De H. Mis wordt node
gemist. Zelfs journalisten en politici begrijpen dat. Ze
tonen begrip voor de praktiserende katholieken. Corona-maatregelen staan het
publiek vieren van de eucharistie in de weg. Maar van links tot rechts heeft
men begrip voor het onbegrip dat kerkgangers hebben voor het gegeven dat bezoek
aan Appie, woningboulevard, tuincentrum en de markt toegestaan is, maar niet
aan een kerk. Is hier sprake van inbreuk in een grondrecht? Niemand durft het
als zodanig te benoemen. Een Duitse rechter (Bundesverfassungsgericht
Karlsruhe) heeft het onlangs bevestigd. Het betrof - aldus de rechter - een
inbreuk op het recht van vrijheid van godsdienstuitoefening, maar het was een
terechte inbreuk. Aiai. Grondrechten heten niet voor niets grondrechten. Ze heten
zo omdat ze ook in uitzonderlijke omstandigheden van kracht blijven. Het is
niet voor niets dat in ons land bijeenkomsten (tot 30 personen) nog altijd
toegestaan zijn. Dat de kerkgenootschappen er zelf voor gekozen hebben ook dit
niet toe te staan is een andere zaak.
Inmiddels klinken her en der geluiden van
pastoors en kerkgangers of het niet een onsje meer mag zijn. De hogere regionen
hoor je hier nauwelijks op ingaan. In Duitsland is de situatie anders. Daar is
het Angela Merkel die aankondigt dat er voorlopig geen verruiming inzit, maar
in kerkelijke kringen klinkt tamelijk breed het verzoek om verruiming,
uiteraard met inachtneming van alle Corona-maatregelen. Vinden wij in Nederland
onszelf geen vitale sector? In Oostenrijk gaan 15 mei cafés en restaurants weer
open. Ook publieke missen zijn weer toegestaan. Oostenrijkse bisschoppen kregen
steeds meer kritiek te verduren. Ze werden met name door jongeren uitgedaagd
moediger te zijn. En er werd nadrukkelijk gevraagd om de sacramenten: “Wir
brauchen die Sakramente!”
Ik zou blij zijn met dergelijke kritiek. Na
tientallen jaren vermoeiende discussies over het celibaat, priesterwijding voor
vrouwen, homohuwelijk en niet te vergeten het afschuwelijke misbruikdossier,
klinkt eindelijk nadrukkelijk de vraag naar de eucharistie, naar de
sacramenten! Ja, het is mooi dat meer missen dan ooit het internet bereiken, en
dat seculiere omroepen in deze coronatijd aandacht besteden aan Urbi et Orbi.
Tegelijk wordt steeds duidelijker dat de Kerk in deze crisis simpelweg
irrelevant is. Online-missen, nou ja, het is tenminste iets. Maar thuis voor je
tv of iPad ben je geen deelnemer, maar
toeschouwer. Je bent geneigd na de eerste lezing even een kopje koffie in te
schenken. De Kerk is een geloofsgemeenschap. De daadwerkelijke fysieke
aanwezigheid is geen bonus voor goede tijden, maar wezenlijk voor de
geloofsbeleving en voor het vieren van de Sacramenten. Om die reden doet het
mij werkelijk goed als gelovigen nadrukkelijk naar sacramenten vragen. Het is
een oproep aan pastoors en bisschoppen om moedig en creatief te zijn als het
gaat om terug te keren tot de normaliteit van het kerkelijk leven. En om
voorlopig discussies over viri probati, vrouwelijke diakens, synodaliteit en
meer van dit soort politiek correcte issues even te laten voor wat ze zijn. Het
verlangen naar de sacramenten is een honger naar God. Het is dit verlangen dat
de Kerk opbouwt.
+Rob Mutsaerts