Over kritiek op dit standpunt moeten we ons niet verbazen. Met name niet van de usual suspects van de seculiere media die ons er graag op wijzen dat we inmiddels in het post-christelijke tijdperk verkeren waarin dergelijke opvattingen niet woke zijn. Eveneens wekt kritiek van theologen geen verbazing. Altijd weer dezelfde namen, dezelfde obligate praatjes, dezelfde plaat wordt weer eens afgespeeld. Al vijftig jaar lang.
Maar deze keer is er iets anders aan de hand. Nu is de kritiek afkomstig van bisschoppen. Daarmee is een nieuwe grens bereikt. Het gaat immers om een aloud katholiek standpunt dat door bisschoppen bestreden wordt met als argumentatie dat dit standpunt van de Kerk niet in een post-christelijke seculiere maatschappij waarin de mens zelf de maat der dingen is, te verkopen is. Dat geldt overigens voor wel meer katholieke opvattingen zoals het celibatair priesterschap dat dan ook nog eens aan mannen voorbehouden is, en het vasthouden aan de natuurwet. Eigenlijk is voor onze postmoderne tijd bijna alles vreemd wat de Kerk ons te geloven voorhoudt. Ik zou zeggen, nou en? Het wordt wel een probleem als de herders van de Kerk die als taak hebben het geloofsgoed van de Kerk te verkondigen, hun eigen geloofsgoed verwerpen. Dan hangt een Luther revisited in de lucht.
In Duitsland pleit bisschop Josef Overbeck voor een grondige herwaardering van homoseksualiteit. Volgens Overbeck wordt het standpunt van de Kerk in deze tijd niet meer begrepen en ook niet geaccepteerd. Zijn collega bisschop Benno Elbs meent dat Rome haar standpunt moet herzien. Hij meent dat niemand over de gekozen levensstaat van een ander zou mogen oordelen. Een merkwaardig standpunt. Het zou betekenen dat de Kerk geen morele standpunten in zou mogen nemen. De Geloofscongregatie spreekt trouwens helemaal geen oordeel uit over personen. Dat laat de Kerk graag aan God over. Wel over handelwijze en gedrag. Het is aanmatigend het Vaticaan naïviteit te verwijten. Het is onnozel te wijzen op aantallen uittreders naar aanleiding van het antwoord op het dubium.
Nog bonter maakt het de Belgische bisschop Johan Bonny. Hij zegt zich te schamen voor zijn Kerk. Hij wijst op homostellen die trouw zijn aan elkaar en werkzaam in parochies. Die ken ik ook, maar dat kan toch geen reden zijn een principieel standpunt te wijzigen omdat het zulke aardige mensen zijn. Van bisschoppen mag je verwachten dat ze het standpunt van de Kerk verdedigen. Dat is geen kadaverdiscipline, maar je hebt je ertoe verplicht op grond van je wijding. Je zou hopen dat dit je met trots vervuld.
Het lijkt erop dat deze kerkelijke gezagsdragers zich laten meeslepen in de dictatuur van het relativisme, die geen objectieve waarheid en geen objectief goed en kwaad aanvaardt, behalve dan de zelfverklaarde dogma’s die niet aangevochten mogen worden, om niet als homofoob te boek te staan, als haatprediker. Het is de politieke correctheid die de maatstaven vastlegt. Bonny schaamt zich voor zijn Kerk. Ik schaam mij voor collega’s die voor mijn Kerk schamen.