Gastpeper van Dwight Longenecker, pr.
Ik herinner me dat Richard Nixon werd gekozen en dat een verbijsterde, rijke democraat uit New York zei: ‘Hoe had hij kunnen winnen? Ik ken niemand die op hem heeft gestemd!” Het vat de houding van de elitaire progressieven samen, of ze nu in Washington, New York of Rome wonen.
De progressieven in de Kerk zijn enthousiast over ‘de synodale weg’, omdat ze werkelijk, eerlijk en écht geloven dat de meerderheid van de mensen denkt zoals zij – en het enige dat nodig is, is het opruimen van de belemmerende, aan de traditie gebonden, rigide conservatieven. Zodra de deuren wijd open staan en iedereen naar de stem van het volk kan luisteren, kan er vooruitgang worden geboekt. Ze geloven echt dat de meeste mensen denken zoals zij – in ieder geval de meeste goeddenkende mensen. En als ze nog niet op hun manier denken, zullen ze dat binnenkort wel doen, omdat hun ideologieën overduidelijk, manifest mooi, waar en goed zijn. Ze kunnen zich niet voorstellen dat er verstandige, intelligente, goed opgeleide en welbespraakte mensen zijn die het er eenvoudigweg niet mee eens zijn – en dat om weldoordachte, onderbouwde redenen.
Ze erkennen het bestaan van zulke mensen, maar zijn ervan overtuigd dat ze dom, onwetend, bekrompen en waarschijnlijk – om een bekende Engelsman te citeren – “neurotisch” zijn.
De blindheid van de progressieven dringt als een slechte walm binnen in elk aspect van het leven – niet alleen in de Kerk. In de politiek en de economie slagen ze er niet in om zich de lessen van de geschiedenis te herinneren – dat het marxisme altijd eindigt in geweld, decadentie en totale mislukking. In de academische wereld weigeren ze te erkennen dat hun ideologieën alleen ten uitvoer kunnen worden gelegd door pesterij, geweld en intimidatie van elke soort, en dat wanneer ze ten uitvoer worden gelegd, alles snel implodeert.
Wanneer progressieven worden geconfronteerd met het mislukken van hun slimme ideeën, komen ze tot de conclusie dat het probleem is dat ze hun programma’s niet effectief of grondig genoeg hebben geïmplementeerd. Wat nodig is, is méér van hun ideologieën en schitterende ideeën. Het is zoals een man die de benzinetank van zijn auto vult met sinaasappelsap, en als dat niet lukt, besluit dat er niet genoeg sinaasappelsap is, dus doet hij de ramen open en vult het interieur ook met sinaasappelsap.
Als hun manier van ‘luisteren’ naar de stem van het volk niet de gewenste resultaten oplevert, duwen ze hun ‘hervormingen’ toch door – met behulp van wetgeving, lobbyen, omkoping, emotionele en spirituele chantage en alle duistere kunsten die dat wel kunnen doen, als ze maar hun zin krijgen. We hebben dit ervaren toen de progressieve elitaire ideologen in de Kerk van Engeland de wijding van vrouwen aanmoedigden.
Als een stemming niet naar hun zin was, zeiden ze niet: “De Heilige Geest leidde ons door de stem van de mensen.” Ze zeiden: “We moeten wat harder werken en mensen meer pesten (ik bedoel overtuigen) zodat de stemming de volgende keer wel door zal gaan.”
We vernemen nu dat Fiducia Supplicans zonder enig echt overleg werd geschreven en afgekondigd. Edward Pentin meldt dat FS het resultaat was van de dubbelzinnige (en niet-goedgekeurde) delen van Amoris Laetitia. Toen de voorstellen van de dubieuze Synode over het Gezin niet door de noodzakelijke meerderheid werd goedgekeurd, gingen de ideologen door met het doorduwen van hun standpunten.
Met andere woorden: “Gebruik zoveel mogelijk de synodale manier om je eigen agenda te promoten, terwijl je doet alsof het de wil van het volk is, en als dat niet werkt, neem dan je toevlucht tot autocratische vormen van leiderschap.”
En zo is het altijd met progressieven. Doe zo lang mogelijk alsof je een “zorgzame, luisterende, democratische groep van goedbedoelende mensen bent die alleen maar het algemeen belang nastreeft” en als dat niet lukt, breng dan de knuppels, het repressieve regime, de wachttorens en de gedachtepolitie in stelling.