Ik heb mijn middelbare schoolleeftijd doorgebracht op de Rijksscholengemeenschap Koning Willem II (op een niet-katholieke, maar openbare school; ik had brave katholieke ouders, vandaar). Ik heb dat als een aangename periode ervaren. Mijn maat Job had de pech op een katholieke school te belanden waar hippies, gesjeesde nonnen en uitgetreden priesters het vak Levensbeschouwing voor hun rekening namen. Zij leerden de katholieke jeugd de kerkelijke leer over seksualiteit, de maagdelijkheid van Maria, de verrijzenis van Jezus en de onfeilbaarheid van de paus te verwerpen. Tussen het vertonen van wervingsfilmpjes voor de Sandinisten, lofprijzingen aan het adres van Che Guevara en het afdoen van paus Johannes Paulus II als een aftandse Poolse loodgieter, kreeg Job te horen dat het kerkelijk standpunt wat betreft anticonceptie toch echt misdadig is in een overbevolkte wereld. Maar Job is een bijzondere jongen. Hij was weliswaar niet praktiserend katholiek, maar had wel een gezond verstand. Job - toen 16 jaar - had zo zijn bedenkingen tegen deze gang van zaken en schreef zijn beklag in een kort briefje aan de directeur van zijn school. Dat briefje ging van de directeur naar de bisschop en vervolgens van de bisschop naar de nuntius. En Job werd ontboden op de kamer van de directeur. Daar zat hij dan. In zijn eentje tegenover de directeur, alle drie de docenten Levensbeschouwing van school en ook nog eens meneer pastoor die opgetrommeld was door de schoolleiding. Voor de gelegenheid had hij zelfs een boordje omgedaan. De directeur zette zijn meest zalvende gezicht op en zei: “Job, als je zo ongelukkig bent met onze manier van lesgeven, zou je dan niet eens overwegen om naar een andere school te gaan. Je bent toch bevriend met Rob. Die zit op de Willem II. Het schijnt hem en zijn ouders daar goed te bevallen”. Job keek de directeur minzaam aan en zei: “Als jullie zo ongelukkig zijn met de inhoud van het katholieke geloof, zouden jullie dan niet eens overwegen om ander werk te zoeken?” Toen viel er een ongemakkelijke stilte. Sindsdien is Job mijn held.,
Het was een beetje een Jeanne d’Arc- momentje. De 16-jarige Jeanne d’Arc had ook flinke tegenwerking te verduren van haar medechristenen, gewoon door de waarheid te zeggen. Maar onder aanvoering van dit ongeletterde herderinnetje werden de Engelsen het land uit gedreven. Toen ze gedwongen werd in haar eentje haar standpunten te verdedigen op de theologische faculteit van de Parijse universiteit tegenover het gehele peloton theologieprofessoren, hield ze simpelweg vast aan de katholieke standpunten. Trouwens, ook in onze dagen bemerk ik dat her en der pastorale krachten (met een officiële zending van bisschoppen) in parochies meningen ventileren die geenszins stroken met hetgeen de Kerk van hen vraagt. Arme kinderen die dit moeten aanhoren. Ik hoop dat er ergens een Job tussen zit.