar die zijn helemaal niet ‘lastig’. Die zijn moreel kraakhelder:

 Mozes die echtscheiding toestaat (Boer noemt niet Christus die het niet toestond).

-       Geweld, dat in het paradijs niet voorkwam (hij noemt niet de rechtvaardige oorlog).

-        Eten van vlees, pas toegestaan na de zondeval (onzin, het mogen heersen over vee is van voor de zondeval).

-        Het vegetarische manna dat God geeft (hij noemt maar even niet de kwartels).

“De teloorgang van die tussencategorie (waarin sommige christenen ook genderdysforie, homorelaties en abortus zetten) is een tendens die lang niet altijd heilzaam is”  zegt prof Boer dan.

De crypto-modernist waakt er altijd voor de traditionele leer frontaal af te vallen; hij verwijst graag naar anderen, of naar de ingehaalde praktijk. Het is altijd puzzelen de bedoelingen van de crypto-modernist te ontwaren, immers: oude taal, nieuwe strekking. Zo ook in deze zin. Wat zegt hij hier eigenlijk? Er is een morele twijfelcategorie (euthanasie) en dat je daar niet meer twijfelend over wordt gedaan (zoals die inzegenaars deden) is niet heilzaam. De boodschap is dus: Mensen, ga moreel twijfelen! Welnu, typisch ‘crypto’ is dit: hoewel hij dit niet in klare woorden zegt roept hij hier impliciet de traditionele christenen tot precies hetzelfde op. Tot hen die abortus en euthanasie intrinsiek verwerpelijk vinden: Mensen ga toch eens twijfelen, dat is heilzaam. Dát is crypto-vrijzinnigheid.

Toch wordt altijd op enig moment de strekking (niet de woorden) wel duidelijk. Zo ook - na enig geduld - meestal wel bij Franciscus. Bij Boer komt hier die aap uit de mouw:

-         “Echtscheiding: soms kan het niet anders” (hij noemt dan de vechtscheiding)

-         “Abortus is soms begrijpelijk, maar het een vrouwenrecht noemen miskent die andere kant: het doden van een mens in wording”. De abortushandeling (met curettagetang) is nooit begrijpelijk, hoogstens zijn de motieven van de vrouw dat. En ‘mens in wording’ is typisch het jargon van Pia Dijkstra: ‘in potentie beschermwaardig’.

-         “Geen van de zelfdodingen waarover de Bijbel verhaalt, wordt veroordeeld”. Hij noemt Judas dan maar even niet.

Slotconclusie van zijn verhaal: ‘over zaken waar de Bijbel niet gemakkelijk over spreekt, moeten we met gepaste afstand en ambiguïteit blijven spreken’. Ambiguïteit als doel? Geheel in de geest van Paus Franciscus. En ‘blijven’ spreken? Alsof we dat vanouds deden.  Dit is een subjectief moreel-relativisme in nieuwe zakken. En hoe listig, ogenschijnlijk vanuit een traditionele positie. Hoe verleidelijk ook voor de gereformeerden die nu bij bosjes vallen voor deze ‘moraal van de verbinding’.

Arme kinderen…..

Wat is het recht op vrije meningsuiting waard als het op elk moment kan worden ingeperkt door wetten die "haatzaaien” strafbaar stellen? Paul Coleman heeft een alarmerende verzameling van Europese "haatzaaiende" wetten verzameld in zijn onlangs verschenen boek Zensiert. De meer dan vijftig legale valstrikken laten zien dat de grenzen van wat kan worden gezegd steeds diffuser worden. Wie vrijuit spreekt, staat al snel met één been in de beklaagdenbank. Wie kunnen we in de beklaagdenbank aantreffen: de politicus die uit de Bijbel citeert, de journalist die de kwestie duidelijk verwoordt, de priester die de waarheid van zijn geloof niet wil verloochenen, of zelfs de politieman die twittert wat hij vindt van gender justice. Want al deze wetten die de beklaagden hebben overtreden, hebben één ding gemeen: het is onduidelijk wat het misdrijf is. Er is geen duidelijke definitie van "haatzaaiende taal". Wie bepaalt wanneer er sprake is van haatzaaien? Luidruchtige lobbygroepen, gekwetste minderheden, individuele rechters en "politieke correctheid" wat men nog openlijk mag zeggen, onderwijzen, eisen of geloven. Eén verkeerd woord, één verkeerde tweet, en je wordt er al snel van beschuldigd een fundamentalist te zijn of te discrimineren.

We leven in een tijd dat slogans het moderne leven bepalen. Make America Great Again, Get Brexit Done, Wir Schaffen Das, Yes We Can. Complexe materie wordt gereduceerd tot een holle frase. Nu moet ook de traditionele definitie van huwelijk op de schop. Argumenten worden niet aangevoerd, wel een kreet: Liefde is Liefde. Met deze drie woorden zou alles gezegd moeten zijn. Twitter is het aangewezen medium voor deze nieuwe manier van debatteren. Vorig jaar plaatste Ursuala von der Leyen - voorzitter van de Europese Commissie - de simpele tweet: Haat is Haat. Dit als voorzetje op verstrekkende voorstellen om het strafrecht te hervormen.

Als liefde liefde is, dan is haat haat, zo moet zij gedacht hebben. Helaas bleef het niet bij een Twitterbericht, maar heeft de Europese Commissie op 9 december het Europees Parlement meegedeeld dat zij voornemens is de lijst van EU-misdaden uit te breiden met Haatzaaien en Haatmisdrijven. Dat is nogal wat. Want elk EU-lid heeft zijn eigen strafrecht. Bij EU-misdrijven gaat het over bijzonder zware misdrijven die de landsgrenzen overschrijden en die bestreden moeten worden met minimum maatregelen die voor alle aangesloten landen gelden. Dat is een kort lijstje: terrorisme, wapenhandel, mensensmokkel, drugshandel en georganiseerde misdaad. Ursula von der Leyen wil hier dus Haatzaaien aan toevoegen, want ja, haat is haat. Verdere argumentatie was kennelijk niet nodig.

Maar er is een probleem. Strafrecht vereist heldere definities. Maar er bestaat geen definitie van haatzaaien. Alleen al om die reden is het een omstreden begrip. Juristen, advocaten en rechters kunnen niets met strafbepalingen waarvan onduidelijk is wat het omvat. Er is ook geen definitie voor te maken. Wettelijke bepalingen die het woord haatzaaien bevatten zijn vaag, subjectief en leiden per definitie tot willekeur. Politici die haatzaaien willen verbieden zijn populisten.

Daar komt nog bij dat het een ernstige bedreiging vormt voor het recht op vrije meningsuiting. Denk aan Finland. Elke mening die een bepaalde groep niet bevalt wordt als beledigend aangemerkt en kan tot twee jaar gevangenisstraf leiden. Geloof het of niet, maar deze wet is opgenomen in het Finse wetboek van strafrecht onder het hoofdstuk Oorlogsmisdrijven bedoeld om uitingen tegen te gaan die oproepen tot ethisch geweld of kunnen leiden tot volkerenmoord. Desalniettemin werd deze strafbepaling aangegrepen om het Fins parlementslid en voormalig minister van binnenlandse zaken Päiva Räsänen strafrechtelijk te vervolgen. Het misdrijf? Ze had een bijbelvers getwitterd dat Helsinki Pride Events in het verkeerde keelgat schoot. Uiteindelijk is zij op 14 februari jl. vrijgesproken, maar ondertussen heeft dit proces de angst voor censuur stevig aangewakkerd.

De zogenaamde haatzaaiende tweet was gewoon een bijbelcitaat. Kennelijk wordt de mening van een half miljard Europeanen gecriminaliseerd. Dat lijkt mij een serieuze aangelegenheid. Argumenteren is niet mogelijk, immers haat is haat. Tja, lekker makkelijk. Net zoals liefde is liefde, dus moet iedereen met iedereen kunnen trouwen en moet iedereen dit als een huwelijk beschouwen. Ik heb ook een slogan: Genoeg is Genoeg. Houd op met die flauwekul.

Let ik nog wat haatzaaiende teksten tegenaan gooien. In een Duitse parochie (Braunschweig) is de dirigent van het kinderkoor ontslagen: hij is getrouwd met een man. Het duo wil nu een gezinnetje stichten en heeft via internet een Afrikaanse vrouw bereid gevonden haar baarmoeder uit te lenen. “Uit liefde”, zo stond erbij. Och, wat lief. Spelbreker is het kerkbestuur dat hem ontslagen heeft. Voordat u nu krokodillentranen gaat huilen, even dit. Volgens mij is draagmoederschap misdadig tegenover het kind, dat door zijn echte moeder bedrogen wordt, en door de quasi-vader gekocht is. Het is een vorm van slavernij, want deze Afrikaanse moeder doet het uit financiële nood waarvan het duo misbruik van maakt. En het is een vorm van neo-kolonialisme. Een bestelling afkomstig uit Duitsland kun je vergelijken met kindslaven in Aziatische textielfabrieken.

Ook dit is een gevolg van die vervloekte Liefde is Liefde terreur, en dus Huwelijk voor Iedereen slogan die eruit volgt, waar men dan weer Reproductieve Rechten Voor Iedereen aan vast koppelt. Ik hoop dat kardinaal Marx en kardinaal Höllerich zich realiseren wat de gevolgen zijn van hun dwaze idee om de kerkelijke moraal te veranderen. Want dat is waar hun pleidooi voor ethische erkenning van praktiserende homoseksualiteit uiteindelijk toe leidt: erkenning van reproductieve rechten. Arme kinderen.

Waar is de Kerk?!?

Ook Nederland vangt vluchtelingen uit Oekraïne op. Het zijn vooral vrouwen en kinderen. De mannen zijn achtergebleven. Van de genderbeweging heb ik hierover nog geen enkel kritisch geluid gehoord. Normaal gesproken hebben zij ontstellend lange tenen en als maar het minste of geringste onderscheid tussen mannen en vrouwen gemaakt wordt - vooral op biologische basis - vliegen de verwijten je om de oren en staat de cancelmaffia op. Dat vrouwen, transgenders, queers en non-binaire personen ook in het leger opgenomen moeten kunnen worden staat hoog op de gender-agenda. Maar als de vraag opgeworpen wordt of voor deze categorieën ook de dienstplicht moet gelden, blijft het ineens akelig stil. Dat moeten we kennelijk toch maar overlaten aan biologische mannen. Ook aan het pacifistische front is het stil. Van die zijde is zelfs instemming te horen als het erom gaat Oekraïne van wapens te voorzien.

Het zijn vreemde tijden. Fridays for Future, Me Too, Cancel Culture, Critical Race Theory, Woke, Gender. In korte tijd hebben deze Engelse termen hun intrede gedaan in de gehele Westerse wereld. Achter al deze termen staan evenzoveel bewegingen. En dan moeten we ook nog de planeet redden, zielige ijsberen opvangen, tegen racisme vechten, tegen seksuele uitbuiting vanwege machtsmisbruik, en dan ook nog eens minderheden beschermen, vooral de LGBTQ-gemeenschap (en dan mis ik waarschijnlijk nog een paar letters). Het zou goed bedoeld kunnen zijn, ware het niet dat het in het tegendeel uitwerkt en tot nieuwe discriminaties leidt.

Giuseppe Gracia heeft hier een aanbevelingswaardig boek over geschreven: Die Utopia-Methode. Der neue Kulturkampf gegen freiheit und Christentum. Oftewel Kulturkämpfer 2.0. Zijn kernpunt: steeds meer politieke bewegingen willen de vrijheid beperken of zelfs helemaal afschaffen, en dat allemaal in naam van een nieuwe collectieve moraal die in de toekomst boven de vrijheid van het individu moet komen te staan. En wat is die moraal? Het laat zich raden: anti-discriminatie, anti-racisme, anti-fascisme en niet te vergeten klimaatverandering tegengaan. Bij elkaar genomen moet dit de Westerse cultuur verdrijven. Want waar is de Westerse cultuur volgens hen op gebaseerd: op systematisch racisme, imperialisme, vrouwvijandigheid, milieu-onvriendelijkheid, homofobie, transfobie, islamofobie etc.

Één item ontbreekt doorgaans in dit soort rijtjes: christenfobie. Deze cultuurstrijders hebben inderdaad een probleem met het christendom. Niet met religie in het algemeen, maar met het traditionele christendom, het fundament waarop het Avondland is gebouwd. Je kunt je afvragen hoe het komt dat anti-westerse ideologieën in Westerse landen - inclusief Amerika - de dominante cultuur aan het worden is. Het is toch het Westen waar de welvaart tot grote hoogten is gestegen en waar de vrijheid het minst wordt beknot. Het lijkt erop dat de nieuwe cultuurstrijders de realiteit van de Westerse wereld niet vergelijkt met socialistische, communistische en Islamitische landen - ik vermoed dat ze niet graag in Noord-Korea, Cuba, China of IS zouden wonen - maar met een utopisch land dat weliswaar niet bestaat, maar vooral is bedoeld om hun fundamentele kritiek te legitimeren.

De nieuwe klassenstrijd is er niet meer een tussen arbeid en kapitaal, maar tussen identiteiten, uiterlijke kenmerken en levenskeuzen. Ze strijden tegen onrecht op een manier die nieuw onrecht en discriminatie veroorzaken. Als je de verkeerde huidskleur hebt (alles is goed, behalve wit; blank is al helemaal fout), tot het verkeerde ras behoort, van mening bent dat biologie bepalend is voor je identiteit, of heteroseksueel bent (al het andere is goed) dan deug je niet en word je buitengesloten van elke discussie. Het komt hier op neer: de Westerse civilisatie moet radicaal weggevaagd worden: filosofie (ja, ook Plato deugt niet), wetenschap, rationaliteit, rechtspraak, het moet allemaal vervangen worden door ideologie en gevoel.

Het grote mikpunt is het christendom in het algemeen en de katholieke Kerk in het bijzonder. En daarmee ook de Joodse religie, immers het christendom is daarin geworteld. Met name het mensbeeld moet opnieuw gedefinieerd worden. Het is niet langer een Schepper die de mens met een bepaalde bedoeling geschapen heeft, beantwoordend aan een natuurwet die voor iedereen en voor alle tijden geldend is. Het begrip vrijheid moet ook een nieuwe invulling krijgen. Het klassieke christelijke beeld van de mens die een verantwoordelijkheid heeft wordt als gevaarlijk beschouwd en zou de vooruitgang tegenhouden. Het klassieke gezin moet er uiteraard ook aan geloven. Terwijl planten de dieren alle mogelijke bescherming krijgen (die dieren hebben zelfs een eigen politieke partij die voor hun belangen opkomt) en men zich uiteraard inzet om de klimaatdoeleinden te behalen, ondervindt het menselijk leven geen enkele bescherming. Met name degenen die opkomen voor plant en dier zijn voorstander de cultuur des doods als het op mensen aankomt. De moederschoot is de meest onveilige plaats voor een kind, het is immers vogelvrij. Nu ik er zo over nadenk, een partijd als D66 is stemt voor elk wetsvoorstel dat impliceert dat je er aan dood kunt gaan: abortus, euthanasie, voltooid leven, hulp bij zelfdoding. Maar o wee als je een boompje wilt omzagen. Het is trouwens nog erger. Een kinderwens wordt al sceptisch bekeken: het is slecht voor het milieu.

Ik heb een vraag. Waarom zou het er allemaal beter op worden als het christendom verdwenen is? Dan is er geen ruimte meer voor naastenliefde. Gelijkheid is geen uitvinding van de Franse Revolutie, maar heeft zijn oorsprong in het christendom. Van een rechtsstaat kan ook geen sprake meer zijn als deze en gene buitengesloten worden en als outcasts door het leven moeten gaan. Het is geen toeval dat mensenrechten alleen in die gebieden gelden waar het christendom wortel geschoten heeft. Nee, niet in China, niet in Noord-Korea, niet in moslimlanden.

De enige factor van belang die tegengas geeft is de katholieke Kerk. Haar leer is onveranderlijk. En dat blijft zo, verankerd als zij is in de Scheppingsorde en derhalve in de Natuurwet. Althans, de katholieke Kerk zou een factor van belang kunnen zijn, maar het is op wezenlijke fronten akelig stil in Rome, in de bisdommen, in de parochies. Verontruste geluiden over klimaatverandering zijn er genoeg. Maar over het gezin, het huwelijk, de bescherming van het ongeboren leven horen we bitter weinig. En als we al iets horen is het verwarring troef. De paus gaat er prat op dat hij de randen van de maatschappij wil opzoeken, de marginalen. Daar bevinden zich o.a. de traditionele katholieken. Zij krijgen geen enkele steun. Ja, daar bevinden zich ook de transgenders. Ik heb met ze te doen. Ze weten niet meer wat hun identiteit is. Het zelfmoordpercentage onder hen is schrikbarend hoog. En dat stijgt maar naarmate meer mensen meehuilen in het bos en onzekere tieners stimuleren tot uiterst discutabele praktijken over te gaan.

Ik heb het al eens eerder geschreven. Ik heb een keer een jongen van 17 jaar begraven. Ik kende hem redelijk goed. Een goeie jongen, maar erg onzeker. Hij was onzeker over zijn identiteit. Hij werd gestimuleerd als een meisje verder door het leven te gaan. Daarna ging het helemaal mis. Hij was zijn identiteit helemaal kwijt en beschouwde zich verminkt. Hij kon het leven niet meer aan en beroofde zichzelf van het leven. Van de gendergemeenschap - die zich intensief met hem bemoeid hebben - hebben zijn ouders daarna nooit meer iets vernomen. De ouders hebben nog enkele keren contact gezocht, maar ze lieten niets van zich horen. Het paste niet in hun kraam. Voor mij is het duidelijk: het gaat hen om de ideologie. Om deze jongen gaven zij niks! Zijn ouders beschouwen deze genderbegeleiders als medeplichtig aan moord. Ik begrijp ze.

De Firma R.K.Kerk

Als de katholieke kerk een beursgenoteerde onderneming zou zijn, dan zou de Raad van Commissarissen eens bij elkaar moeten komen en de afdeling ‘Europa’ eens goed onder de loep nemen. Wereldwijd gaan de zaken booming ondanks hevige concurrentie, behalve in Europa. Daar verdampt het marktaandeel in flink tempo. De omzet is dermate gedaald dat het voortbestaan in gevaar is gekomen. Men weet nagenoeg niet meer waar het merk ‘R.K.Kerk’ voor staat. Het eens zo sterke merk is volledig gemarginaliseerd. Desondanks past men de bedrijfsvoering niet aan en houdt men vast aan de strategie die al enkele decennia tot omzetdaling  heeft geleid. In Europa heeft het product R.K.Kerk haar onderscheidend vermogen verloren waardoor het merk haar identiteit verloren heeft. Er is nauwelijks nog vraag naar het eens in heel Europa zeer populaire product, de firma zelf wordt door een steeds groter deel van de clientèle irrelevant geacht. En dat terwijl de bedrijfsleiders er alles aan doen om relevant te zijn. Helaas is dit ten koste gegaan van de identiteit. Men onderscheid zich nog nauwelijks van de seculiere concurrent met als resultaat dat het publiek ons product overbodig acht. Elders kan men hetzelfde verkrijgen, maar dan beter, professioneler. Vreemd genoeg gaat men gewoon verder op de weg die al zo lang neerwaarts gaat. Kerkhervormers met en zonder mijter gaan maar verder met de infantilisering van de liturgie, de aanpassing van de theologie aan de ontkerkelijkte samenleving, de banalisering van de sacramenten, het onderricht te reduceren tot humanisme en van God een lieve opa te maken die eigenlijk alles wel oké vindt. Kortom, de hoogste tijd voor een reorganisatie, ja voor een perspectiefwisseling.

Een ommekeer moet tot de mogelijkheden horen, immers elders doet onze multinational het uitstekend: in Afrika en Azië zijn de cijfers jaar na jaar werkelijk uitstekend. Van een crisis is daar bepaald geen sprake. Met beperkte financiële middelen worden forse groeicijfers gerealiseerd. Met veel minder priesters en middelen worden spectaculaire resultaten geboekt. Men past zich aldaar juist niet aan de seculiere wereld aan, maar richt zich op ons unieke sellingpoint:  het zielenheil. Discussies over gender, klimaat en groene kerken laat men aan zich voorbij gaan. Men richt zich op het sacrale, stelt God centraal en maakt werk van de Bijbelse deugden. Men heeft geen boodschap aan zo iemand als kardinaal Hollerich die onlangs heeft beweerd dat de seksuele moraal van de Kerk sociologische en wetenschappelijk verkeerd gefundeerd is. Men weet dat het helemaal niet sociologisch of wetenschappelijk gefundeerd is, maar bijbels.

In elk managershandboek kom je de aanbeveling tegen om te leren van best practices. Waarom wil de oude vermoeide kerk van Europa die zonder ideeën is en het kompas is kwijtgeraakt niet leren van jonge sprankelende groeiende kerken van Afrika en Azië? Waarom zouden we van hen niet leren niet om de hete brei heen te draaien als het gaat om hete hangijzers en onverdund de katholieke standpunten te verkondigen? Waarom zouden wij niet - zoals zij - onze corebusiness weer eens centraal stellen? Mensen van alle tijden en culturen zijn nog altijd geïnteresseerd in de zin van het leven, hoe om te gaan met lijden, schuld en dood, over vermoedens van het bestaan van een schepper-God, zonde, vergeving, hemel en hel. Als de Kerk deze thema’s als niet-relevant van de hand wijst, dan heeft het weinig zin te bezinnen over reorganisatie, parochieverbanden en priesteropleidingen.

Een aardige vraag voor de komende synode zou zijn: waar komt toch die geloofsvreugde en missionaire dynamiek in Afrika vandaan? Wat motiveert die enorme aantallen catechisten die pro Deo aan de gang gaan, vaak zelfs met gevaar voor eigen leven? Waarom zitten de seminaries daar wel vol? Waarom willen we dit soort vragen niet eens stellen, laat staan beantwoorden?

Vergissing of ketterij?

Gisteren (ik schrijf deze column op 3 februari) op de dag van Maria Lichtmis sprak paus Franciscus tijdens de algemene audiëntie over de gemeenschap van de heiligen (terug te vinden op de site van het Vaticaan). In het credo belijden we dit elke zondag: “Ik geloof in de gemeenschap van de heiligen”. Wat is deze “gemeenschap van de heiligen”. De paus zegt:

“De Katechismus van de Katholieke Kerk zegt: ‘Wat is de kerk anders dan de vergadering van alle heiligen’ (nr. 946). Wat een mooie definitie! ‘De gemeenschap van de heiligen is juist de Kerk’. Wat betekent dit? Dat de Kerk gereserveerd is voor de volmaakten? Nee. Het betekent dat het de gemeenschap is van geredde zondaars. De Kerk is de gemeenschap van geredde zondaars. Dat is een mooie definitie. Niemand kan zichzelf uitsluiten van de Kerk, wij zijn allen geredde zondaars.”

De paus vervolgt met een hypothetische vraag

“Heilige Vader, laten wij denken aan hen die het geloof verloochend hebben, die afvallig zijn, die de Kerk vervolgen, die hun doopsel verloochend hebben: zijn ook dezen thuis?". Ja, zelfs deze, zelfs de godslasteraars, allemaal. Wij zijn broeders. Dit is de gemeenschap der heiligen. De gemeenschap der heiligen houdt de gemeenschap van gelovigen op aarde en in de hemel bijeen.”

Dit is een ronduit bizar antwoord. Het zou betekenen dat ook gedoopten zoals Adolf Hitler en Jozef Stalin in de hemel zijn! En trouwens ook Judas, die immers tot de groep apostelen behoorde. Dat niemand zichzelf kan uitsluiten van de Kerk, het mystieke Lichaam van Christus, is ronduit in strijd met de leer van de Kerk. Het is waar dat zelfs iemand in staat van doodzonde nog behoort tot gemeenschap van gelovigen. Het is nog altijd mogelijke door het sacrament van de biecht vergeving te ontvangen, zodat men weer in staat van genade is. Zo niet, dan maakt de doodzonde “onbekwaam voor het eeuwig leven” en rest de “eeuwige zondestraf” (katechismus no. 1472), “het veroorzaakt uitsluiting uit het Koninkrijk van Christus en de eeuwige dood van de hel (1861. Vgl. ook 1864).

Paus Pius XII maakte duidelijk dat men zich wel degelijk kan uitsluiten van de Kerkgemeenschap waartoe men ging behoren door het doopsel door ketterij, apostasie en schisma. In zijn encycliek Mystici Corporis Christi (ook terug te vinden op de site van het Vaticaan) verwoordt hij het aldus:

In feite worden alleen zij tot de leden van de Kerk gerekend die gedoopt zijn en het ware geloof belijden, en die niet zo ongelukkig zijn geweest dat zij zich van de eenheid van het Lichaam hebben afgescheiden, of die door wettig gezag zijn uitgesloten wegens begane ernstige fouten.(22). Want niet iedere zonde, hoe ernstig ook, is van dien aard dat zij iemand van het Lichaam der Kerk scheidt, zoals schisma, ketterij of afvalligheid dat doen. (23)

Je mag hopen dat de paus zijn vergissing inziet en corrigeert. Zo niet, dan ziet hij het kennelijk niet als een vergissing, maar dan kan ik tot geen andere conclusie komen dat hier sprake is van een ketterij. Deze paus wordt wel ‘de paus van de verrassingen genoemd’. Verrassend is wel het minst wat je hiervan kunt zeggen. Op YouTube zien we dat een man in het publiek opstaat en ageert tegen de paus. Ik houd het op een broederlijke vermaning.

 

+Rob Mutsaerts