De stichting Rutgers heeft een manifest opgesteld dat inmiddels door 37 organisaties is ondertekend. Het manifest roept de regering op concrete maatregelen te nemen om scholen te dwingen meer tijd en aandacht te geven aan seksuele voorlichting. Rutgers wil met name dat naast biologische aspecten van seksualiteit er meer aandacht moet worden geschonken aan diversiteit en gender. Dat lijkt mij een slechte zaak. De leerlingen zijn namelijk het kind van de rekening.
Laten we eens kijken naar de website van de Medische kliniek Velsen. Zo’n geslachtsveranderende operatie, wat gebeurt er dan. Ik citeer de kliniek: “Bij man-naar-vrouw-transgenders kan er een borstvergroting en een vaginaplastiek plaatsvinden, als u dat wenst. Tijdens de vaginaplastiek wordt van het weefsel van de penis en scrotum de vagina gecreëerd. Hierbij worden onder andere de zwellichamen verwijderd, net als de testikels. Bij vrouw-naar-man-transgenders zijn de borsten, eierstokken, eileiders en baarmoeder al in een eerder stadium – en waarschijnlijk in een ander ziekenhuis – verwijderd. In onze kliniek combineren wij deze ingrepen met de genitale reconstructie-operaties, als u dat wenst. Welke type penisreconstructie wordt verricht, is afhankelijk van uw wensen en verwachtingen. Tijdens een metadoïoplastiekoperatie wordt van de clitoris een minipenis gecreëerd. Een phalloplastiek geeft een grotere penis.”
Voorstanders van dergelijk medisch handelen zijn van mening dat kinderen op basisscholen hiervan op de hoogte gesteld moeten worden. En dat minderjarigen zelf moeten kunnen beslissen om dergelijke onherstelbare verminking - want dat is het -over te gaan. Het zou een schending van vrijheid zijn als zulks niet mogelijk is. Het wordt gepresenteerd als recht op vrijheid. Mijn vraag: wiens vrijheid? Wiens vrijheid wordt geschonden. De vrijheid van de ouders om hun kind op te voeden naar hun inzichten wordt zondermeer geschonden. Laat de gezinnen met rust! Maar nee, de genderideologen nemen daar geen genoegen mee.
Nu zijn er ook ouders die instemmen met hun kind met een geslachtsveranderingswens. Hoe je het ook wendt of keert, het resultaat van dergelijke operaties is onherstelbare verminking. Valt dit niet onder de kwalificatie kindermishandeling? Als ouders ermee instemmen dat hun zoontje zijn lichaam onherstelbaar beschadigt om van hem iets te maken wat hij niet is en nooit zal worden met lichamelijke constructies die niet functioneren. Ouders die toestaan dat hun kind dit ondergaat en daarmee instemmen dat de kans groot is dat hun kind levenslang in de war, depressief en onzeker is, kun je moeilijk liefdevolle ouders noemen. Liefdevolle ouders hebben het beste voor met hun kinderen, en het steriliseren en castreren van je kinderen valt niet te rijmen met ‘liefdevol’.
Degenen die menen dat je hierover van mening kunt verschillen hebben kennelijk een merkwaardig idee van moraal. Het met volle instemming castreren en verminken van kinderen, als dat geen objectief kwaad is, dan weet ik niet meer wat wat kwaad wel is. Als dit soort mishandeling niet onder de noemer van het kwaad valt, wat dat wel? Dan is alles subjectief en relatief. Als we geen gemeenschappelijke noemer meer hebben, dan hoef je ook nergens meer over te discussiëren. Dat doen voorstanders dan ook niet. Simpelweg omdat ze geen argumenten hebben. Daarom schreeuwen ze en roepen maar zoiets als ‘transfoob’. Ja, dan is de discussie meteen ten einde.
Kom niet aan met de kreet: ‘we doen het uit liefde’. Niet alles wat liefde genoemd wordt is het ook. Wat kan mij het schelen dat ouders ermee instemmen. Hoezo is dat relevant als het om mishandeling gaat? Als een meisje opgroeit zonder borsten, zonder de mogelijkheid om kinderen te krijgen, hoezo is de toestemming van ouders relevant? Zal ze als ze veertig jaar verder is zeggen: ‘nou ja, mijn ouders hebben ermee ingestemd toen ik 15 was’? Laat ik het zo zeggen. Hebben ouders het recht om hun kinderen te verminken? Of hebben kinderen het recht om niet verminkt te worden? Dit lijkt mij een no-brainer.
Dit op zich al een kwalijke zaak, maar organisaties die pleiten voor het recht van ouders om dit met kinderen te laten doen zijn nog erger. Waarom ik dit zeg: wat doen we kinderen aan?! Ik heb eens een jongen van 16 begraven. Hij had zich laten transformeren en kreeg daarbij de steun van een zogeheten ‘transgendercoach’. Een onzekere jongen. Dat lijkt me niet zo ongewoon op die leeftijd. Onzeker over zijn identiteit. Na zijn geslachtsveranderende operatie had hij helemaal geen idee meer van zijn identiteit. En beroofde zich van het leven. En zijn ouders hebben sindsdien nooit meer iets vernomen van al die organisaties die hem zo stimuleerden. Geen compassie, niks. Het past kennelijk niet in hun straatje. Zijn ouders beschouwen de gendercoach en de kliniek als medeplichtig aan moord. Ik begrijp ze.
Rob
Mutsaerts
Haaren